Ik kan me geen leven voorstellen zonder creativiteit.  Allemaal zijn we voortdurend aan het creëren: het zijn de woorden die uit onze monden komen, het avondeten dat we bij elkaar koken of de sms’jes die we versieren met emoticons. 
 
Misschien las je ooit het boek ‘Big Magic, de kunst van het creatief leven’ van Elizabeth Gilbert.  Indien niet: ik raad het je stevig aan.
 
Elizabeth vertelt hoe er voortdurend ideeën rond ons vliegen. 
Wat een prachtig beeld.
Dan, soms, wanneer je open staat, valt een idee je zo ineens te binnen. 
Maar als je er dan niets mee doet, zoekt het idee iemand anders. 
Want ideeën willen simpelweg gemanifesteerd worden. 
En dan kan het gebeuren dat je misschien jaren later jouw idee ziet langskomen in de vorm van een boek, een film, een ontwerp of een liedjestekst, omdat het iemand anders vond die open stond en ‘ja’ gezegd heeft. 
 
Ik vraag me af welke ideeën de laatste tijd bij jou binnen kwamen waaien! 
En heb je ‘ja’ gezegd? Vertel het me, aub, ik ben zeer nieuwsgierig. 
 
Creëren is niet voorbehouden aan de grote schilders, componisten en schrijvers van deze wereld.  We manifesteren voortdurend ideeën door het aanleggen van onze bloemenborders, het samenstellen van onze outfits en het ontwerpen van de uitnodiging voor een winter-bbq. 
 
Op dit moment lijkt mijn leven wel aaneen te hangen van de creativiteit.  In onze kunstacademie, waar ik beleidsondersteuner ben, gonst het voortdurend van het maken en uitwerken van nieuwe ideeën.  En voor het boekproces, waar ik nu middenin zit, worden op dit moment de coverillustratie getekend, de vormgeving ontworpen en de eindredactie gemaakt. 
Ik moet die mensen dan vertellen wat ik wil: auch…de keuzestress! 
Ondertussen probeer ik zelf wat illustraties te maken voor de binnenkant van het boek.  Op de boekvoorstelling wil ik ook een lied zingen, want ik heb een prachtige liedtekst in het boek opgenomen die ik graag wil laten horen. 
 
Dus ja, ben ik nu ineens een schrijver, een illustrator of zanger?
Als je nu vraagt naar mijn diploma’s of getuigschriften, dan euh nee, natuurlijk niet.  :-) Toch,  je kan niet ontkennen, zodra iemand schrijft, tekent of zingt, is hij op dat moment een schrijver, tekenaar of zanger. 
Of anderen het mooi en interessant vinden, dat heb je niet zozeer in de hand. 
Dus ja, hoe spannend het ook is, je kan het alleen doen of niet-doen. 
Ik twijfel ook, natuurlijk:
“ik kan toch geen boekillustraties maken zolang ik geen pro ben?” 
Het kan altijd beter.  Er zijn altijd nog vaardigheden te ontwikkelen en cursussen te volgen.  Volgens Elizabeth Gilbert gaat het er alleen maar om dat we onszelf toelaten om de ideeën die tot ons komen te volgen en uit te werken. 
 
Creëer er op los!
Het is niet persoonlijk.  Als jij het niet doet, doet iemand anders het wel.
 
Heb jij ooit dat gevoel gehad
dat jouw idee door iemand anders uitgevoerd werd? 
En klopt het wat Elizabeth zegt: dat het idee dan maar iemand anders zocht omdat jij het uitwerken uitstelde, of je was onzeker,  of je liet het idee wat rondslingeren en plots was het vuur er uit?
 
Ik vind dit een zeer fascinerend idee,
want ik heb dat in mijn leven al héél vaak gevoeld!
 
Stuur je me jouw inspiratie-verhaal? In welke creatieve vorm dan ook. 
Ik ben echt razend benieuwd!  

​In een consult, niet lang geleden, kwam de symboliek van het vallen als een rode draad bovendrijven.  Vallen is voor mij vrije val, overgave.  Vaak gaat het over de overgave om de controle van het bewuste los te laten en je over te geven aan het onbewuste. 
​Bijvoorbeeld:  Je valt in slaap.  Als je dat wil controleren en afdwingen, dan lukt het niet.  Terwijl je valt, valt alle gehechtheid aan het resultaat weg.   
Ook als je muziek speelt geef je je over aan het moment.  Overgave, heel belangrijk!

Nu vertelde deze cliënte me een paar weken na het consult iets bijzonders. 
​Ze herinnerde zich dat ze jaren geleden tijdens een stilte retraite een val maakte en een rib brak.  Ze realiseerde zich nu weer dat dit voorval haar gedwongen had om stiller te worden en te vertragen. 
Met deze val begon een proces van naar binnen gaan. 
Zelf schreef ze er dit mooie verslag over: 

Toen ze me dit vertelde schoot me de zin van Leonard Cohen te binnen: 
“There is a crack in everything, that’s how the light gets in”
Alsof de gebroken rib een opening maakte in haar beschermend harnas om het licht binnen te kunnen laten.  

​Ga maar eens na. Hoeveel mensen ken je die na een periode van ziek zijn, burn-out, ongeval, ontslag,… je vertellen dat ze er beter uitgekomen zijn?  Dat ze geleerd hebben stil te worden en te luisteren naar hun innerlijke stem?  Dat ze nu zien hoe ze zichzelf dingen wijsmaakten of zich realiseerden dat ze zichzelf voorbij aan het hollen waren.   Dat ze dit niet opmerkten vóór die val (onge-val) of slag (ont-slag).  Gewoon doorgaan, het spel spelen tot alle levens verspeeld zijn.  Game over.  

Je herkent het misschien, je mind zál zich verzetten tegen de stilte.  Hij voert talrijke argumentaties aan:

• ik heb daar geen tijd voor
• ik kan niet anders dan doorgaan, dat moet nu eenmaal
• er valt niets te vinden in die stilte, stilte is gewoon leeg, niets
• stil worden, mediteren? dat is te zweverig voor mij
• dat is te moeilijk voor mij, ik ben veel te onrustig of ongeduldig
•  …

Ik ga niet beweren dat die gedachten onzin zijn.  Zolang ze je helpen en je leeft zoals je het graag hebt.  Dan zou het inderdaad waanzin zijn iets te veranderen. 
Maar als je voelt dat je er zwaar van wordt, moe, verdrietig, teleurgesteld, zelfs ziek en neerslachtig.  Ja, dan…. 
Dan is de crack, de barst, de val, de scheur, de klap een wake-up call.  Een opening.  Een deur die opengaat naar een verborgen, onontgonnen land. 
En dat kan een hele opluchting zijn.  Zoiets als het ventiel dat popt van de stoompan.  De druk die te groot werd en dan die onvermijdelijke ontlading. 

​Gedwongen stil-vallen of bewust stil worden is dus niets om bang van te zijn.  Integendeel.  Onder al de ruis, lawaai en afleiding liggen schatten te wachten! 
​
Misschien geloof je niet in sprookjes, maar die staan tjokvol van het betreden van dat onbekende land.  En om daar te geraken moet je door één of andere “crack”, een verborgen deur of opening .  En als de held(in) het aandurft begint de queeste naar binnen, naar beneden, het mysterieuze onbewuste in. 
​Allerlei obstakels, innerlijke angsten overwinnend, arriveert de held(in) uiteindelijk op de bestemming.  En ja hoor, daar valt altijd wel een schat te vinden.  

​Ikzelf heb heel wat cracks gehad.  De meest opvallende waren een auto- immuunziekte en een burn-out. 
Mijn immuunsysteem wilde me eerst laten weten dat ik mezelf aan het af-breken was en die burn-out, ja, dat alle reserves opgebrand waren, he.  Ik beweerde toen echter dat ik een bore-out had.  Ook niet onjuist.  Very bored, I was! 
Verder kwamen de één na de andere tegen-slag.  Al die slagen, krassen en blutsen hebben de schil uiteindelijk doen barsten. 
Het licht kon naar binnen, of was het juist naar buiten??? 
Maar dit alles was blijkbaar nog niet genoeg om echt gehoor te geven aan wat ik al lang uit mijn binnenste hoorde stromen.  

​Een aantal weken geleden, in mijn klas, was er iets mis met de geluidsinstallatie en ik kreeg een akelig harde knal gepresenteerd, recht in mijn oor.  Het voelde fysiek aan als zo’n vuistslag, zoals je die in films ziet.  Heel mijn rechteroor en wang gloeiden ervan.  Nog een paar dagen last van gehad. 
Je moet weten dat ik al jaren zeur dat ik niet genoeg voldoening krijg van mijn vaste job.  Maar de voordelen halen het altijd maar weer van de nadelen.  Al is dat nadeel (dat mijn ziel er verpietert en verkruimelt) niet meteen een te verwaarlozen nadeel. 
Maar, dit voor-val voelde toch aan als een keiharde wake-up call, die een barst sloeg en me zei: “wanneer ga je nu eens luisteren?  Is dit luid genoeg?  Wat doe jij hier nog? “

Vanaf september 2018 vind je me niet meer in mijn klas in Oostende.  De school waar ik de laatste 35 jaar behoorlijk wat tijd doorbracht.  
Maar je zal me vinden tussen al die geweldig gedreven mensen,  die een verhaal willen vertellen, ergens op een podium. Zij die zich daar nu, door plankenkoorts, nog te vaak geremd in voelen .  

Voel jij je aangesproken?  Kom eens langs!
Ik help je deze draak, die de weg naar de schat blokkeert, in de ogen te kijken. 
Dus, stoere held, stoere heldin, kom maar op en laat ons dit monster een poepje laten ruiken. 

Ik ga tussen nu en september steeds meer in het licht staan, opdat jullie me kunnen vinden.  Met een nieuwe site, blog etc….
Voorlopig kun je nog terecht op deze site. 
 
PS: Kreeg jij ook al zo'n crack en je wil wat begeleiding om de stilte in te gaan? 
Sluit je dan nog snel aan in de mindfulnesstraining vanaf 8 mei 2018
of meld je aan voor individuele coaching via deze link.     
Tot gauw!

Wat zijn jouw mooiste herinneringen uit je kindertijd?  
(Vertel het me hieronder in de reacties!   Ben heel benieuwd!)
Bij mij zijn dat geen dingen, maar geuren en smaken, een actie met een "wow-ik-leef-gevoel" (meestal het spannende gevoel iets bijzonders mee te maken), een onbezorgd vakantieplaatje en zeker ook momenten van overgave en stil zijn.  In de flow van het moment.  Kijken naar hardwerkende bijen in de tuin.  Dat soort dingen.  Niets doen, daar was ik best goed in.
​(ik vraag me af of het mijn ouders opvalt dat dit nu voor een deel is wat ik mensen 'aanleer').  Nu, ook dat is een ander verhaal.  
Ik ben ingegaan op Els' vraag om samen een Marokko reis te begeleiden omdat Marokko al deze ingrediënten mengt tot een heerlijke reis: geuren, kleuren, smaken, actie, voelen en overgave.  
Els, de globetrotter van de familie, organiseert tal van dit soort reizen.  Toch,  deze reis is weer eens iets anders doordat we het programma aanpassen aan de kids.   

bezoek Morocco Retreats

Het was ook niet zo eenvoudig om te begrijpen wat Muzisch Zijn betekent. Het gaat uiteindelijk niet zozeer om de inhoud van de les, maar om het voorleven van een levenshouding, een manier van Zijn.
Met muzische vorming bedoelde men toen vooral dat kinderen de buitenwereld, en vooral het kunstzinnige daarin, kunnen waarnemen en ervaren, daar een mening en smaak in cultiveren, maar ook verschillende kunstzinnige talen leren om expressie te geven aan hun binnenwereld.
Dat steek je niet zo makkelijk in vakjes, zowel qua inhoud, als in tijd.  ​

Het is iets waar ik, ook in het kunstonderwijs, mee worstel. 50 minuten per week krijg je om kinderen te begeleiden in de wereld van het muzisch Zijn, in de wereld van de algemene muziekcultuur. Strak gespannen, tijdsgebonden. En dat terwijl het gaat om processen die zich niets van tikkende klokken aantrekken. Steeds opnieuw moet je een kind onderbreken in de loop van een leerproces. OK, dan toch maar weer weetjes meegeven. Dat past in een lesuur. ​

Vorige week hoorde ik de bekende kinderpsycholoog Peter Adriaensens spreken over de noodzaak meer rust te brengen in de scholen, meer tijd te nemen voor louter Zijn. Hij sprak zijn waardering uit over scholen waar gemediteerd wordt en hij zei: “Dat is het vak dat nog niet bestaat”. Ik hoor heel graag dat hij dit steunt, ik juich het natuurlijk toe! Heerlijk is het, mediteren met kinderen!!!
Maar, eh, meditatie, een vak?
Nee, het hoort erbij, bij mens zijn. Bij het leren kennen van je binnenwereld, met het leren omgaan met de obstakels in het leven,  ontdekken wat jou drijft, wie je wil zijn in dit leven.
Muzische en mindfulness, het is een gedroomd paar.  Maar stop ze niet in vakjes.   ​

En begrijpelijk, wie bezig is met gezonde voeding wil dat er een vak komt rond voeding, wie bezig is met tuinieren vindt dat iedereen moet leren tuinieren, wie ondernemer is vindt dat elk kind moet leren ondernemen. Ik begrijp dat scholen en leerkrachten moe worden. Je kan niet van alle goede dingen in het leven een vak maken. Maar je kan het wel Zijn!  Het voor-beeld zijn.  Een mooi mens zijn. 
Waar ik Sir Ken Robinson in volg: we kunnen niet weten op welke arbeidsmarkt we onze kinderen moeten voorbereiden.
Doe dat dan ook niet. Of laat dat in elk geval geen prioriteit zijn.
Leer ze over het leven.