Terug naar het paradijs

Paradise is not a place, it is a state of mind

De lente is een heerlijk seizoen om te leren mediteren en je brein te leren focussen op al die dingen die het leven de moeite waard maakt.  

Vanmorgen maakte ik een wandeling met mijn schat langs het kanaal waar ik woon.  Je valt van de ene verbazing in de andere.  Ik ben werkelijk verliefd op bloesems, de vastberadenheid en kracht van al die ontluikende blaadjes, het opgewonden vogelgezang, het gegons van de bijen.  De lente is echt mijn seizoen.  Dat maakt me intens gelukkig.   
Het herinnert me altijd weer aan mijn vroege kindertijd.  Een kind is zo open voor al die schoonheid, is er zo één mee.   
​Tot iemand zegt: ​doe eens normaal.  Je hebt wel iets anders te doen dan te genieten van het leven.  

Mijn hart breekt bij het zien van zo veel grote (en kleine) mensen die hier een immens groot heimwee naar hebben.  Voel jij ook die melancholie? 

Het paradijs verlaten

Wanneer we opgroeien ontwikkelen onze denkende hersenen.  We leren dingen in vakjes steken: goed of fout.  Je wordt steeds bewuster van jezelf en je omgeving. Maar je leert lang niet altijd te vertrouwen op je gevoel, op je lijf,  en al helemaal niet om mindful te zijn.   Je leert van grote mensen, die dit ook niet leerden. 

Dus ga je veel suggesties en woorden geloven:  jij kan dat niet, dat is alleen weggelegd voor mensen met veel geld, jij bent zo moeilijk, jij bent veel te gevoelig, je bent te druk, je bent daar te slim/dom voor, je bent te dun/dik, jij hebt geen smaak, jij stelt me teleur, jij kwetst mij altijd, ....
 
Dat haalt ons uit het paradijs.   

Je raakt in de war, want je voelt heel vaak iets anders dan dat wat je hoort, denkt en ziet.  

Het hoeven zelfs geen negatieve suggesties te zijn die ons uit het paradijs halen. Stel dat je veel hoorde: jij bent zo slim, jij ziet er altijd goed uit, jij bent de beste van de groep.  Niemand kan aan jou tippen.  Jij zal het ver schoppen.  Jij hebt zo veel energie!  

Allemaal goed bedoeld.  Maar je zal maar eens een dagje hebben dat deze suggestie niet strookt met de werkelijkheid.  Hoe voelt dat?

Al die perfectionisten die in burn-out gaan ? 
Allemaal proberen ze de suggesties en overtuigingen, die in hun onbewuste gegrift zitten, elke dag te realiseren. 
Als de suggestie, die je te horen kreeg, was: jij bent een luiaard, kunnen er 2 dingen gebeuren (één ervan of allebei afwisselend): 

• je gelooft dit en ondanks dat je af en toe  in actie komt (een studie aanvat, een nieuw werk, ...), stop je weer, want dat strookt niet met het programma dat loopt.  Dan zeg je: "al wat ik probeer faalt, alsof ik vervloekt ben"
• je gaat bewijzen dat de suggestie niet klopt en werkt je te pletter, je neemt geen vrije tijd en bent allergisch voor traagheid en niets doen. ​ Dan zeg je: "het werk stopt nooit, ik heb het zo drukdrukdruk"

Zo maken we de hel op aarde

Onlangs was ik les aan het geven aan een groepje kinderen.  Het viel me op dat de kinderen drijven op hun reflexen: heel snel oordelen en reageren op alles en nog wat.  Niet zo uitzonderlijk, natuurlijk, maar ik zag dat ze het héél moeilijk hebben met zelfregulatie, zelfliefde en emoties.  
Ondanks dat ze het zo goed menen en liefde nodig hebben, uiten ze zich onhandig en voelen zich ver verwijderd van het paradijs. 
Hoe je zo een stukje hel kan ervaren op aarde.  
​
Het is heel belangrijk om te leren kijken naar emoties en die compassievol te benoemen: ik voel nu boosheid, ik voel nu frustratie (en straks is het weer anders).  Het is ok. 
​
Je bent niet boos.  Niemand is boos. 
Als je het bent, dan ben je het altijd!  Dan sta je ermee op en ga je ermee slapen.  Alsof je zegt: ik ben een jongen/meisje.  
Nee, je voelt boosheid.  Dat is een heel ander verhaal. 

Je hoeft geen kind te zijn om dit te herkennen.  Hoe vaak denk of zeg jij: ik ben zo kwaad, ik ben zo geïrriteerd, ik ben teleurgesteld. En ik zou niet zo mogen zijn.   Ik ben dan geen goede ouder, partner, collega,...

Terug naar het paradijs

Het paradijs?  Dat is die oordeelloze staat van zijn.   Het gaat niet om goed of slecht zijn, het gaat om Zijn.  

En juist dat is een hele opdracht in een maatschappij waar iedereen voortdurend een mening ventileert.  Maar we doen het allemaal.   Het is al heel wat als je het gewaar bent. 

​Er zijn waarschijnlijk wel veel wegen terug naar dat gevoel van die zorgeloze kindertijd, naar dat paradijs.  Voor mij is meditatie en mindfulness de aangenaamste en makkelijkste weg om te komen tot dat oordeelloos kijken naar jezelf en de ander.   
In mijn praktijk zie ik veel mensen die hier intens naar verlangen, maar geloven 'dat ze nu eenmaal zo zijn'.   
​
Het is mijn missie om op die nagel te blijven kloppen:  het paradijs is er, je moet gewoon voorbij de poortwachter zien te komen.  

​Op 23 april 2019 start een nieuwe mindfulness training.  Ik leer het je graag.  ​​Welkom!