De terreur van het oordeel

"Het verschil tussen een bloem en onkruid is een oordeel."
​ Wayne Dyer

Meningen

Overal hebben we een mening over en we doen het voortdurend. Let er maar eens op. Er wordt nogal wat commentaar gegeven in onze controlekamer.
​
Men wijst graag naar(*) Facebook, twitter, bloggers: “ál die ventilaties! Dat mensen zich daarmee bezig houden!”  *lees: men oordeelt graag over    ;-)  
Maar zoek het niet te ver.  Wat denk jij nu, op dit moment? Over deze blog bijvoorbeeld.

Ik hoor kinderen die alles klasseren in leuk of niet leuk.
Ze horen dan ook veel de vraag: “Wat vond je ervan? Was het leuk?”  Met hoop op bevestiging misschien? 
We kunnen ook vragen: “wat heb je ervaren?” Er opent zich meteen een waaier aan mogelijke antwoorden. En wat er dan ook ervaren werd, het is wat het is.

Kies een stand-punt

Maar ja, het is logisch, onze neocortex leeft in een dualistische wereld.
We plaatsen alles in een vakje: links of rechts, boven of onder. Anders weten we er ons geen raad mee. Het is goed of fout, zwart of wit, lelijk of mooi, lekker of vies, gelijk of ongelijk. Kampjes maken. Dat is duidelijk. We worden steeds weer gedwongen over alles een mening te hebben en een kant te kiezen.
​Of-of. Geen: en-en.

Gij zult niet oordelen

Ondanks dat we het voortdurend doen, valt het me wel op dat een oordeel hebben vaak gezien wordt als iets zondigs, een ver-oordeling of een be-oordeling. Et voila, daar verschijnt het oordeel op het oordeel. Schuldgevoelens.
Of we gaan ons oordelen verdedigen. Er is altijd een strijd te winnen.
​Hoe moeilijk we het onszelf toch maken, niet?
Op zich is er natuurlijk helemaal niets mis met een oordeel en nadenken over je waarnemingen, een standpunt innemen. Wel is het fijn als we zien dát we ze hebben en ze af en toe in vraag kunnen stellen. Volgen we ze of niet?
Daarnaast kunnen we ook wel eens naar de wereld kijken vanuit pure observatie. Heerlijk eenvoudig.

"We zijn zo graag in de vrije natuur, omdat deze geen mening over ons heeft."
​Friedrich Nietzsche

Bevrijding

Als je puur observeert en geen mening vormt over die observatie valt veel druk weg. Alles mag er dan zijn en wordt gedragen (verdragen). Ook jij dus, zoals je bent, geen weerstand.
Nietzsche heeft gelijk, ware het niet dat zijn uitspraak gaat over het wegvallen van 'onze zorg' over de mening van anderen. (voor mij althans, ah ja, want het gaat hier slechts over mijn mening)  Het mentaal gekwetter over onszelf en ons leven kan nog steeds heel luidruchtig zijn.
Simpelweg aanwezig zijn, naar je omgeving kijken zonder oordeel, is heel bevrijdend. Probeer het maar.
Wanneer je een wandeling maakt in de natuur, kijk eens alsof je ogen lenzen zijn van een camera. Laat ze enkel vormen en kleuren registreren, zonder er iets van te vinden. Zonder te interpreteren, meteen te associëren, te klasseren in mooi of niet mooi.  Zonder oordeel, dus. 

Laat je me hieronder weten hoe je dat ervoer?