Kwel jij jezelf met denkbeeldige monsters op de weg?

“I've had a lot of worries in my life, most of which never happened.” Mark Twain

Paradise is not a place, it's a state of mind

Vorige week volgde ik een yin yoga teacher training in het Mechelse .  Ik had gekozen daar ergens in de buurt mijn tentje op te slaan en er een mini retraite van te maken.  'Mister google' had me een domein voorgesteld, het was eerder een groot park, waar ook een kleine camping bij is. 

Bij het aankomen zag ik meteen dat dit perfect was voor mij.  Heel veel groen, oude magistrale bomen, stilte, kwetterende vogeltjes, ezeltjes en geitjes naast de camping, een vriendelijke vrijwilliger die me wegwijs maakte (het type warme grootvader), gezellig terras, …  Ideaal. 

De eerste dag stonden er zo’n 4 tentjes, maar tegen de derde dag stond ik daar alleen.  Dat vond ik zó bijzonder dat ik het niet kon laten dit even te delen op facebook.  Ook toen medecursisten vroegen hoe ik het stelde op ‘mijn’ camping vertelde ik hen over het privilege van daar helemaal alleen te zijn.  De konijntjes die rond mijn tent huppelen.  Hoe fijn ik het toch allemaal vond. 

Maar, tot mijn verbazing kwamen er reacties waarbij ik realiseerde dat mijn paradijs anderen deed huiveren.  Echt? Helemaal alleen?  Er is daar toch wel toezicht?  Camera’s?  Als vrouw alleen…
Euh ja, ja, euh nee, nee, ja.
Ik realiseerde me dat het niet bij me opgekomen was dat ik in gevaar zou zijn.  Uiteraard voelde ik de opwinding van de nieuwe ervaring, het onbekende, maar geen angst.  Eerder het omgekeerde.  Bliss!  Dat ik daar, op die plek, mag zijn. 

Reality check

Maar natuurlijk.  Die reacties zorgden er voor dat ik er nu toch wel even over nadacht.  Even checken of ik dan toch zo naïef ben of onbezonnen?  
En zeker, als je dan je fantasie de vrije loop laat, kun je je de meest angstaanjagende scenario’s voorstellen. 
Ik heb dit mezelf dan ook 1 minuut toegelaten om te kunnen uitmaken of ik echt in gevaar was.  Ik  legde mijn tenthamer al preventief klaar naast mijn matras.  Maar, na die minuut wist ik: “nee, dit slaat echt nergens op”.   Niets naïef, niets onbezonnen.  Dit is gewoon zalig, ik ben veilig en dat was dat. 

Stel dat er mij iets overkomt, dan zal ik er op dat moment wel naar handelen.  Of niet. 
Het heeft geen zin om het nu al in mijn gedachten te gaan leven, te beleven, steeds opnieuw.  Dat is de hel op aarde!

Ik weet het hoor, ik heb het genoeg gehoord: “je moet ook niet naïef zijn”.  Inderdaad, nee, dat is ook wel foolish.  Maar het is zeker foolish om een leven te leiden (lijden) waar overal monsters op de weg zitten, die er niet zijn.  Leven in angst is niet aan mij besteedt.   

Wij, mensen, kunnen zo goed mentale constructies maken waar ons lijf op reageert alsof het werkelijk gebeurt.  Op die manier leven we in chronische stress als al die plaatjes in je hoofd je de stuipen op het lijf jagen. 

Wil je gelukkig zijn?

Zeker?
Focus dan op wat je wél wil. 
Want je lijft oordeelt niet.   Als je een mentale constructie maakt van datgene dat je wil, dan volgt je lijf met het gevoel dat daarbij hoort.  En dat is een stuk gezonder.   Energie gaat daar waar je aandacht is.

Wil je voldoening voelen?  Denk aan wat jou voldoening geeft en voel de voldoening.  Bam!  Daar heb je zowaar een goed gevoel gecreëerd!
Wil je dankbaarheid voelen?  Denk aan datgene waarvoor je dankbaar bent en voel de dankbaarheid. 
Wil je liefde voelen?  Denk dan aan datgene waarvan je houdt en voel de liefde. 

Het klinkt simpel, maar alle weerstand die in ons hoofd komt bij het lezen van deze zinnen zijn monsters op de weg. 

Als je denkt aan wat er kan gebeuren in een tent, als vrouw alleen, en je voelt de angst. 
Of als je denkt aan dat onrecht van afgelopen week, en je voelt de boosheid.
Als je denkt aan je overleden huisdier, en je voelt het verdriet.
Dan vinden we dat normaal.  Dat blijven we doen.   We staan onszelf toe om die gevoelens steeds weer opnieuw en opnieuw te beleven. 
En dat is ok.  Je mag dit allemaal voelen. 
Maar waarom zou je jezelf niet blij, dankbaar, voldaan, liefdevol mogen voelen door aan blije, liefdevolle zaken te denken?  

Ik merk dat we in onze samenleving onszelf ongelukkig denken, zelfkwelling dus, bijna heldhaftig vinden.  Het lijkt volwassen en realistisch.  "Zie eens hoe de grote boze wereld in elkaar zit en ons bedreigt, ik heb het allemaal in de gaten, mij maken ze niets wijs." 

Jezelf gelukkig denken wordt gezien als naïef, kinderlijk, onrealistisch.  Je wordt gezien als een fantast, een dromer.  Of zelfs zwak! 
Vreemde kronkel is dat!  Want denken aan verkracht worden lijkt me ook een sterk staaltje fantasie.  Ik hoor je al denken: "maar het zou toch kunnen!".  Jazeker, maar niet verkracht worden zou ook wel eens kunnen.  

We verlangen toch allemaal naar geluk, liefde en veiligheid? Waarom dan steeds denken aan alle mogelijke gevaren als je ook kan denken aan de niet-gevaren.  
Kiezen om je gelukkig te voelen is dus helemaal niet wollig en naïef, het is moedig en liefdevol. 

Let wel: ik zeg niet dat het leven altijd rozengeur en maneschijn is.  Ik zeg alleen dat het leven al moeilijk genoeg is, en we er geen extra zorgen hoeven bij te fantaseren.   

Wees dus mindful voor wat je denkt.  De keuze is aan jou.  
Want wie weet, krijg je anders spijt en zeg je op je sterfbed: “I've had a lot of worries in my life, most of which never happened.” ​​

Ja, maar HOE word ik mindfuller van mijn gedachten? >> lees verder...