Play pause Play
|
 Ze snapte het meteen Momenteel geef ik een mindfulness training aan jongeren van het eerste tot en met vierde middelbaar. Tijdens de tweede sessie zei een meisje: "Het is zo bevrijdend, niet te moeten oordelen." Ze zei het met een gevoel van opluchting en een heldere blik in haar ogen. Mijn hart maakte een sprongetje. Dat deze meid dit nu al zo duidelijk kon zien. Hoe bijzonder is dit!? Ze raakte zomaar even de essentie aan van mindfulle aandacht en waarom het inderdaad zo bevrijdend is. Je kan oordelen, maar je bent er niet toe verplicht. Ze voelde meteen dat zij kon kiezen of ze dat deed of niet. Ze zal zelf misschien niet beseft hebben hoe diepzinnig haar uitspraak was. Maar dat hier een zaadje gezaaid is... Of die jongen die zegt: "ik at een M&M en merkte dat ik dat eigenlijk helemaal niet lust, ik deed dat uit gewoonte". Wow! Wat leert hij hiermee nog meer over zichzelf? Of die andere jongen die bij het opnoemen van 10 dingen, waar hij dankbaar voor is, ongegeneerd aan een groep leeftijdsgenoten (lees: pubers) vertelt hoe dankbaar hij is voor de goede zorg die hij op school krijgt, zijn vrienden, zijn ouders, een dak boven zijn hoofd,... Makkelijk is het niet Het is geweldig om te zien hoe jongeren bereid zijn naar binnen te gaan, hun hart in te duiken. Hoe ze bereid zijn uit de hypnose te stappen van de mind, van de ratrace. Makkelijk is dat niet. Het vraagt zoveel moed om kwetsbaar te durven zijn. Er zijn natuurlijk ook een paar jongeren, in die groep van 20, die het best wel beangstigend vinden om te kijken naar wat er aan de achterkant van hun ogen te zien is. Ze weten zich geen houding te geven. Ze proberen in hun comfortzone te blijven door vast te houden aan dat wat ze kennen, dat wat voorspelbaar is. Maar toch, langzaamaan zie je in de loop van een sessie hoe ze enerzijds zachter worden, maar ook moediger, eerlijker, opener, en terzelfdertijd wijzer en nieuwsgieriger. Iets zegt me dat zij misschien nog de grootste ambassadeurs worden. Laat ze maar kritisch zijn! Ik herken mezelf hierin: eerst zelf ervaren, dan zien we wel weer. Een duidelijke "ja"Oordelen gaat snel en vanzelf. Je denkt te weten, maar je weet eigenlijk niet. Oordelen geeft ons gewoon een gevoel van controle. Als we daar mee stoppen, vraagt dat acceptatie van het niet-weten. En dat is lastig, zeer lastig.
Daarom is mindfulness een uitnodiging en vraagt het een duidelijk besluit: "ja, ik ben bereid te kijken". Alleen dan kan de transformatie komen. Dan komt inzicht. Deze 20 jongeren zitten in de training omdat ze dat zelf willen. We vroegen hen naar hun motivatie, hun bereidheid om te oefenen, we vroegen hen naar hun verwachtingen. Ze moesten ons overtuigen klaar te zijn om deze stap te zetten. Ik moet zeggen: de antwoorden lezen is niet voor gevoelige lezers. Het leven kan rauw zijn, ook voor tieners. Daarom is het ook mooi, dat ze zo dapper zijn een andere weg te kiezen. Aan al wie overweegt mindfulness te geven op school: Laat het alstublieft een uitnodiging zijn. Geef het als je zelf bereid was de hobbelige weg naar binnen te maken. Belichaam mindfulness en gebruik het niet als een truukje, een pleister of een tuchtmaatregel om de klas stil te krijgen. Op de plek gaan staan van de waarnemer, de oordeelloze getuige zijn van je ervaring en gedrag is het begin van vrijheid. En als er iets is dat je niet kan afdwingen, dan is het die vrijheid. Ben jij er klaar voor? >>ik wil een opleiding volgen tot mindfulle leerkracht Op 29 maart 2020 geef ik 2 workshops op de NAGEBA Festifair met als thema: Mindfulness in het onderwijs Je bent van harte welkom!
 “I've had a lot of worries in my life, most of which never happened.” Mark Twain Paradise is not a place, it's a state of mindVorige week volgde ik een yin yoga teacher training in het Mechelse . Ik had gekozen daar ergens in de buurt mijn tentje op te slaan en er een mini retraite van te maken. 'Mister google' had me een domein voorgesteld, het was eerder een groot park, waar ook een kleine camping bij is. Bij het aankomen zag ik meteen dat dit perfect was voor mij. Heel veel groen, oude magistrale bomen, stilte, kwetterende vogeltjes, ezeltjes en geitjes naast de camping, een vriendelijke vrijwilliger die me wegwijs maakte (het type warme grootvader), gezellig terras, … Ideaal. De eerste dag stonden er zo’n 4 tentjes, maar tegen de derde dag stond ik daar alleen. Dat vond ik zó bijzonder dat ik het niet kon laten dit even te delen op facebook. Ook toen medecursisten vroegen hoe ik het stelde op ‘mijn’ camping vertelde ik hen over het privilege van daar helemaal alleen te zijn. De konijntjes die rond mijn tent huppelen. Hoe fijn ik het toch allemaal vond. Maar, tot mijn verbazing kwamen er reacties waarbij ik realiseerde dat mijn paradijs anderen deed huiveren. Echt? Helemaal alleen? Er is daar toch wel toezicht? Camera’s? Als vrouw alleen… Euh ja, ja, euh nee, nee, ja. Ik realiseerde me dat het niet bij me opgekomen was dat ik in gevaar zou zijn. Uiteraard voelde ik de opwinding van de nieuwe ervaring, het onbekende, maar geen angst. Eerder het omgekeerde. Bliss! Dat ik daar, op die plek, mag zijn. Reality checkMaar natuurlijk. Die reacties zorgden er voor dat ik er nu toch wel even over nadacht. Even checken of ik dan toch zo naïef ben of onbezonnen? En zeker, als je dan je fantasie de vrije loop laat, kun je je de meest angstaanjagende scenario’s voorstellen. Ik heb dit mezelf dan ook 1 minuut toegelaten om te kunnen uitmaken of ik echt in gevaar was. Ik legde mijn tenthamer al preventief klaar naast mijn matras. Maar, na die minuut wist ik: “nee, dit slaat echt nergens op”. Niets naïef, niets onbezonnen. Dit is gewoon zalig, ik ben veilig en dat was dat. Stel dat er mij iets overkomt, dan zal ik er op dat moment wel naar handelen. Of niet. Het heeft geen zin om het nu al in mijn gedachten te gaan leven, te beleven, steeds opnieuw. Dat is de hel op aarde! Ik weet het hoor, ik heb het genoeg gehoord: “je moet ook niet naïef zijn”. Inderdaad, nee, dat is ook wel foolish. Maar het is zeker foolish om een leven te leiden (lijden) waar overal monsters op de weg zitten, die er niet zijn. Leven in angst is niet aan mij besteedt. Wij, mensen, kunnen zo goed mentale constructies maken waar ons lijf op reageert alsof het werkelijk gebeurt. Op die manier leven we in chronische stress als al die plaatjes in je hoofd je de stuipen op het lijf jagen. Wil je gelukkig zijn?Zeker? Focus dan op wat je wél wil. Want je lijft oordeelt niet. Als je een mentale constructie maakt van datgene dat je wil, dan volgt je lijf met het gevoel dat daarbij hoort. En dat is een stuk gezonder. Energie gaat daar waar je aandacht is. Wil je voldoening voelen? Denk aan wat jou voldoening geeft en voel de voldoening. Bam! Daar heb je zowaar een goed gevoel gecreëerd! Wil je dankbaarheid voelen? Denk aan datgene waarvoor je dankbaar bent en voel de dankbaarheid. Wil je liefde voelen? Denk dan aan datgene waarvan je houdt en voel de liefde. Het klinkt simpel, maar alle weerstand die in ons hoofd komt bij het lezen van deze zinnen zijn monsters op de weg. Als je denkt aan wat er kan gebeuren in een tent, als vrouw alleen, en je voelt de angst. Of als je denkt aan dat onrecht van afgelopen week, en je voelt de boosheid. Als je denkt aan je overleden huisdier, en je voelt het verdriet. Dan vinden we dat normaal. Dat blijven we doen. We staan onszelf toe om die gevoelens steeds weer opnieuw en opnieuw te beleven. En dat is ok. Je mag dit allemaal voelen. Maar waarom zou je jezelf niet blij, dankbaar, voldaan, liefdevol mogen voelen door aan blije, liefdevolle zaken te denken? Ik merk dat we in onze samenleving onszelf ongelukkig denken, zelfkwelling dus, bijna heldhaftig vinden. Het lijkt volwassen en realistisch. "Zie eens hoe de grote boze wereld in elkaar zit en ons bedreigt, ik heb het allemaal in de gaten, mij maken ze niets wijs." Jezelf gelukkig denken wordt gezien als naïef, kinderlijk, onrealistisch. Je wordt gezien als een fantast, een dromer. Of zelfs zwak! Vreemde kronkel is dat! Want denken aan verkracht worden lijkt me ook een sterk staaltje fantasie. Ik hoor je al denken: "maar het zou toch kunnen!". Jazeker, maar niet verkracht worden zou ook wel eens kunnen. We verlangen toch allemaal naar geluk, liefde en veiligheid? Waarom dan steeds denken aan alle mogelijke gevaren als je ook kan denken aan de niet-gevaren. Kiezen om je gelukkig te voelen is dus helemaal niet wollig en naïef, het is moedig en liefdevol. Let wel: ik zeg niet dat het leven altijd rozengeur en maneschijn is. Ik zeg alleen dat het leven al moeilijk genoeg is, en we er geen extra zorgen hoeven bij te fantaseren. Wees dus mindful voor wat je denkt. De keuze is aan jou. Want wie weet, krijg je anders spijt en zeg je op je sterfbed: “I've had a lot of worries in my life, most of which never happened.”   I alone cannot change the world, but I can cast a stone across the waters to create many ripples. Mother Theresa Heb jij dat ook? Dat je schaamte of schuld voelt als je tijd neemt voor jezelf, om te mediteren bijvoorbeeld? Of om een cursus te volgen of een hobby te starten? Er is een groot misverstand over zelfzorg. Je denkt misschien dat het egoïstisch is, of dat je je gezinsleden in de steek laat! Of je ouders teleurstelt. “Nee, dat kan ik écht niet maken, ik moet eerst nog…” Wel, daar moet ik dan maar eens iets over schrijven, dacht ik zo. Het is dan ook een groot misverstand. Als klein kindje heb je allerlei behoeften, maar heb je niet de mogelijkheid om die zelf allemaal te bevredigen. We zijn afhankelijk van de goodwill en de draagkracht van onze omgeving. Je leert al snel dat je wel eens op je honger blijft zitten. Als er vaker geen gehoor gegeven kan worden aan jouw behoeften, ga je die al snel zelf niet meer zo serieus nemen. Misschien hoor en voel je daar dan ook nog reacties bij: “ben je daar nu weer?”, “ik wil niet dat je een verwend kind wordt”, "je bent hier niet alleen, he", "ik zou wel willen meer tijd met jou doorbrengen, maar er moet nog dit en dat"… Je leert je schamen of schuldig voelen voor al dat ‘nodig hebben’, dus je beslist dat jij zelf niet zo belangrijk bent. Je richt je dan maar op de buitenwereld. Het doet te veel pijn om het gevoel van afwijzing nog eens te voelen. Dus…eens kijken… hoe kan ik die leegte opvullen? Het heeft geen zin een schuldige te zoeken. We doen allemaal ons best. En degenen die het bovenstaande tegen jou zeiden hebben hetzelfde gehoord toen zij klein waren. Maar nu je groot bent en wel je behoeften zelf kan invullen, blijf je ze misschien toch negeren. Zoek je invulling buiten jezelf. Of luister je naar de slavendrijver in je hoofd? Die vindt dat je al genoeg gerust hebt. Dat je na 5 minuten nu wel dat boek mag wegleggen omdat de was niet vanzelf gestreken raakt. Dat je dat geld toch beter gebruikt voor nieuwe schoenen voor de kinderen dan voor die massage waar je al zo lang naar hunkert. Dat je niet te lang met vrienden kan napraten. Want je moet nog vanalles. Maar dan komt er zo een moment dat je crasht. Depressie, burn-out, chronische vermoeidheid, ontevredenheid en frustratie. En dan kun je niks meer. Kun je nauwelijks nog zorgen voor jezelf, en al helemaal niet meer voor anderen. Zet eerst je eigen zuurstofmasker op Niet voor niets geeft men in het vliegtuig aan dat je als volwassene eerst je eigen zuurstofmaster moet opzetten wanneer het zuurstofniveau daalt, voor je die bij je kinderen opzet. Logisch. Als jij het bewustzijn verliest, dan hebben je kinderen het ook zweten.  Daarom moet je eerst voor jezelf zorgen, pas dan kun je er zijn voor anderen.
Zie zelfzorg en bij “bewustzijn” blijven als een levensreddend geschenk voor jezelf én voor je omgeving! Als jij zegt: “ik ga een cursus volgen voor mijn persoonlijke ontwikkeling”. Dan kan het wel eens zijn dat je gezinsleden in een kramp schieten. Ze zijn het zo gewoon dat jij er altijd voor hen bent, jezelf wat wegcijfert en gewoon bent wie je bent. Verandering vinden ze vast wel een beetje akelig. Maar, wat zij op dat moment nog niet kunnen weten of zien, is dat ze een upgrade van jou in de plaats krijgen én dat het rimpeleffect groots is! Jij vindt verandering ook wel spannend, maar de druk van binnenuit wordt na al die jaren toch wel heel groot. Als jij dat ene steentje in het water durft te gooien, dan verspreid die golfbeweging zich naar je familie, je leerlingen, collega's, vrienden. En zij verspreiden het weer naar hun vrienden, collega’, klasgenoten, leerkrachten,… En voor je ’t weet heb jij ervoor gezorgd dat de wereld een stukje mooier en bewuster is geworden. Dat jouw pijn niet verder gezet wordt in het rimpeleffect, maar jouw vreugde. En dat maakt heel nederig. Niks egoïstisch. De dankbaarheid die je dan voelt, als je ziet hoe simpel het kan zijn! We kunnen maar vol-wassen worden als we de verantwoordelijkheid nemen over onszelf en onze eigen daden. En erop vertrouwen dat het rimpeleffect zijn werk wel doet.  Paradise is not a place, it is a state of mind De lente is een heerlijk seizoen om te leren mediteren en je brein te leren focussen op al die dingen die het leven de moeite waard maakt. Vanmorgen maakte ik een wandeling met mijn schat langs het kanaal waar ik woon. Je valt van de ene verbazing in de andere. Ik ben werkelijk verliefd op bloesems, de vastberadenheid en kracht van al die ontluikende blaadjes, het opgewonden vogelgezang, het gegons van de bijen. De lente is echt mijn seizoen. Dat maakt me intens gelukkig. Het herinnert me altijd weer aan mijn vroege kindertijd. Een kind is zo open voor al die schoonheid, is er zo één mee. Tot iemand zegt: doe eens normaal. Je hebt wel iets anders te doen dan te genieten van het leven. Mijn hart breekt bij het zien van zo veel grote (en kleine) mensen die hier een immens groot heimwee naar hebben. Voel jij ook die melancholie? Het paradijs verlatenWanneer we opgroeien ontwikkelen onze denkende hersenen. We leren dingen in vakjes steken: goed of fout. Je wordt steeds bewuster van jezelf en je omgeving. Maar je leert lang niet altijd te vertrouwen op je gevoel, op je lijf, en al helemaal niet om mindful te zijn. Je leert van grote mensen, die dit ook niet leerden. Dus ga je veel suggesties en woorden geloven: jij kan dat niet, dat is alleen weggelegd voor mensen met veel geld, jij bent zo moeilijk, jij bent veel te gevoelig, je bent te druk, je bent daar te slim/dom voor, je bent te dun/dik, jij hebt geen smaak, jij stelt me teleur, jij kwetst mij altijd, .... Dat haalt ons uit het paradijs. Je raakt in de war, want je voelt heel vaak iets anders dan dat wat je hoort, denkt en ziet. Het hoeven zelfs geen negatieve suggesties te zijn die ons uit het paradijs halen. Stel dat je veel hoorde: jij bent zo slim, jij ziet er altijd goed uit, jij bent de beste van de groep. Niemand kan aan jou tippen. Jij zal het ver schoppen. Jij hebt zo veel energie! Allemaal goed bedoeld. Maar je zal maar eens een dagje hebben dat deze suggestie niet strookt met de werkelijkheid. Hoe voelt dat? Al die perfectionisten die in burn-out gaan ? Allemaal proberen ze de suggesties en overtuigingen, die in hun onbewuste gegrift zitten, elke dag te realiseren. Als de suggestie, die je te horen kreeg, was: jij bent een luiaard, kunnen er 2 dingen gebeuren (één ervan of allebei afwisselend):
 Zo maken we de hel op aardeOnlangs was ik les aan het geven aan een groepje kinderen. Het viel me op dat de kinderen drijven op hun reflexen: heel snel oordelen en reageren op alles en nog wat. Niet zo uitzonderlijk, natuurlijk, maar ik zag dat ze het héél moeilijk hebben met zelfregulatie, zelfliefde en emoties. Ondanks dat ze het zo goed menen en liefde nodig hebben, uiten ze zich onhandig en voelen zich ver verwijderd van het paradijs. Hoe je zo een stukje hel kan ervaren op aarde. Het is heel belangrijk om te leren kijken naar emoties en die compassievol te benoemen: ik voel nu boosheid, ik voel nu frustratie (en straks is het weer anders). Het is ok. Je bent niet boos. Niemand is boos. Als je het bent, dan ben je het altijd! Dan sta je ermee op en ga je ermee slapen. Alsof je zegt: ik ben een jongen/meisje. Nee, je voelt boosheid. Dat is een heel ander verhaal. Je hoeft geen kind te zijn om dit te herkennen. Hoe vaak denk of zeg jij: ik ben zo kwaad, ik ben zo geïrriteerd, ik ben teleurgesteld. En ik zou niet zo mogen zijn. Ik ben dan geen goede ouder, partner, collega,...  Terug naar het paradijsHet paradijs? Dat is die oordeelloze staat van zijn. Het gaat niet om goed of slecht zijn, het gaat om Zijn.
En juist dat is een hele opdracht in een maatschappij waar iedereen voortdurend een mening ventileert. Maar we doen het allemaal. Het is al heel wat als je het gewaar bent. Er zijn waarschijnlijk wel veel wegen terug naar dat gevoel van die zorgeloze kindertijd, naar dat paradijs. Voor mij is meditatie en mindfulness de aangenaamste en makkelijkste weg om te komen tot dat oordeelloos kijken naar jezelf en de ander. In mijn praktijk zie ik veel mensen die hier intens naar verlangen, maar geloven 'dat ze nu eenmaal zo zijn'. Het is mijn missie om op die nagel te blijven kloppen: het paradijs is er, je moet gewoon voorbij de poortwachter zien te komen. Op 23 april 2019 start een nieuwe mindfulness training. Ik leer het je graag. Welkom! |
Dag iedereen!
Ik ben Tamara. Tot halverwege de 30 was ik klassiek muzikante, Doctor of Musical Arts in Performance. :-) Nu sta ik minder op het podium, maar merk ik: het leven ís een performance. Ik blijf mijn lied zingen, steeds strevend naar harmonie, fraserend via spanning naar ontspanning. Altijd zoekend. Welkom op mijn blog over Mindful en Muzisch leven. Veel leesplezier! Deel je mijn blog op je sociale media?
Archieven
Augustus 2020
Categorieën
Alles
|
RSS-feed