Onderschat jij de impact van 1 druppel?

I alone cannot change the world, but I can cast a stone across the waters to create many ripples.  Mother Theresa

Heb jij dat ook?  Dat je schaamte of schuld voelt als je tijd neemt voor jezelf, om te mediteren bijvoorbeeld?  Of om een cursus te volgen of een hobby te starten?

Er is een groot misverstand over zelfzorg. 

Je denkt misschien dat het egoïstisch is, of dat je je gezinsleden in de steek laat! Of je ouders teleurstelt. 
“Nee, dat kan ik écht niet maken, ik moet eerst nog…”
Wel, daar moet ik dan maar eens iets over schrijven, dacht ik zo. 
Het is dan ook een groot misverstand.   

Als klein kindje heb je allerlei behoeften, maar heb je niet de mogelijkheid om die zelf allemaal te bevredigen.  We zijn afhankelijk van de goodwill en de draagkracht van onze omgeving.  Je leert al snel dat je wel eens op je honger blijft zitten. 
Als er vaker geen gehoor gegeven kan worden aan jouw behoeften, ga je die al snel zelf niet meer zo serieus nemen.  Misschien hoor en voel je daar dan ook nog reacties bij: “ben je daar nu weer?”, “ik wil niet dat je een verwend kind wordt”, "je bent hier niet alleen, he", "ik zou wel willen meer tijd met jou doorbrengen, maar er moet nog dit en dat"… 

Je leert je schamen of schuldig voelen voor al dat ‘nodig hebben’, dus je beslist dat jij zelf niet zo belangrijk bent.  Je richt je dan maar op de buitenwereld. Het doet te veel pijn om het gevoel van afwijzing nog eens te voelen.  Dus…eens kijken… hoe kan ik die leegte opvullen? 
Het heeft geen zin een schuldige te zoeken.  We doen allemaal ons best.  En degenen die het bovenstaande tegen jou zeiden hebben hetzelfde gehoord toen zij klein waren.  

Maar nu je groot bent en wel je behoeften zelf kan invullen, blijf je ze misschien toch negeren.  Zoek je invulling buiten jezelf. Of luister je naar de slavendrijver in je hoofd?
Die vindt dat je al genoeg gerust hebt.  Dat je na 5 minuten nu wel dat boek mag wegleggen omdat de was niet vanzelf gestreken raakt.  Dat je dat geld toch beter gebruikt voor nieuwe schoenen voor de kinderen dan voor die massage waar je al zo lang naar hunkert.  Dat je niet te lang met vrienden kan napraten. Want je moet nog vanalles. 

Maar dan komt er zo een moment dat je crasht.  Depressie, burn-out, chronische vermoeidheid, ontevredenheid en frustratie.  En dan kun je niks meer.  Kun je nauwelijks nog zorgen voor jezelf, en al helemaal niet meer voor anderen. 

Zet eerst je eigen zuurstofmasker op ​

Niet voor niets geeft men in het vliegtuig aan dat je als volwassene eerst je eigen zuurstofmaster moet opzetten wanneer het zuurstofniveau daalt, voor je die bij je kinderen opzet. 
Logisch.  

Als jij het bewustzijn verliest, dan hebben je kinderen het ook zweten. 

Daarom moet je eerst voor jezelf zorgen, pas dan kun je er zijn voor anderen. 

Zie zelfzorg en bij “bewustzijn” blijven als een levensreddend geschenk voor jezelf én voor je omgeving!  

Als jij zegt: “ik ga een cursus volgen voor mijn persoonlijke ontwikkeling”.   Dan kan het wel eens zijn dat je gezinsleden in een kramp schieten.  Ze zijn het zo gewoon dat jij er altijd voor hen bent, jezelf wat wegcijfert en gewoon bent wie je bent.  Verandering vinden ze vast wel een beetje akelig. 
​
Maar, wat zij op dat moment nog niet kunnen weten of zien, is dat ze een upgrade van jou in de plaats krijgen én dat het rimpeleffect groots is!

Jij vindt verandering ook wel spannend, maar de druk van binnenuit wordt na al die jaren toch wel heel groot.

Als jij dat ene steentje in het water durft te gooien, dan verspreid die golfbeweging zich naar je familie, je leerlingen, collega's, vrienden.  En zij verspreiden het weer naar hun vrienden, collega’, klasgenoten, leerkrachten,… 

En voor je ’t weet heb jij ervoor gezorgd dat de wereld een stukje mooier en bewuster is geworden.  Dat jouw pijn niet verder gezet wordt in het rimpeleffect, maar jouw vreugde.  
​
En dat maakt heel nederig.  Niks egoïstisch.  De dankbaarheid die je dan voelt, als je ziet hoe simpel het kan zijn!     
We kunnen maar vol-wassen worden als we de verantwoordelijkheid nemen over onszelf en onze eigen daden.  En erop vertrouwen dat het rimpeleffect zijn werk wel doet. 
 ​​