There is a crack in everything, that’s how the light gets in

Vallen en breken

​In een consult, niet lang geleden, kwam de symboliek van het vallen als een rode draad bovendrijven.  Vallen is voor mij vrije val, overgave.  Vaak gaat het over de overgave om de controle van het bewuste los te laten en je over te geven aan het onbewuste. 
​Bijvoorbeeld:  Je valt in slaap.  Als je dat wil controleren en afdwingen, dan lukt het niet.  Terwijl je valt, valt alle gehechtheid aan het resultaat weg.   
Ook als je muziek speelt geef je je over aan het moment.  Overgave, heel belangrijk!

Nu vertelde deze cliënte me een paar weken na het consult iets bijzonders. 
​Ze herinnerde zich dat ze jaren geleden tijdens een stilte retraite een val maakte en een rib brak.  Ze realiseerde zich nu weer dat dit voorval haar gedwongen had om stiller te worden en te vertragen. 
Met deze val begon een proces van naar binnen gaan. 
Zelf schreef ze er dit mooie verslag over: 

Stilte is meer dan de afwezigheid van geluid.  Echte stilte heelt wat gebroken is. Daarom zijn stiltedagen een helingskuur voor zowel lichaam als geest. Dat mocht ik ervaren tijdens mijn verblijf in de abdij in Chimay. 
Tijdens de abdijdagen is er ook aandacht voor de natuur. Dat ik tijdens één van de boswandelingen een rib brak, is natuurlijk pech. Of mag ik van geluk spreken?
Ik ben er me van bewust dat het erger had gekund. Bovendien verplichtte de breuk me om het ook thuis rustiger aan te doen, een behoefte die ik tijdens het verblijf in de abdij ervoer.
Was ik zonder die breuk weer meteen in mijn oude gewoonten vervallen? Wie zal het zeggen? Ik weet alleen dat samen met het lichamelijke herstel van mijn rib ook mijn geest en hart een helingskuur ondergingen, waarvan het effect langer dan vier dagen zal duren.
In de drukte van alledag staan we soms onvoldoende stil bij bepaalde facetten van ons mens-zijn. Nochtans verdient ons hele wezen aandacht. Goed zorgen voor zichzelf betekent daarom ook altijd zorg dragen voor zijn hele wezen, dus ook het diepere zelf.
​Daartoe moet het stil worden, buiten en binnen.

Toen ze me dit vertelde schoot me de zin van Leonard Cohen te binnen: 
“There is a crack in everything, that’s how the light gets in”
Alsof de gebroken rib een opening maakte in haar beschermend harnas om het licht binnen te kunnen laten.  

En dan terug heel worden

​Ga maar eens na. Hoeveel mensen ken je die na een periode van ziek zijn, burn-out, ongeval, ontslag,… je vertellen dat ze er beter uitgekomen zijn?  Dat ze geleerd hebben stil te worden en te luisteren naar hun innerlijke stem?  Dat ze nu zien hoe ze zichzelf dingen wijsmaakten of zich realiseerden dat ze zichzelf voorbij aan het hollen waren.   Dat ze dit niet opmerkten vóór die val (onge-val) of slag (ont-slag).  Gewoon doorgaan, het spel spelen tot alle levens verspeeld zijn.  Game over.  

Dankje, liefste crack    ​(en dan bedoel ik niet de drug, maar de barst)

Je herkent het misschien, je mind zál zich verzetten tegen de stilte.  Hij voert talrijke argumentaties aan:

• ik heb daar geen tijd voor
• ik kan niet anders dan doorgaan, dat moet nu eenmaal
• er valt niets te vinden in die stilte, stilte is gewoon leeg, niets
• stil worden, mediteren? dat is te zweverig voor mij
• dat is te moeilijk voor mij, ik ben veel te onrustig of ongeduldig
•  …

Ik ga niet beweren dat die gedachten onzin zijn.  Zolang ze je helpen en je leeft zoals je het graag hebt.  Dan zou het inderdaad waanzin zijn iets te veranderen. 
Maar als je voelt dat je er zwaar van wordt, moe, verdrietig, teleurgesteld, zelfs ziek en neerslachtig.  Ja, dan…. 
Dan is de crack, de barst, de val, de scheur, de klap een wake-up call.  Een opening.  Een deur die opengaat naar een verborgen, onontgonnen land. 
En dat kan een hele opluchting zijn.  Zoiets als het ventiel dat popt van de stoompan.  De druk die te groot werd en dan die onvermijdelijke ontlading. 

Zoals in sprookjes

​Gedwongen stil-vallen of bewust stil worden is dus niets om bang van te zijn.  Integendeel.  Onder al de ruis, lawaai en afleiding liggen schatten te wachten! 
​
Misschien geloof je niet in sprookjes, maar die staan tjokvol van het betreden van dat onbekende land.  En om daar te geraken moet je door één of andere “crack”, een verborgen deur of opening .  En als de held(in) het aandurft begint de queeste naar binnen, naar beneden, het mysterieuze onbewuste in. 
​Allerlei obstakels, innerlijke angsten overwinnend, arriveert de held(in) uiteindelijk op de bestemming.  En ja hoor, daar valt altijd wel een schat te vinden.  

Mijn cracks? 

​Ikzelf heb heel wat cracks gehad.  De meest opvallende waren een auto- immuunziekte en een burn-out. 
Mijn immuunsysteem wilde me eerst laten weten dat ik mezelf aan het af-breken was en die burn-out, ja, dat alle reserves opgebrand waren, he.  Ik beweerde toen echter dat ik een bore-out had.  Ook niet onjuist.  Very bored, I was! 
Verder kwamen de één na de andere tegen-slag.  Al die slagen, krassen en blutsen hebben de schil uiteindelijk doen barsten. 
Het licht kon naar binnen, of was het juist naar buiten??? 
Maar dit alles was blijkbaar nog niet genoeg om echt gehoor te geven aan wat ik al lang uit mijn binnenste hoorde stromen.  

Luister je nu eindelijk? 

​Een aantal weken geleden, in mijn klas, was er iets mis met de geluidsinstallatie en ik kreeg een akelig harde knal gepresenteerd, recht in mijn oor.  Het voelde fysiek aan als zo’n vuistslag, zoals je die in films ziet.  Heel mijn rechteroor en wang gloeiden ervan.  Nog een paar dagen last van gehad. 
Je moet weten dat ik al jaren zeur dat ik niet genoeg voldoening krijg van mijn vaste job.  Maar de voordelen halen het altijd maar weer van de nadelen.  Al is dat nadeel (dat mijn ziel er verpietert en verkruimelt) niet meteen een te verwaarlozen nadeel. 
Maar, dit voor-val voelde toch aan als een keiharde wake-up call, die een barst sloeg en me zei: “wanneer ga je nu eens luisteren?  Is dit luid genoeg?  Wat doe jij hier nog? “

Ok, ik luister

Net als de heldin in een sprookje kon ik niet anders meer, de enige weg is die vooruit.  De poort stond weer open.  ​De stilte bracht soelaas. 
En daarom meld ik jou, lieve lezer, met enige fierheid dat ik ook door deze poort heengestapt ben:
​nl. door dé brief te tekenen en versturen. ​

Vanaf september 2018 vind je me niet meer in mijn klas in Oostende.  De school waar ik de laatste 35 jaar behoorlijk wat tijd doorbracht.  
Maar je zal me vinden tussen al die geweldig gedreven mensen,  die een verhaal willen vertellen, ergens op een podium. Zij die zich daar nu, door plankenkoorts, nog te vaak geremd in voelen .  

Voel jij je aangesproken?  Kom eens langs!
Ik help je deze draak, die de weg naar de schat blokkeert, in de ogen te kijken. 
Dus, stoere held, stoere heldin, kom maar op en laat ons dit monster een poepje laten ruiken. 

Ik ga tussen nu en september steeds meer in het licht staan, opdat jullie me kunnen vinden.  Met een nieuwe site, blog etc….
Voorlopig kun je nog terecht op deze site. 
 
PS: Kreeg jij ook al zo'n crack en je wil wat begeleiding om de stilte in te gaan? 
Sluit je dan nog snel aan in de mindfulnesstraining vanaf 8 mei 2018
of meld je aan voor individuele coaching via deze link.     
Tot gauw!