Play pause Play
|
 Af en toe krijg ik vragen van studenten, die voor school een paper moeten schrijven. Dan vragen ze of ze langs mogen komen voor een interview of sturen ze een google formulier met een aantal vragen. Opmerkelijk toch dat deze jonge meiden willen schrijven over yoga, mindfulness of meditatie. Tien jaar geleden droomden we zo van deze verschuiving. We gingen kinderyoga geven in scholen, leidden leraars op tot kinderyoga begeleiders en zie nu. Al die interesse in bewustwording. Het voelt toch een beetje als een geruststelling en het geeft me vertrouwen dat alles zich ontvouwt zoals het bedoeld is. Hieronder deel ik even het google formulier dat ik deze morgen invulde. Kwestie dat het niet alleen in een eindwerkje terechtkomt, ergens op een computer, maar dat jullie even kunnen meelezen. Want, wie weet, hebben jullie dezelfde vragen als deze jonge zoeker naar antwoorden. Wat houdt ACT-therapie in? In Acceptance and Commitment Therapy (ACT) help je de cliënt inzien dat de strategie, die hij gebruikt om vervelende emoties uit de weg te gaan, niet werkt op lange termijn (anders was het probleem opgelost en zocht hij geen hulp). Je helpt hen dan op een andere manier omgaan met die problemen en zoekt naar wat de persoon werkelijk wil, wat hij waardevol vindt. Dan wordt de energie, die eerst naar het bestrijden ging van de problemen, verplaatst naar het toegewijd handelen richting wat men wel wil. Stel dat iemand zijn emoties voortdurend probeert op te lossen door erover te piekeren, help ik hen inzicht te krijgen in het denkproces, te defuseren van het denken en terug in het lichaam te komen (wat ze juist vermijden omdat daar de pijn gevoeld wordt). Ze ontdekken gaandeweg hoe het piekeren en geloven van niet helpende gedachten hen belemmeren. Door inzicht te krijgen in het denken, emoties, identiteit en waarden komen we tot een actie/gedrag/handelen dat wel helpend is op lange termijn. Hoe ervaren uw cliënten deze therapievorm? |
 | Mindful YogaVanaf Woensdag 7 november wekelijks om 9:30 tot 11u of Donderdag 8 november van 19u tot 20:30 |
 | Playshop!voor muzikanten Woensdag 28 november van 19u tot 21u |
 | KinderyogaOp maandag 16:30-17:30 of 18:00-19:00 |
If every 8 year old in the world is taught meditation, we will eliminate violence from the world within one generation.
Dalai Lama
Soms vraag ik me af: “wat als mindfulness niet op mijn pad was gekomen?”. Ik moet zeggen dat ik daar wat angst bij voel, want het zag er op een gegeven moment niet zo rooskleurig uit.
Verliefd op het leven
Ik herinner me dat ik als kind heel blij was, verwonderd, speels. Van thuis uit had ik het geluk op te groeien in een grote tuin, gevoed te worden uit die tuin, zingend, spelend in grachten, zandbakken en tijdens de zomer in Ardeense bossen en rivieren. Ik kreeg de kans de aarde te voelen.
Nog steeds voelt de aarde als mijn thuis, mijn moeder, mijn veilige haven. Niet verwonderlijk dan dat je verliefd bent op het leven.
Maar al snel werd me duidelijk dat dat niet de standaard was. Daardoor werd ik zelf ook beetje bij beetje meer en meer afgeleid, weggeleid van dat zorgeloze. Tot op een punt dat de uitdagingen wel heel groot werden. Het dreef me zo ver van die oorspronkelijke liefde dat ik crashte.
En toen! Toen moest ik manieren vinden om weer te gaan voelen. Die verbinding van weleer terugvinden. Want door die verbinding voelde ik geen angst, geen eenzaamheid, geen stress.
Iemand zei me in die moeilijke periode: ‘je hebt al die jaren nauwelijks iets gevoeld’. Ik herinner me mijn innerlijk protest: ‘ik ben wel een muzikant, he, tuurlijk voel ik!’. Haha, toch had ze gelijk. Voelen was te pijnlijk en dat zie ik jammer genoeg overal rond me.
Toen ik de veelbesproken reportage over Schild en Vriend zag, wou ik (eerlijk?) van deze planeet kunnen verdwijnen.
Als ik rond me kijk en zie hoe er nog steeds zoveel rommel langs de wegen ligt en artikels lees over de staat van de oceanen, de staat van onze wonderlijke aarde, voel ik een schaamte voor ons Mens Zijn.
Er is blijkbaar overal heel veel pijn. Want die rommel en haat is niets meer dan uitslag van wat onderhuids aan de hand is.
Maar Mens Zijn is niet eenvoudig!
Nog steeds voelt de aarde als mijn thuis, mijn moeder, mijn veilige haven. Niet verwonderlijk dan dat je verliefd bent op het leven.
Maar al snel werd me duidelijk dat dat niet de standaard was. Daardoor werd ik zelf ook beetje bij beetje meer en meer afgeleid, weggeleid van dat zorgeloze. Tot op een punt dat de uitdagingen wel heel groot werden. Het dreef me zo ver van die oorspronkelijke liefde dat ik crashte.
En toen! Toen moest ik manieren vinden om weer te gaan voelen. Die verbinding van weleer terugvinden. Want door die verbinding voelde ik geen angst, geen eenzaamheid, geen stress.
Iemand zei me in die moeilijke periode: ‘je hebt al die jaren nauwelijks iets gevoeld’. Ik herinner me mijn innerlijk protest: ‘ik ben wel een muzikant, he, tuurlijk voel ik!’. Haha, toch had ze gelijk. Voelen was te pijnlijk en dat zie ik jammer genoeg overal rond me.
Toen ik de veelbesproken reportage over Schild en Vriend zag, wou ik (eerlijk?) van deze planeet kunnen verdwijnen.
Als ik rond me kijk en zie hoe er nog steeds zoveel rommel langs de wegen ligt en artikels lees over de staat van de oceanen, de staat van onze wonderlijke aarde, voel ik een schaamte voor ons Mens Zijn.
Er is blijkbaar overal heel veel pijn. Want die rommel en haat is niets meer dan uitslag van wat onderhuids aan de hand is.
Maar Mens Zijn is niet eenvoudig!
Zien met de ogen van een jong kind
Het zou nochtans heel eenvoudig kúnnen zijn, als er genoeg liefde was, compassie.
Dan is het allemaal kinderspel. Dan voel je vrede. Ben je vredig met jezelf, met de ander, met je ervaringen.
Als je bewust kijkt, voelt, proeft, luistert, ruikt, dan kun je alleen maar verwonderd zijn over de schoonheid en intelligentie van dit leven. En zien dat jij dat ook bent. En daardoor dankbaar! Weer verliefd worden op het leven. Alles zien uit de ogen van een kind.
De uitdaging is steeds weer om te beginnen bij jezelf. De uitspraak klopt: “ Je kan pas van anderen houden als je van jezelf houdt“. Zolang deze uitspraak weerstand oproept betekent het zéker dat ze klopt. Als je van jezelf houdt, hou je van het leven, van deze aarde, van de ander. Dan heb je geen behoefte aan strijd.
Maar Mens Zijn ís niet eenvoudig.
Blijkbaar proberen in België elke dag 28 mensen zichzelf van het leven te beroven! In dit kleine landje!
Ik citeer uit een interview met professor Gwendolyn Portzky van de Eenheid voor Zelfmoordonderzoek aan de universiteit van Gent:
Dan is het allemaal kinderspel. Dan voel je vrede. Ben je vredig met jezelf, met de ander, met je ervaringen.
Als je bewust kijkt, voelt, proeft, luistert, ruikt, dan kun je alleen maar verwonderd zijn over de schoonheid en intelligentie van dit leven. En zien dat jij dat ook bent. En daardoor dankbaar! Weer verliefd worden op het leven. Alles zien uit de ogen van een kind.
De uitdaging is steeds weer om te beginnen bij jezelf. De uitspraak klopt: “ Je kan pas van anderen houden als je van jezelf houdt“. Zolang deze uitspraak weerstand oproept betekent het zéker dat ze klopt. Als je van jezelf houdt, hou je van het leven, van deze aarde, van de ander. Dan heb je geen behoefte aan strijd.
Maar Mens Zijn ís niet eenvoudig.
Blijkbaar proberen in België elke dag 28 mensen zichzelf van het leven te beroven! In dit kleine landje!
Ik citeer uit een interview met professor Gwendolyn Portzky van de Eenheid voor Zelfmoordonderzoek aan de universiteit van Gent:
“Zo blijken Vlaamse jongeren in tegenstelling tot Nederlandse niet zo probleemoplossend te denken. “Ze gaan liever uit feesten dan te zoeken naar oplossingen”, aldus Portzky. “Een andere factor is ook de schaamte en de taboesfeer die in ons land nog rond het probleem hangt. De Vlaming schaamt zich om hulp te zoeken vanuit een – verkeerd – idee dat het een teken van zwakte is. Nederlanders zijn veel meer geneigd om de confrontatie aan te gaan en het uit te praten. In het geval van de jongeren zullen Nederlanders ook veel sneller hulp zoeken bij ouders en hulpverleners. Als Vlaamse jongeren tóch over hun problemen praten, wenden ze zich eerder tot vrienden.” En Portzky heeft nog een opmerkelijke hypothese. “Als ik met Nederlandse collega’s spreek, typeren zij ons vaak als hardwerkende Vlamingen, die willen presteren en allemaal een groot huis en een mooie wagen willen hebben. In Nederland bestaat die drive veel minder. Dat speelt ook mee.”
Verdoven die handel
Vooral de zin: “Ze gaan liever uit feesten dan te zoeken naar oplossingen”, blijft bij mij hangen. Hier gaat het om feesten, maar ze konden evengoed elke vorm van afleiding noemen: overmatig eten, drinken, pillen slikken, te veel facebooken, klagen en zagen, roddelen, de schuld op anderen steken, haten, zappend tv kijken, fanatiek werken, fanatiek sporten, etc. Alles met 'té' voor.
Als je pijn hebt wil je jezelf verdoven. Dan wil je vooral niet voelen.
Maar als je alle gevoel verdooft verdoof je niet alleen de pijn en de stress, maar ook plezier en alle andere positieve gevoelens.
Dat heb ik veelvuldig gedaan -en natuurlijk soms nog.
Want, Mens Zijn is toch écht niet eenvoudig.
Al dacht ik dat ik goed bezig was, hoor! Pas toen ik ging opmerken hoe ik tegen mezelf sprak, was ik geshockeerd! Als iemand anders zo tegen me zou spreken, zou ik die nooit meer willen zien! Haha! Man man, wat sprak ik toch hard tegen mezelf! Nochtans, diep vanbinnen hield ik nog steeds van dat kleine blonde krullenkopje van 3 jaar. Wat deed ik haar aan? Wat was er onderweg gebeurd dat ik zo ging denken?
Als je pijn hebt wil je jezelf verdoven. Dan wil je vooral niet voelen.
Maar als je alle gevoel verdooft verdoof je niet alleen de pijn en de stress, maar ook plezier en alle andere positieve gevoelens.
Dat heb ik veelvuldig gedaan -en natuurlijk soms nog.
Want, Mens Zijn is toch écht niet eenvoudig.
Al dacht ik dat ik goed bezig was, hoor! Pas toen ik ging opmerken hoe ik tegen mezelf sprak, was ik geshockeerd! Als iemand anders zo tegen me zou spreken, zou ik die nooit meer willen zien! Haha! Man man, wat sprak ik toch hard tegen mezelf! Nochtans, diep vanbinnen hield ik nog steeds van dat kleine blonde krullenkopje van 3 jaar. Wat deed ik haar aan? Wat was er onderweg gebeurd dat ik zo ging denken?
Wakker worden uit de hypnose van alledag
Dankzij mindfulness werd ik mindfuller en verdween de mindlessness.
Ik besloot om dat kleine meisje, dat er nog steeds is, weer te omarmen en haar graag te zien. Zo vulde ik mijn batterij weer op.
Toch blijf ik waakzaam. De wereld blijft een plek vol uitersten, vol uitdagingen, teleurstellingen en verdriet. Maar ik heb gelukkig geleerd hierop te surfen. En is dat niet wat ons allemaal te doen staat? Dit leven leven, met zijn ups en downs?
Het antwoord op mijn vraag: “wat als mindfulness niet op mijn pad was gekomen?”, blijft moeilijk in te schatten.
Ik durf echter met zekerheid te zeggen dat het me absoluut elke dag weer helpt op tijd wakker te schieten wanneer ik gehypnotiseerd op automatische piloot ga functioneren. En dat maakt steeds weer een heel groot verschil!
Sluit even je ogen en stel jezelf de vraag: “Wie ben ik als ik mezelf graag zie? Hoe zou ik spreken? Hoe zou ik bewegen? Hoe zouden anderen zich tegenover mij gedragen? “
En stel je dan eens voor dat we dat allemaal gewoon gaan doen?!
Vandaag is het de Internationale dag van de Vrede.
Ik raad iedereen aan het kleine, maar geweldige boekje te lezen: Vrede kun je leren van David Van Reybrouck en Thomas d’Ansembourg.
Zij geloven, met mij en ondertussen vele anderen, dat mocht iedereen mindfulness, geweldloze communicatie en compassie leren (op school en elders) vrede een haalbare realiteit werd.
So, let’s just do this then!!!
In 8 weken leer ik je graag hoe je weer van jezelf kan houden, waardoor alle keuzes die daaruit voortvloeien je leiden naar een eenvoudiger leven.
>> lees hier hoe en wat en waar
Tot de volgende blog!
Ik besloot om dat kleine meisje, dat er nog steeds is, weer te omarmen en haar graag te zien. Zo vulde ik mijn batterij weer op.
Toch blijf ik waakzaam. De wereld blijft een plek vol uitersten, vol uitdagingen, teleurstellingen en verdriet. Maar ik heb gelukkig geleerd hierop te surfen. En is dat niet wat ons allemaal te doen staat? Dit leven leven, met zijn ups en downs?
Het antwoord op mijn vraag: “wat als mindfulness niet op mijn pad was gekomen?”, blijft moeilijk in te schatten.
Ik durf echter met zekerheid te zeggen dat het me absoluut elke dag weer helpt op tijd wakker te schieten wanneer ik gehypnotiseerd op automatische piloot ga functioneren. En dat maakt steeds weer een heel groot verschil!
Sluit even je ogen en stel jezelf de vraag: “Wie ben ik als ik mezelf graag zie? Hoe zou ik spreken? Hoe zou ik bewegen? Hoe zouden anderen zich tegenover mij gedragen? “
En stel je dan eens voor dat we dat allemaal gewoon gaan doen?!
Vandaag is het de Internationale dag van de Vrede.
Ik raad iedereen aan het kleine, maar geweldige boekje te lezen: Vrede kun je leren van David Van Reybrouck en Thomas d’Ansembourg.
Zij geloven, met mij en ondertussen vele anderen, dat mocht iedereen mindfulness, geweldloze communicatie en compassie leren (op school en elders) vrede een haalbare realiteit werd.
So, let’s just do this then!!!
In 8 weken leer ik je graag hoe je weer van jezelf kan houden, waardoor alle keuzes die daaruit voortvloeien je leiden naar een eenvoudiger leven.
>> lees hier hoe en wat en waar
Tot de volgende blog!
Misschien heb jij ook een tijdje geleden mijn Ebook gedownload (10 Do's en Don'ts van het ontspannen performen).
Weet je nog?
Ik hoop dat het je wat inspiratie gaf.
In mijn volgende blogs zoom ik dieper in op elk onderdeel uit dat Ebook. Vandaag begin ik met de eerste: “Begrijp je Lichaam”.
Weet je nog?
Ik hoop dat het je wat inspiratie gaf.
In mijn volgende blogs zoom ik dieper in op elk onderdeel uit dat Ebook. Vandaag begin ik met de eerste: “Begrijp je Lichaam”.
Opgejaagd gevoel
Onlangs had ik dat zenuwachtige gevoel waarbij ik voelde dat mijn darmen vreemd reageerden, mijn handen tintelden, mijn adem zat hoog en mijn gedachten schoten door mijn hoofd als knallend vuurwerk. Dat opgejaagde gevoel. Je kent het wel.
Misschien denk je nu dat ik vreselijk nerveus was voor een optreden en schrik had dat het niet goed zou lopen?
Ik voelde inderdaad al die gewaarwordingen die we kunnen hebben wanneer we schrik hebben om het niet goed te doen, of denken niet klaar te zijn en we ons belachelijk zouden kunnen maken.
Angst, en de daaropvolgende normale stressrespons, dus.
Maar nee, hoor!!! Er was geen optreden of iets in die zin.
Misschien denk je nu dat ik vreselijk nerveus was voor een optreden en schrik had dat het niet goed zou lopen?
Ik voelde inderdaad al die gewaarwordingen die we kunnen hebben wanneer we schrik hebben om het niet goed te doen, of denken niet klaar te zijn en we ons belachelijk zouden kunnen maken.
Angst, en de daaropvolgende normale stressrespons, dus.
Maar nee, hoor!!! Er was geen optreden of iets in die zin.
Vlinders
Het was gewoon ochtend. Ik was net wakker en had een geweldig idee voor een nieuw project. Ik kon niet wachten om eraan te beginnen, maar voelde ook een gereserveerdheid en bezorgdheid.
Het leek me zo groots, zo veel werk.
Dit gevoel was opwinding die energie geeft, die me uit mijn comfortzone haalt. Het inspireert me en drijft me voort om mezelf weer te overstijgen en uit te dagen.
Tegelijkertijd boezemt die opwinding ook wel angst in.
Herken je dat?
De schrik om het onbekende tegemoet te treden. Daar zijn emotionele risico’s aan verbonden. Want je loopt het risico om afgewezen te worden.
Je stelt je kwetsbaar op. Dat vraagt moed.
Maar ook het tegenovergestelde kan gebeuren: dat je succes hebt!
En DAT is pas echt beangstigend.
Want, wat dan?
Zoveel ruimte en aandacht ben je niet gewoon.
Je komt in de spotlights te staan, je kan je niet langer verstoppen en je klein houden. Veel open ruimte kan heel spannend zijn. Het lijkt wel op een soort pleinvrees.
Die opwinding voelt dus oncomfortabel en is intens. Het voelt als vlinders in de buik. Je bent geneigd in de 'vlucht en vecht' verdediging te schieten. Weglopen of ertegen vechten.
Toch is het beter dit gevoel toe te laten, dan kun je er comfortabel mee worden en die energie gebruiken. Je hoeft het alleszins niet te bestrijden.
Terwijl ik dit schrijf bedenk ik: vlinders in de buik?
Het voelt voor de vlinder wellicht hetzelfde wanneer hij uit de cocon komt en merkt dat hij niet langer over de grond kruipt, maar de sky nu the limit geworden is! :-)
Het leek me zo groots, zo veel werk.
Dit gevoel was opwinding die energie geeft, die me uit mijn comfortzone haalt. Het inspireert me en drijft me voort om mezelf weer te overstijgen en uit te dagen.
Tegelijkertijd boezemt die opwinding ook wel angst in.
Herken je dat?
De schrik om het onbekende tegemoet te treden. Daar zijn emotionele risico’s aan verbonden. Want je loopt het risico om afgewezen te worden.
Je stelt je kwetsbaar op. Dat vraagt moed.
Maar ook het tegenovergestelde kan gebeuren: dat je succes hebt!
En DAT is pas echt beangstigend.
Want, wat dan?
Zoveel ruimte en aandacht ben je niet gewoon.
Je komt in de spotlights te staan, je kan je niet langer verstoppen en je klein houden. Veel open ruimte kan heel spannend zijn. Het lijkt wel op een soort pleinvrees.
Die opwinding voelt dus oncomfortabel en is intens. Het voelt als vlinders in de buik. Je bent geneigd in de 'vlucht en vecht' verdediging te schieten. Weglopen of ertegen vechten.
Toch is het beter dit gevoel toe te laten, dan kun je er comfortabel mee worden en die energie gebruiken. Je hoeft het alleszins niet te bestrijden.
Terwijl ik dit schrijf bedenk ik: vlinders in de buik?
Het voelt voor de vlinder wellicht hetzelfde wanneer hij uit de cocon komt en merkt dat hij niet langer over de grond kruipt, maar de sky nu the limit geworden is! :-)
En dan zijn er ook Monsters
Anderzijds, er is ook die angst die je belemmert en die je kan voorkomen.
Het gaat over angst voor een potentieel gevaar, geen echt gevaar. Dat activeert ook die 'vecht en vlucht' reflex in ons stress centrum.
Maar we hoeven onszelf niet te beschermen tegen elk 'potentieel' emotioneel risico. Hoe vermoeiend!
Ik noem dit ‘angst voor spoken’, zoals bang zijn voor het monster onder het bed.
Ingebeelde angst, dus.
Misschien denk je nu: “dat is belachelijk, ik ben niet bang voor spoken.”
Maar toch doen we het allemaal en zitten er overal spoken en monsters op de loer.
Denk maar eens hoe vaak je gaat nadenken over iets dat je ergens in de toekomst moet doen en je wordt daar nu al zenuwachtig van.
bvb “Ik moet er niet aan denken om te dansen voor die jury, ik zal volledig blokkeren”.
Dat is zo’n monster.
Dat is een irrationele, ingebeelde angst. Het is er niet echt. Niet hier op deze plek, en niet nu in dit moment.
Het kán waarheid worden, maar NU is het slechts een gedachte die jou de kast opjaagt.
Dat is de angst die je kan voelen voor een examen, een concert, een sollicitatie, auditie, …
Een paar voorbeeldjes. Het kan zijn dat je bang bent
Wat niet wil zeggen dat we ze niet serieus moeten nemen. Zeker!
Al deze spoken voelen wel heel reëel en veroorzaken heel wat problemen: overspanning, stress, zelfs ziekte. We gaan ze zelfs bestrijden met medicatie en alcohol.
Niet iets om licht over te gaan.
Het gaat over angst voor een potentieel gevaar, geen echt gevaar. Dat activeert ook die 'vecht en vlucht' reflex in ons stress centrum.
Maar we hoeven onszelf niet te beschermen tegen elk 'potentieel' emotioneel risico. Hoe vermoeiend!
Ik noem dit ‘angst voor spoken’, zoals bang zijn voor het monster onder het bed.
Ingebeelde angst, dus.
Misschien denk je nu: “dat is belachelijk, ik ben niet bang voor spoken.”
Maar toch doen we het allemaal en zitten er overal spoken en monsters op de loer.
Denk maar eens hoe vaak je gaat nadenken over iets dat je ergens in de toekomst moet doen en je wordt daar nu al zenuwachtig van.
bvb “Ik moet er niet aan denken om te dansen voor die jury, ik zal volledig blokkeren”.
Dat is zo’n monster.
Dat is een irrationele, ingebeelde angst. Het is er niet echt. Niet hier op deze plek, en niet nu in dit moment.
Het kán waarheid worden, maar NU is het slechts een gedachte die jou de kast opjaagt.
Dat is de angst die je kan voelen voor een examen, een concert, een sollicitatie, auditie, …
Een paar voorbeeldjes. Het kan zijn dat je bang bent
- dat het publiek jouw uitvoering waardeloos gaat vinden
- dat je partituren van de pupiter vallen
- dat je beste riet breekt
- dat je zeker weer die bepaalde fout gaat maken
- dat je je concertschoenen thuis vergeet
- dat men nu wel zal doorhebben dat je eigenlijk een middelmatige muzikant bent
- dat die beruchte recensent een rotartikel zal schrijven,...
Wat niet wil zeggen dat we ze niet serieus moeten nemen. Zeker!
Al deze spoken voelen wel heel reëel en veroorzaken heel wat problemen: overspanning, stress, zelfs ziekte. We gaan ze zelfs bestrijden met medicatie en alcohol.
Niet iets om licht over te gaan.
Voel ik nu vlinders of spoken? Check it out!
Interessant, he? Hoe angst op verschillende manieren opduikt, hetzelfde aanvoelt, maar de ene keer wenselijk is, de andere keer niet?
Daardoor is het belangrijk dat je het verschil voelt tussen de vlinders en de spoken.
Ik ga je vragen, de volgende keer dat je dit zenuwachtige gevoel hebt, te checken of je te maken hebt met vlinders of spoken.
Het gaat om vlinders als…
Wat je voelt is angst voor spoken als….
Deel op de facebookpagina van Take Your Stage hoe jij deze afweging bij jezelf ervaart. Dit inspireert anderen ongetwijfeld.
Misschien ontdekte je dat je soms vlinders gaat bestrijden?
Of merkte je gedachten op die slechts spoken blijken te zijn?
Tell me, tell me!!!
Als je graag jouw spoken wil bestrijden (niet de butterflies dus!!!) doe dan mee aan de 5 weekse cursus Take Your Stage: we beginnen op 29 september.
Ik kijk er heel erg naar uit!
Tot dan!
Daardoor is het belangrijk dat je het verschil voelt tussen de vlinders en de spoken.
Ik ga je vragen, de volgende keer dat je dit zenuwachtige gevoel hebt, te checken of je te maken hebt met vlinders of spoken.
Het gaat om vlinders als…
- Je veel energie krijgt en een open gevoel ervaart, je bent nieuwsgierig en ook wel blij (ondanks de zenuwen)
- Het gaat over iets dat in dit moment gebeurt
- of wanneer je denkt aan iets dat je gaat doen dat groter is dan jezelf, het gaat niet over jouw ‘persoontje’
- je iets gaat doen dat leidt tot groei of een bijdrage levert voor het groter geheel (verbinding met anderen), het is nog ongekend terrein, maar te belangrijk om het niet te doen
Wat je voelt is angst voor spoken als….
- je lichaam zich opspant en samentrekt
- je merkt dat je jezelf bekritiseert
- je je bedreigd voelt door iets wat jou of anderen in het verleden pijn deed, terwijl dat gevaar niet aanwezig is in het huidige moment
- je uit verbinding gaat met de ander (je zondert je af, of geeft anderen de schuld van hoe jij je voelt,...)
Deel op de facebookpagina van Take Your Stage hoe jij deze afweging bij jezelf ervaart. Dit inspireert anderen ongetwijfeld.
Misschien ontdekte je dat je soms vlinders gaat bestrijden?
Of merkte je gedachten op die slechts spoken blijken te zijn?
Tell me, tell me!!!
Als je graag jouw spoken wil bestrijden (niet de butterflies dus!!!) doe dan mee aan de 5 weekse cursus Take Your Stage: we beginnen op 29 september.
Ik kijk er heel erg naar uit!
Tot dan!
Vallen en breken
In een consult, niet lang geleden, kwam de symboliek van het vallen als een rode draad bovendrijven. Vallen is voor mij vrije val, overgave. Vaak gaat het over de overgave om de controle van het bewuste los te laten en je over te geven aan het onbewuste.
Bijvoorbeeld: Je valt in slaap. Als je dat wil controleren en afdwingen, dan lukt het niet. Terwijl je valt, valt alle gehechtheid aan het resultaat weg.
Ook als je muziek speelt geef je je over aan het moment. Overgave, heel belangrijk!
Nu vertelde deze cliënte me een paar weken na het consult iets bijzonders.
Ze herinnerde zich dat ze jaren geleden tijdens een stilte retraite een val maakte en een rib brak. Ze realiseerde zich nu weer dat dit voorval haar gedwongen had om stiller te worden en te vertragen.
Met deze val begon een proces van naar binnen gaan.
Zelf schreef ze er dit mooie verslag over:
Bijvoorbeeld: Je valt in slaap. Als je dat wil controleren en afdwingen, dan lukt het niet. Terwijl je valt, valt alle gehechtheid aan het resultaat weg.
Ook als je muziek speelt geef je je over aan het moment. Overgave, heel belangrijk!
Nu vertelde deze cliënte me een paar weken na het consult iets bijzonders.
Ze herinnerde zich dat ze jaren geleden tijdens een stilte retraite een val maakte en een rib brak. Ze realiseerde zich nu weer dat dit voorval haar gedwongen had om stiller te worden en te vertragen.
Met deze val begon een proces van naar binnen gaan.
Zelf schreef ze er dit mooie verslag over:
Stilte is meer dan de afwezigheid van geluid. Echte stilte heelt wat gebroken is. Daarom zijn stiltedagen een helingskuur voor zowel lichaam als geest. Dat mocht ik ervaren tijdens mijn verblijf in de abdij in Chimay.
Tijdens de abdijdagen is er ook aandacht voor de natuur. Dat ik tijdens één van de boswandelingen een rib brak, is natuurlijk pech. Of mag ik van geluk spreken?
Ik ben er me van bewust dat het erger had gekund. Bovendien verplichtte de breuk me om het ook thuis rustiger aan te doen, een behoefte die ik tijdens het verblijf in de abdij ervoer.
Was ik zonder die breuk weer meteen in mijn oude gewoonten vervallen? Wie zal het zeggen? Ik weet alleen dat samen met het lichamelijke herstel van mijn rib ook mijn geest en hart een helingskuur ondergingen, waarvan het effect langer dan vier dagen zal duren.
In de drukte van alledag staan we soms onvoldoende stil bij bepaalde facetten van ons mens-zijn. Nochtans verdient ons hele wezen aandacht. Goed zorgen voor zichzelf betekent daarom ook altijd zorg dragen voor zijn hele wezen, dus ook het diepere zelf.
Daartoe moet het stil worden, buiten en binnen.
Toen ze me dit vertelde schoot me de zin van Leonard Cohen te binnen:
“There is a crack in everything, that’s how the light gets in”
Alsof de gebroken rib een opening maakte in haar beschermend harnas om het licht binnen te kunnen laten.
“There is a crack in everything, that’s how the light gets in”
Alsof de gebroken rib een opening maakte in haar beschermend harnas om het licht binnen te kunnen laten.
En dan terug heel worden
Ga maar eens na. Hoeveel mensen ken je die na een periode van ziek zijn, burn-out, ongeval, ontslag,… je vertellen dat ze er beter uitgekomen zijn? Dat ze geleerd hebben stil te worden en te luisteren naar hun innerlijke stem? Dat ze nu zien hoe ze zichzelf dingen wijsmaakten of zich realiseerden dat ze zichzelf voorbij aan het hollen waren. Dat ze dit niet opmerkten vóór die val (onge-val) of slag (ont-slag). Gewoon doorgaan, het spel spelen tot alle levens verspeeld zijn. Game over.
Dankje, liefste crack (en dan bedoel ik niet de drug, maar de barst)
Je herkent het misschien, je mind zál zich verzetten tegen de stilte. Hij voert talrijke argumentaties aan:
Maar als je voelt dat je er zwaar van wordt, moe, verdrietig, teleurgesteld, zelfs ziek en neerslachtig. Ja, dan….
Dan is de crack, de barst, de val, de scheur, de klap een wake-up call. Een opening. Een deur die opengaat naar een verborgen, onontgonnen land.
En dat kan een hele opluchting zijn. Zoiets als het ventiel dat popt van de stoompan. De druk die te groot werd en dan die onvermijdelijke ontlading.
- ik heb daar geen tijd voor
- ik kan niet anders dan doorgaan, dat moet nu eenmaal
- er valt niets te vinden in die stilte, stilte is gewoon leeg, niets
- stil worden, mediteren? dat is te zweverig voor mij
- dat is te moeilijk voor mij, ik ben veel te onrustig of ongeduldig
- …
Maar als je voelt dat je er zwaar van wordt, moe, verdrietig, teleurgesteld, zelfs ziek en neerslachtig. Ja, dan….
Dan is de crack, de barst, de val, de scheur, de klap een wake-up call. Een opening. Een deur die opengaat naar een verborgen, onontgonnen land.
En dat kan een hele opluchting zijn. Zoiets als het ventiel dat popt van de stoompan. De druk die te groot werd en dan die onvermijdelijke ontlading.
Zoals in sprookjes
Gedwongen stil-vallen of bewust stil worden is dus niets om bang van te zijn. Integendeel. Onder al de ruis, lawaai en afleiding liggen schatten te wachten!
Misschien geloof je niet in sprookjes, maar die staan tjokvol van het betreden van dat onbekende land. En om daar te geraken moet je door één of andere “crack”, een verborgen deur of opening . En als de held(in) het aandurft begint de queeste naar binnen, naar beneden, het mysterieuze onbewuste in.
Allerlei obstakels, innerlijke angsten overwinnend, arriveert de held(in) uiteindelijk op de bestemming. En ja hoor, daar valt altijd wel een schat te vinden.
Misschien geloof je niet in sprookjes, maar die staan tjokvol van het betreden van dat onbekende land. En om daar te geraken moet je door één of andere “crack”, een verborgen deur of opening . En als de held(in) het aandurft begint de queeste naar binnen, naar beneden, het mysterieuze onbewuste in.
Allerlei obstakels, innerlijke angsten overwinnend, arriveert de held(in) uiteindelijk op de bestemming. En ja hoor, daar valt altijd wel een schat te vinden.
Mijn cracks?
Ikzelf heb heel wat cracks gehad. De meest opvallende waren een auto- immuunziekte en een burn-out.
Mijn immuunsysteem wilde me eerst laten weten dat ik mezelf aan het af-breken was en die burn-out, ja, dat alle reserves opgebrand waren, he. Ik beweerde toen echter dat ik een bore-out had. Ook niet onjuist. Very bored, I was!
Verder kwamen de één na de andere tegen-slag. Al die slagen, krassen en blutsen hebben de schil uiteindelijk doen barsten.
Het licht kon naar binnen, of was het juist naar buiten???
Maar dit alles was blijkbaar nog niet genoeg om echt gehoor te geven aan wat ik al lang uit mijn binnenste hoorde stromen.
Mijn immuunsysteem wilde me eerst laten weten dat ik mezelf aan het af-breken was en die burn-out, ja, dat alle reserves opgebrand waren, he. Ik beweerde toen echter dat ik een bore-out had. Ook niet onjuist. Very bored, I was!
Verder kwamen de één na de andere tegen-slag. Al die slagen, krassen en blutsen hebben de schil uiteindelijk doen barsten.
Het licht kon naar binnen, of was het juist naar buiten???
Maar dit alles was blijkbaar nog niet genoeg om echt gehoor te geven aan wat ik al lang uit mijn binnenste hoorde stromen.
Luister je nu eindelijk?
Een aantal weken geleden, in mijn klas, was er iets mis met de geluidsinstallatie en ik kreeg een akelig harde knal gepresenteerd, recht in mijn oor. Het voelde fysiek aan als zo’n vuistslag, zoals je die in films ziet. Heel mijn rechteroor en wang gloeiden ervan. Nog een paar dagen last van gehad.
Je moet weten dat ik al jaren zeur dat ik niet genoeg voldoening krijg van mijn vaste job. Maar de voordelen halen het altijd maar weer van de nadelen. Al is dat nadeel (dat mijn ziel er verpietert en verkruimelt) niet meteen een te verwaarlozen nadeel.
Maar, dit voor-val voelde toch aan als een keiharde wake-up call, die een barst sloeg en me zei: “wanneer ga je nu eens luisteren? Is dit luid genoeg? Wat doe jij hier nog? “
Je moet weten dat ik al jaren zeur dat ik niet genoeg voldoening krijg van mijn vaste job. Maar de voordelen halen het altijd maar weer van de nadelen. Al is dat nadeel (dat mijn ziel er verpietert en verkruimelt) niet meteen een te verwaarlozen nadeel.
Maar, dit voor-val voelde toch aan als een keiharde wake-up call, die een barst sloeg en me zei: “wanneer ga je nu eens luisteren? Is dit luid genoeg? Wat doe jij hier nog? “
Ok, ik luister
|
Net als de heldin in een sprookje kon ik niet anders meer, de enige weg is die vooruit. De poort stond weer open. De stilte bracht soelaas.
En daarom meld ik jou, lieve lezer, met enige fierheid dat ik ook door deze poort heengestapt ben: nl. door dé brief te tekenen en versturen. |
|
Vanaf september 2018 vind je me niet meer in mijn klas in Oostende. De school waar ik de laatste 35 jaar behoorlijk wat tijd doorbracht.
Maar je zal me vinden tussen al die geweldig gedreven mensen, die een verhaal willen vertellen, ergens op een podium. Zij die zich daar nu, door plankenkoorts, nog te vaak geremd in voelen .
Voel jij je aangesproken? Kom eens langs!
Ik help je deze draak, die de weg naar de schat blokkeert, in de ogen te kijken.
Dus, stoere held, stoere heldin, kom maar op en laat ons dit monster een poepje laten ruiken.
Ik ga tussen nu en september steeds meer in het licht staan, opdat jullie me kunnen vinden. Met een nieuwe site, blog etc….
Voorlopig kun je nog terecht op deze site.
PS: Kreeg jij ook al zo'n crack en je wil wat begeleiding om de stilte in te gaan?
Sluit je dan nog snel aan in de mindfulnesstraining vanaf 8 mei 2018
of meld je aan voor individuele coaching via deze link.
Tot gauw!
Maar je zal me vinden tussen al die geweldig gedreven mensen, die een verhaal willen vertellen, ergens op een podium. Zij die zich daar nu, door plankenkoorts, nog te vaak geremd in voelen .
Voel jij je aangesproken? Kom eens langs!
Ik help je deze draak, die de weg naar de schat blokkeert, in de ogen te kijken.
Dus, stoere held, stoere heldin, kom maar op en laat ons dit monster een poepje laten ruiken.
Ik ga tussen nu en september steeds meer in het licht staan, opdat jullie me kunnen vinden. Met een nieuwe site, blog etc….
Voorlopig kun je nog terecht op deze site.
PS: Kreeg jij ook al zo'n crack en je wil wat begeleiding om de stilte in te gaan?
Sluit je dan nog snel aan in de mindfulnesstraining vanaf 8 mei 2018
of meld je aan voor individuele coaching via deze link.
Tot gauw!
Dag iedereen!
Ik ben Tamara.
Tot halverwege de 30 was ik klassiek muzikante,
Doctor of Musical Arts in Performance. :-)
Nu sta ik minder op het podium, maar merk ik: het leven ís een performance. Ik blijf mijn lied zingen, steeds strevend naar harmonie, fraserend via spanning naar ontspanning.
Altijd zoekend.
Welkom op mijn blog over Mindful en Muzisch leven.
Veel leesplezier!
Ik ben Tamara.
Tot halverwege de 30 was ik klassiek muzikante,
Doctor of Musical Arts in Performance. :-)
Nu sta ik minder op het podium, maar merk ik: het leven ís een performance. Ik blijf mijn lied zingen, steeds strevend naar harmonie, fraserend via spanning naar ontspanning.
Altijd zoekend.
Welkom op mijn blog over Mindful en Muzisch leven.
Veel leesplezier!
Deel je mijn blog op je sociale media?
Archieven
Januari 2022
Augustus 2021
Augustus 2020
April 2020
Maart 2020
Februari 2020
Augustus 2019
Juli 2019
April 2019
Januari 2019
December 2018
November 2018
September 2018
Augustus 2018
April 2018
Februari 2018
November 2017
Juli 2017
Juni 2017
Mei 2017
April 2017
RSS-feed
Categorieën
Alles
Barefoot In The Wood
Mindful Leven
Mindful Onderwijs
Muziek
Muzisch Zijn
Podium Coaching
Seizoenen
Therapie
The Tides Of Our Lives