Appreciate the practice

Appreciate the practice, not only the teaching. The learning is in the practice.

Groeiproces

Alles wat je nu kunt en kent heb je ooit geleerd.
Elk leerproces is een neurologisch en biologisch groeiproces. Het start met een eerste elektrische puls in je hersenen tot het na veel herhaling vorm krijgt in je gedrag en een gewoonte wordt. Iets dat uiteindelijk deel is van jou.
Een proces is het omgekeerde van hocus pocus pas! Het gaat niet samen met instant, direct, omdat ik het wil.
Waarom ik het heb over iets wat je wellicht de evidentie zelve vindt?
Omdat alles wat we willen leren, bereiken, veranderen tijd nodig heeft. En is dat nu net hetgene dat we denken niet te hebben?
​Over tijd en neurologie schrijf ik zeker nog wel eens, maar waar ik het vandaag over wil hebben is de waarde van oefenen. De waarde van herhaling.

To practice or not to practice

Oefenen hebben musici tot een kunst verheven. Het zit hem in de toewijding, de kalmte en vastberadenheid van het steeds weer gaan zitten om te doen wat nodig is. Elk motorisch, mentaal en muzikaal detail uitpuren, herhalen en herhalen, heel mindful, aandachtig. Steeds jezelf feed-back gevend op wat je hoort en voelt. En, vertrouwen! Vertrouwen dat de practice leidt tot dat waar je het voor doet: vrij musiceren. Je staat boven het technische, je beheerst het spel. Je speelt. Je musiceert.
Dit proces van “studeren”, zoals muzikanten dat dan noemen, wordt een tweede natuur.  In muzieklokalen zie je dan ook vaak posters ter motivering: “Practice makes perfect.” Het is gewoon wat je doet.
​
Als leerkracht in het muziekonderwijs en mindfulnesstrainer zie ik voortdurend de tweestrijd: enerzijds het besef van de noodzaak te oefenen en anderzijds hoe moeilijk het is ertoe te komen. Als je nu een muziekinstrument leert of mindful wil worden het vraagt practice. En practice maakt misschien niet perfect, maar nothing changes when nothing changes.

De leraar in jezelf

Deze week hoorde ik Dawa Tarchin Phillips spreken over hoe we het onderricht, de leraar, overschatten en het zelf oefenen onderschatten.
Als leraar en eeuwige student is het misschien paradoxaal dit uit mijn pen te zien rollen, maar ik vind het een briljante uitspraak. We volgen lessen, lezen boeken. Maar: the learning is in the practice.  Je kan lessen volgen tot in den treure, maar de leerling mag het oefenen niet onderschatten en het leren buiten zichzelf leggen. De leraar zet een deur open, belichaamt een mogelijke weg, maar heeft geen enkele controle over het effectieve leren. Het is de leerling die het werk doet, die zijn grenzen verlegt en groeit.
Dat is de waarde van het oefenen.  En dat gebeurt allemaal tussen de lessen door.  
​
In dat leerproces kom je je grenzen tegen, dat is oncomfortabel. Je wil snel naar het comfortabele gevoel iets te kunnen, iets te weten. Daarom blijf je ofwel ver weg van die grenzen of je bent gehaast om over de hindernis heen te springen. Niet willen zijn waar je bent is pijnlijk. Daarom wordt dit proces vaak als lastig ervaren.
Vertrouw op het proces en geniet van elke stap, wees daar waar je bent met het oog op waar je heen wil.
En denk eraan: the learning ís in the practice!