Play pause Play
|
 Wat kun je nog geloven? De moderne technologie heeft ons veel mooie dingen gebracht, maar nu beginnen we stilaan ook de schaduwkanten te ontdekken. Niets is meer wat het lijkt. Alles is te manipuleren. Alle kanten van alle verhalen worden verkocht aan wie het wil horen. Wat kun je nog geloven? Als je honderd procent zekerheid wil, dan ben je fulltime bezig met broncontrole. En daar word je niet blij van. Want hoe weet je of een bron zuiver is? Door er eerst van te drinken? De testlabo's zijn overwerkt, daar hoef je nu niet aan te kloppen. ;-) Dus toch wat dichter bij huis gaan zoeken naar antwoorden? Voelen dat er zoveel is waar je geen controle over hebt. Onzekerheid. Dat doet wat met een mens. Ik geloof stellig dat we allemaal simpelweg gelukkig en tevreden willen zijn. Maar het leven is een serieuze uitdaging geworden.  Is het naar links, naar rechts, rechtdoor?In 2009 las ik deze woorden ergens: Geef me kalmte om te aanvaarden wat ik niet kan veranderen. Geef me moed om te veranderen wat ik kan veranderen. Geef me wijsheid om het één van het ander te onderscheiden. Ik schreef ze in mijn dagboek. Ze zinderden nog dagenlang na. Slechts drie zinnetjes, maar ze veranderden mijn leven. Tijdens mijn opleiding tot mindfulness trainer kwam het terug op mijn pad. Daar noemden ze dit het sereniteitsgebed. Wie deze zinnen eerst uitsprak weet ik niet (die bron weeral, he). Dit gebed wordt aan tal van mensen toegeschreven. Wat best logisch is. Het lijkt me van alle tijden. De Boeddha zal het wel eens gezegd hebben, en Christus en Lao Tse. Wie weet? Het doet er ook niet toe. In elk geval, het helpt me elke dag om mijn wijsheid aan te boren. En die staat niet op FB, niet op google, niet in het laatste opiniestuk. Als ik onrecht zie of iets maakt me kwaad, dan voel ik het en vraag: "ok, dit is blijkbaar belangrijk voor je? Choose your battle. Wat kan ik doen vandaag, wat laat ik zijn? Wanneer vertrouw ik op het proces, wanneer neem ik actie?” De antwoorden die ik zoek, en die ik het meest vertrouw, komen uit de stilte. Door stil te staan wordt het helder en verschijnt het antwoord. Mijn acties zijn absoluut niet zo groot. Maar, ik hoop dat vele mensen helpen en leren om een onderscheid te kunnen maken tussen de actie van het Doen en de acceptatie in het Zijn, genoeg is.  Duisternis is niet het omgekeerde van licht. |
 | Mindful YogaVanaf Woensdag 7 november wekelijks om 9:30 tot 11u of Donderdag 8 november van 19u tot 20:30 |
 | Playshop!voor muzikanten Woensdag 28 november van 19u tot 21u |
 | KinderyogaOp maandag 16:30-17:30 of 18:00-19:00 |
If every 8 year old in the world is taught meditation, we will eliminate violence from the world within one generation.
Dalai Lama
Soms vraag ik me af: “wat als mindfulness niet op mijn pad was gekomen?”. Ik moet zeggen dat ik daar wat angst bij voel, want het zag er op een gegeven moment niet zo rooskleurig uit.
Verliefd op het leven
Ik herinner me dat ik als kind heel blij was, verwonderd, speels. Van thuis uit had ik het geluk op te groeien in een grote tuin, gevoed te worden uit die tuin, zingend, spelend in grachten, zandbakken en tijdens de zomer in Ardeense bossen en rivieren. Ik kreeg de kans de aarde te voelen.
Nog steeds voelt de aarde als mijn thuis, mijn moeder, mijn veilige haven. Niet verwonderlijk dan dat je verliefd bent op het leven.
Maar al snel werd me duidelijk dat dat niet de standaard was. Daardoor werd ik zelf ook beetje bij beetje meer en meer afgeleid, weggeleid van dat zorgeloze. Tot op een punt dat de uitdagingen wel heel groot werden. Het dreef me zo ver van die oorspronkelijke liefde dat ik crashte.
En toen! Toen moest ik manieren vinden om weer te gaan voelen. Die verbinding van weleer terugvinden. Want door die verbinding voelde ik geen angst, geen eenzaamheid, geen stress.
Iemand zei me in die moeilijke periode: ‘je hebt al die jaren nauwelijks iets gevoeld’. Ik herinner me mijn innerlijk protest: ‘ik ben wel een muzikant, he, tuurlijk voel ik!’. Haha, toch had ze gelijk. Voelen was te pijnlijk en dat zie ik jammer genoeg overal rond me.
Toen ik de veelbesproken reportage over Schild en Vriend zag, wou ik (eerlijk?) van deze planeet kunnen verdwijnen.
Als ik rond me kijk en zie hoe er nog steeds zoveel rommel langs de wegen ligt en artikels lees over de staat van de oceanen, de staat van onze wonderlijke aarde, voel ik een schaamte voor ons Mens Zijn.
Er is blijkbaar overal heel veel pijn. Want die rommel en haat is niets meer dan uitslag van wat onderhuids aan de hand is.
Maar Mens Zijn is niet eenvoudig!
Nog steeds voelt de aarde als mijn thuis, mijn moeder, mijn veilige haven. Niet verwonderlijk dan dat je verliefd bent op het leven.
Maar al snel werd me duidelijk dat dat niet de standaard was. Daardoor werd ik zelf ook beetje bij beetje meer en meer afgeleid, weggeleid van dat zorgeloze. Tot op een punt dat de uitdagingen wel heel groot werden. Het dreef me zo ver van die oorspronkelijke liefde dat ik crashte.
En toen! Toen moest ik manieren vinden om weer te gaan voelen. Die verbinding van weleer terugvinden. Want door die verbinding voelde ik geen angst, geen eenzaamheid, geen stress.
Iemand zei me in die moeilijke periode: ‘je hebt al die jaren nauwelijks iets gevoeld’. Ik herinner me mijn innerlijk protest: ‘ik ben wel een muzikant, he, tuurlijk voel ik!’. Haha, toch had ze gelijk. Voelen was te pijnlijk en dat zie ik jammer genoeg overal rond me.
Toen ik de veelbesproken reportage over Schild en Vriend zag, wou ik (eerlijk?) van deze planeet kunnen verdwijnen.
Als ik rond me kijk en zie hoe er nog steeds zoveel rommel langs de wegen ligt en artikels lees over de staat van de oceanen, de staat van onze wonderlijke aarde, voel ik een schaamte voor ons Mens Zijn.
Er is blijkbaar overal heel veel pijn. Want die rommel en haat is niets meer dan uitslag van wat onderhuids aan de hand is.
Maar Mens Zijn is niet eenvoudig!
Zien met de ogen van een jong kind
Het zou nochtans heel eenvoudig kúnnen zijn, als er genoeg liefde was, compassie.
Dan is het allemaal kinderspel. Dan voel je vrede. Ben je vredig met jezelf, met de ander, met je ervaringen.
Als je bewust kijkt, voelt, proeft, luistert, ruikt, dan kun je alleen maar verwonderd zijn over de schoonheid en intelligentie van dit leven. En zien dat jij dat ook bent. En daardoor dankbaar! Weer verliefd worden op het leven. Alles zien uit de ogen van een kind.
De uitdaging is steeds weer om te beginnen bij jezelf. De uitspraak klopt: “ Je kan pas van anderen houden als je van jezelf houdt“. Zolang deze uitspraak weerstand oproept betekent het zéker dat ze klopt. Als je van jezelf houdt, hou je van het leven, van deze aarde, van de ander. Dan heb je geen behoefte aan strijd.
Maar Mens Zijn ís niet eenvoudig.
Blijkbaar proberen in België elke dag 28 mensen zichzelf van het leven te beroven! In dit kleine landje!
Ik citeer uit een interview met professor Gwendolyn Portzky van de Eenheid voor Zelfmoordonderzoek aan de universiteit van Gent:
Dan is het allemaal kinderspel. Dan voel je vrede. Ben je vredig met jezelf, met de ander, met je ervaringen.
Als je bewust kijkt, voelt, proeft, luistert, ruikt, dan kun je alleen maar verwonderd zijn over de schoonheid en intelligentie van dit leven. En zien dat jij dat ook bent. En daardoor dankbaar! Weer verliefd worden op het leven. Alles zien uit de ogen van een kind.
De uitdaging is steeds weer om te beginnen bij jezelf. De uitspraak klopt: “ Je kan pas van anderen houden als je van jezelf houdt“. Zolang deze uitspraak weerstand oproept betekent het zéker dat ze klopt. Als je van jezelf houdt, hou je van het leven, van deze aarde, van de ander. Dan heb je geen behoefte aan strijd.
Maar Mens Zijn ís niet eenvoudig.
Blijkbaar proberen in België elke dag 28 mensen zichzelf van het leven te beroven! In dit kleine landje!
Ik citeer uit een interview met professor Gwendolyn Portzky van de Eenheid voor Zelfmoordonderzoek aan de universiteit van Gent:
“Zo blijken Vlaamse jongeren in tegenstelling tot Nederlandse niet zo probleemoplossend te denken. “Ze gaan liever uit feesten dan te zoeken naar oplossingen”, aldus Portzky. “Een andere factor is ook de schaamte en de taboesfeer die in ons land nog rond het probleem hangt. De Vlaming schaamt zich om hulp te zoeken vanuit een – verkeerd – idee dat het een teken van zwakte is. Nederlanders zijn veel meer geneigd om de confrontatie aan te gaan en het uit te praten. In het geval van de jongeren zullen Nederlanders ook veel sneller hulp zoeken bij ouders en hulpverleners. Als Vlaamse jongeren tóch over hun problemen praten, wenden ze zich eerder tot vrienden.” En Portzky heeft nog een opmerkelijke hypothese. “Als ik met Nederlandse collega’s spreek, typeren zij ons vaak als hardwerkende Vlamingen, die willen presteren en allemaal een groot huis en een mooie wagen willen hebben. In Nederland bestaat die drive veel minder. Dat speelt ook mee.”
Verdoven die handel
Vooral de zin: “Ze gaan liever uit feesten dan te zoeken naar oplossingen”, blijft bij mij hangen. Hier gaat het om feesten, maar ze konden evengoed elke vorm van afleiding noemen: overmatig eten, drinken, pillen slikken, te veel facebooken, klagen en zagen, roddelen, de schuld op anderen steken, haten, zappend tv kijken, fanatiek werken, fanatiek sporten, etc. Alles met 'té' voor.
Als je pijn hebt wil je jezelf verdoven. Dan wil je vooral niet voelen.
Maar als je alle gevoel verdooft verdoof je niet alleen de pijn en de stress, maar ook plezier en alle andere positieve gevoelens.
Dat heb ik veelvuldig gedaan -en natuurlijk soms nog.
Want, Mens Zijn is toch écht niet eenvoudig.
Al dacht ik dat ik goed bezig was, hoor! Pas toen ik ging opmerken hoe ik tegen mezelf sprak, was ik geshockeerd! Als iemand anders zo tegen me zou spreken, zou ik die nooit meer willen zien! Haha! Man man, wat sprak ik toch hard tegen mezelf! Nochtans, diep vanbinnen hield ik nog steeds van dat kleine blonde krullenkopje van 3 jaar. Wat deed ik haar aan? Wat was er onderweg gebeurd dat ik zo ging denken?
Als je pijn hebt wil je jezelf verdoven. Dan wil je vooral niet voelen.
Maar als je alle gevoel verdooft verdoof je niet alleen de pijn en de stress, maar ook plezier en alle andere positieve gevoelens.
Dat heb ik veelvuldig gedaan -en natuurlijk soms nog.
Want, Mens Zijn is toch écht niet eenvoudig.
Al dacht ik dat ik goed bezig was, hoor! Pas toen ik ging opmerken hoe ik tegen mezelf sprak, was ik geshockeerd! Als iemand anders zo tegen me zou spreken, zou ik die nooit meer willen zien! Haha! Man man, wat sprak ik toch hard tegen mezelf! Nochtans, diep vanbinnen hield ik nog steeds van dat kleine blonde krullenkopje van 3 jaar. Wat deed ik haar aan? Wat was er onderweg gebeurd dat ik zo ging denken?
Wakker worden uit de hypnose van alledag
Dankzij mindfulness werd ik mindfuller en verdween de mindlessness.
Ik besloot om dat kleine meisje, dat er nog steeds is, weer te omarmen en haar graag te zien. Zo vulde ik mijn batterij weer op.
Toch blijf ik waakzaam. De wereld blijft een plek vol uitersten, vol uitdagingen, teleurstellingen en verdriet. Maar ik heb gelukkig geleerd hierop te surfen. En is dat niet wat ons allemaal te doen staat? Dit leven leven, met zijn ups en downs?
Het antwoord op mijn vraag: “wat als mindfulness niet op mijn pad was gekomen?”, blijft moeilijk in te schatten.
Ik durf echter met zekerheid te zeggen dat het me absoluut elke dag weer helpt op tijd wakker te schieten wanneer ik gehypnotiseerd op automatische piloot ga functioneren. En dat maakt steeds weer een heel groot verschil!
Sluit even je ogen en stel jezelf de vraag: “Wie ben ik als ik mezelf graag zie? Hoe zou ik spreken? Hoe zou ik bewegen? Hoe zouden anderen zich tegenover mij gedragen? “
En stel je dan eens voor dat we dat allemaal gewoon gaan doen?!
Vandaag is het de Internationale dag van de Vrede.
Ik raad iedereen aan het kleine, maar geweldige boekje te lezen: Vrede kun je leren van David Van Reybrouck en Thomas d’Ansembourg.
Zij geloven, met mij en ondertussen vele anderen, dat mocht iedereen mindfulness, geweldloze communicatie en compassie leren (op school en elders) vrede een haalbare realiteit werd.
So, let’s just do this then!!!
In 8 weken leer ik je graag hoe je weer van jezelf kan houden, waardoor alle keuzes die daaruit voortvloeien je leiden naar een eenvoudiger leven.
>> lees hier hoe en wat en waar
Tot de volgende blog!
Ik besloot om dat kleine meisje, dat er nog steeds is, weer te omarmen en haar graag te zien. Zo vulde ik mijn batterij weer op.
Toch blijf ik waakzaam. De wereld blijft een plek vol uitersten, vol uitdagingen, teleurstellingen en verdriet. Maar ik heb gelukkig geleerd hierop te surfen. En is dat niet wat ons allemaal te doen staat? Dit leven leven, met zijn ups en downs?
Het antwoord op mijn vraag: “wat als mindfulness niet op mijn pad was gekomen?”, blijft moeilijk in te schatten.
Ik durf echter met zekerheid te zeggen dat het me absoluut elke dag weer helpt op tijd wakker te schieten wanneer ik gehypnotiseerd op automatische piloot ga functioneren. En dat maakt steeds weer een heel groot verschil!
Sluit even je ogen en stel jezelf de vraag: “Wie ben ik als ik mezelf graag zie? Hoe zou ik spreken? Hoe zou ik bewegen? Hoe zouden anderen zich tegenover mij gedragen? “
En stel je dan eens voor dat we dat allemaal gewoon gaan doen?!
Vandaag is het de Internationale dag van de Vrede.
Ik raad iedereen aan het kleine, maar geweldige boekje te lezen: Vrede kun je leren van David Van Reybrouck en Thomas d’Ansembourg.
Zij geloven, met mij en ondertussen vele anderen, dat mocht iedereen mindfulness, geweldloze communicatie en compassie leren (op school en elders) vrede een haalbare realiteit werd.
So, let’s just do this then!!!
In 8 weken leer ik je graag hoe je weer van jezelf kan houden, waardoor alle keuzes die daaruit voortvloeien je leiden naar een eenvoudiger leven.
>> lees hier hoe en wat en waar
Tot de volgende blog!
Vallen en breken
In een consult, niet lang geleden, kwam de symboliek van het vallen als een rode draad bovendrijven. Vallen is voor mij vrije val, overgave. Vaak gaat het over de overgave om de controle van het bewuste los te laten en je over te geven aan het onbewuste.
Bijvoorbeeld: Je valt in slaap. Als je dat wil controleren en afdwingen, dan lukt het niet. Terwijl je valt, valt alle gehechtheid aan het resultaat weg.
Ook als je muziek speelt geef je je over aan het moment. Overgave, heel belangrijk!
Nu vertelde deze cliënte me een paar weken na het consult iets bijzonders.
Ze herinnerde zich dat ze jaren geleden tijdens een stilte retraite een val maakte en een rib brak. Ze realiseerde zich nu weer dat dit voorval haar gedwongen had om stiller te worden en te vertragen.
Met deze val begon een proces van naar binnen gaan.
Zelf schreef ze er dit mooie verslag over:
Bijvoorbeeld: Je valt in slaap. Als je dat wil controleren en afdwingen, dan lukt het niet. Terwijl je valt, valt alle gehechtheid aan het resultaat weg.
Ook als je muziek speelt geef je je over aan het moment. Overgave, heel belangrijk!
Nu vertelde deze cliënte me een paar weken na het consult iets bijzonders.
Ze herinnerde zich dat ze jaren geleden tijdens een stilte retraite een val maakte en een rib brak. Ze realiseerde zich nu weer dat dit voorval haar gedwongen had om stiller te worden en te vertragen.
Met deze val begon een proces van naar binnen gaan.
Zelf schreef ze er dit mooie verslag over:
Stilte is meer dan de afwezigheid van geluid. Echte stilte heelt wat gebroken is. Daarom zijn stiltedagen een helingskuur voor zowel lichaam als geest. Dat mocht ik ervaren tijdens mijn verblijf in de abdij in Chimay.
Tijdens de abdijdagen is er ook aandacht voor de natuur. Dat ik tijdens één van de boswandelingen een rib brak, is natuurlijk pech. Of mag ik van geluk spreken?
Ik ben er me van bewust dat het erger had gekund. Bovendien verplichtte de breuk me om het ook thuis rustiger aan te doen, een behoefte die ik tijdens het verblijf in de abdij ervoer.
Was ik zonder die breuk weer meteen in mijn oude gewoonten vervallen? Wie zal het zeggen? Ik weet alleen dat samen met het lichamelijke herstel van mijn rib ook mijn geest en hart een helingskuur ondergingen, waarvan het effect langer dan vier dagen zal duren.
In de drukte van alledag staan we soms onvoldoende stil bij bepaalde facetten van ons mens-zijn. Nochtans verdient ons hele wezen aandacht. Goed zorgen voor zichzelf betekent daarom ook altijd zorg dragen voor zijn hele wezen, dus ook het diepere zelf.
Daartoe moet het stil worden, buiten en binnen.
Toen ze me dit vertelde schoot me de zin van Leonard Cohen te binnen:
“There is a crack in everything, that’s how the light gets in”
Alsof de gebroken rib een opening maakte in haar beschermend harnas om het licht binnen te kunnen laten.
“There is a crack in everything, that’s how the light gets in”
Alsof de gebroken rib een opening maakte in haar beschermend harnas om het licht binnen te kunnen laten.
En dan terug heel worden
Ga maar eens na. Hoeveel mensen ken je die na een periode van ziek zijn, burn-out, ongeval, ontslag,… je vertellen dat ze er beter uitgekomen zijn? Dat ze geleerd hebben stil te worden en te luisteren naar hun innerlijke stem? Dat ze nu zien hoe ze zichzelf dingen wijsmaakten of zich realiseerden dat ze zichzelf voorbij aan het hollen waren. Dat ze dit niet opmerkten vóór die val (onge-val) of slag (ont-slag). Gewoon doorgaan, het spel spelen tot alle levens verspeeld zijn. Game over.
Dankje, liefste crack (en dan bedoel ik niet de drug, maar de barst)
Je herkent het misschien, je mind zál zich verzetten tegen de stilte. Hij voert talrijke argumentaties aan:
Maar als je voelt dat je er zwaar van wordt, moe, verdrietig, teleurgesteld, zelfs ziek en neerslachtig. Ja, dan….
Dan is de crack, de barst, de val, de scheur, de klap een wake-up call. Een opening. Een deur die opengaat naar een verborgen, onontgonnen land.
En dat kan een hele opluchting zijn. Zoiets als het ventiel dat popt van de stoompan. De druk die te groot werd en dan die onvermijdelijke ontlading.
- ik heb daar geen tijd voor
- ik kan niet anders dan doorgaan, dat moet nu eenmaal
- er valt niets te vinden in die stilte, stilte is gewoon leeg, niets
- stil worden, mediteren? dat is te zweverig voor mij
- dat is te moeilijk voor mij, ik ben veel te onrustig of ongeduldig
- …
Maar als je voelt dat je er zwaar van wordt, moe, verdrietig, teleurgesteld, zelfs ziek en neerslachtig. Ja, dan….
Dan is de crack, de barst, de val, de scheur, de klap een wake-up call. Een opening. Een deur die opengaat naar een verborgen, onontgonnen land.
En dat kan een hele opluchting zijn. Zoiets als het ventiel dat popt van de stoompan. De druk die te groot werd en dan die onvermijdelijke ontlading.
Zoals in sprookjes
Gedwongen stil-vallen of bewust stil worden is dus niets om bang van te zijn. Integendeel. Onder al de ruis, lawaai en afleiding liggen schatten te wachten!
Misschien geloof je niet in sprookjes, maar die staan tjokvol van het betreden van dat onbekende land. En om daar te geraken moet je door één of andere “crack”, een verborgen deur of opening . En als de held(in) het aandurft begint de queeste naar binnen, naar beneden, het mysterieuze onbewuste in.
Allerlei obstakels, innerlijke angsten overwinnend, arriveert de held(in) uiteindelijk op de bestemming. En ja hoor, daar valt altijd wel een schat te vinden.
Misschien geloof je niet in sprookjes, maar die staan tjokvol van het betreden van dat onbekende land. En om daar te geraken moet je door één of andere “crack”, een verborgen deur of opening . En als de held(in) het aandurft begint de queeste naar binnen, naar beneden, het mysterieuze onbewuste in.
Allerlei obstakels, innerlijke angsten overwinnend, arriveert de held(in) uiteindelijk op de bestemming. En ja hoor, daar valt altijd wel een schat te vinden.
Mijn cracks?
Ikzelf heb heel wat cracks gehad. De meest opvallende waren een auto- immuunziekte en een burn-out.
Mijn immuunsysteem wilde me eerst laten weten dat ik mezelf aan het af-breken was en die burn-out, ja, dat alle reserves opgebrand waren, he. Ik beweerde toen echter dat ik een bore-out had. Ook niet onjuist. Very bored, I was!
Verder kwamen de één na de andere tegen-slag. Al die slagen, krassen en blutsen hebben de schil uiteindelijk doen barsten.
Het licht kon naar binnen, of was het juist naar buiten???
Maar dit alles was blijkbaar nog niet genoeg om echt gehoor te geven aan wat ik al lang uit mijn binnenste hoorde stromen.
Mijn immuunsysteem wilde me eerst laten weten dat ik mezelf aan het af-breken was en die burn-out, ja, dat alle reserves opgebrand waren, he. Ik beweerde toen echter dat ik een bore-out had. Ook niet onjuist. Very bored, I was!
Verder kwamen de één na de andere tegen-slag. Al die slagen, krassen en blutsen hebben de schil uiteindelijk doen barsten.
Het licht kon naar binnen, of was het juist naar buiten???
Maar dit alles was blijkbaar nog niet genoeg om echt gehoor te geven aan wat ik al lang uit mijn binnenste hoorde stromen.
Luister je nu eindelijk?
Een aantal weken geleden, in mijn klas, was er iets mis met de geluidsinstallatie en ik kreeg een akelig harde knal gepresenteerd, recht in mijn oor. Het voelde fysiek aan als zo’n vuistslag, zoals je die in films ziet. Heel mijn rechteroor en wang gloeiden ervan. Nog een paar dagen last van gehad.
Je moet weten dat ik al jaren zeur dat ik niet genoeg voldoening krijg van mijn vaste job. Maar de voordelen halen het altijd maar weer van de nadelen. Al is dat nadeel (dat mijn ziel er verpietert en verkruimelt) niet meteen een te verwaarlozen nadeel.
Maar, dit voor-val voelde toch aan als een keiharde wake-up call, die een barst sloeg en me zei: “wanneer ga je nu eens luisteren? Is dit luid genoeg? Wat doe jij hier nog? “
Je moet weten dat ik al jaren zeur dat ik niet genoeg voldoening krijg van mijn vaste job. Maar de voordelen halen het altijd maar weer van de nadelen. Al is dat nadeel (dat mijn ziel er verpietert en verkruimelt) niet meteen een te verwaarlozen nadeel.
Maar, dit voor-val voelde toch aan als een keiharde wake-up call, die een barst sloeg en me zei: “wanneer ga je nu eens luisteren? Is dit luid genoeg? Wat doe jij hier nog? “
Ok, ik luister
|
Net als de heldin in een sprookje kon ik niet anders meer, de enige weg is die vooruit. De poort stond weer open. De stilte bracht soelaas.
En daarom meld ik jou, lieve lezer, met enige fierheid dat ik ook door deze poort heengestapt ben: nl. door dé brief te tekenen en versturen. |
|
Vanaf september 2018 vind je me niet meer in mijn klas in Oostende. De school waar ik de laatste 35 jaar behoorlijk wat tijd doorbracht.
Maar je zal me vinden tussen al die geweldig gedreven mensen, die een verhaal willen vertellen, ergens op een podium. Zij die zich daar nu, door plankenkoorts, nog te vaak geremd in voelen .
Voel jij je aangesproken? Kom eens langs!
Ik help je deze draak, die de weg naar de schat blokkeert, in de ogen te kijken.
Dus, stoere held, stoere heldin, kom maar op en laat ons dit monster een poepje laten ruiken.
Ik ga tussen nu en september steeds meer in het licht staan, opdat jullie me kunnen vinden. Met een nieuwe site, blog etc….
Voorlopig kun je nog terecht op deze site.
PS: Kreeg jij ook al zo'n crack en je wil wat begeleiding om de stilte in te gaan?
Sluit je dan nog snel aan in de mindfulnesstraining vanaf 8 mei 2018
of meld je aan voor individuele coaching via deze link.
Tot gauw!
Maar je zal me vinden tussen al die geweldig gedreven mensen, die een verhaal willen vertellen, ergens op een podium. Zij die zich daar nu, door plankenkoorts, nog te vaak geremd in voelen .
Voel jij je aangesproken? Kom eens langs!
Ik help je deze draak, die de weg naar de schat blokkeert, in de ogen te kijken.
Dus, stoere held, stoere heldin, kom maar op en laat ons dit monster een poepje laten ruiken.
Ik ga tussen nu en september steeds meer in het licht staan, opdat jullie me kunnen vinden. Met een nieuwe site, blog etc….
Voorlopig kun je nog terecht op deze site.
PS: Kreeg jij ook al zo'n crack en je wil wat begeleiding om de stilte in te gaan?
Sluit je dan nog snel aan in de mindfulnesstraining vanaf 8 mei 2018
of meld je aan voor individuele coaching via deze link.
Tot gauw!
Ken je dat?
Het gevoel overvallen te worden door geluk.
Je bent beschaamd om het iemand te vertellen, want je voelt je zo gelukkig dat je schrik hebt anderen te kwetsen met jouw geluk.
Je weet dat het te mooi is en je door al dat gestraal wel eens iemands ogen zou kunnen beschadigen.
Het gevoel overvallen te worden door geluk.
Je bent beschaamd om het iemand te vertellen, want je voelt je zo gelukkig dat je schrik hebt anderen te kwetsen met jouw geluk.
Je weet dat het te mooi is en je door al dat gestraal wel eens iemands ogen zou kunnen beschadigen.
Ken je dat?
Plots lijkt alles compleet en perfect.
Al besef je dat je eigenlijk veel grotere dromen hebt en morgen daardoor vast weer ongelukkig wordt. Maar nu, dit moment, kan het niet stuk.
Je bent volkomen gelukkig. Dit moment.
Ken je dat?
Je voelt je zo gelukkig en je weet dat je het binnenkort weer moet afstaan (want men zegt dat geluk maar heel even duurt). Toch, het verandert nu even niks.
Je bent gewoon te gelukkig.
Ken je dat?
Hier en nu. Je beseft: beter wordt het niet. En dat hoeft ook niet.
Gelukkig zeg
Gelukkig!
Ik ben een gelukzak, want ik ken dit soort geluksmomenten. Soms duurt het een seconde, soms wel een hele dag! En heel af en toe een week. Wow!!
En weet je wat ervoor zorgt dat het soms heel snel wegebt?
Dat stemmetje.
Dat stemmetje dat zegt dat ik moet opletten dat ik niemand tegen de borst stoot met al mijn genieten en tevreden zijn.
"Gelukkige mensen zijn dan ook waanzinnig irritant. Ze moeten het er nog wat meer inwrijven." ;-)
Herken je dat?
Je zegt iets positiefs, maar meteen komt die maar…
“Ja, een héérlijke vakantie gehad, mooi weer, lekker eten, zalig gezwommen, fantastische streek, lieve mensen,….maar ja, wel lastig hoor, al die muggen.”
Snel wat afzwakken, voor men wantrouwig wordt.
Want, zo gelukkig? Nee, dat is verdacht.
Ken je dat?
Ik ben een gelukzak, want ik ken dit soort geluksmomenten. Soms duurt het een seconde, soms wel een hele dag! En heel af en toe een week. Wow!!
En weet je wat ervoor zorgt dat het soms heel snel wegebt?
Dat stemmetje.
Dat stemmetje dat zegt dat ik moet opletten dat ik niemand tegen de borst stoot met al mijn genieten en tevreden zijn.
"Gelukkige mensen zijn dan ook waanzinnig irritant. Ze moeten het er nog wat meer inwrijven." ;-)
Herken je dat?
Je zegt iets positiefs, maar meteen komt die maar…
“Ja, een héérlijke vakantie gehad, mooi weer, lekker eten, zalig gezwommen, fantastische streek, lieve mensen,….maar ja, wel lastig hoor, al die muggen.”
Snel wat afzwakken, voor men wantrouwig wordt.
Want, zo gelukkig? Nee, dat is verdacht.
Ken je dat?
Geluk wil je delen. Al is dat toch wel een uitdaging.
Mijn top geluksmomenten zijn altijd woordeloos. Zodra ik erover ga praten bladdert de glans er af. En geluk delen door iets samen te beleven is ook zo’n dingetje. Helemaal hetzelfde geluk ervaren? Dat zullen we waarschijnlijk nooit weten.
Ik denk dat geluk inderdaad dat carrouselletje is. Alleen voelbaar in het moment. Dit moment, waar je helemaal wakker bent.
Geen angst of verlangen voor de toekomst, geen verdriet en boosheid over het verleden. Alleen maar nu. Dit perfecte moment.
Ik nodig je uit. Stop met lezen en wees je bewust van dit moment. Voeg er niets aan toe en haal er niets van weg. Ga niet nadenken over vroeger of later. Ben je veilig? Heb je het warm genoeg? Ben je gevoed? Ben je gekleed? Hier is alles goed.
Van zodra je gaat nadenken over vroeger of later, dan, tja….
Dan komt die maar wellicht.
Dan is het anders.
Dan verandert alles.
Nieuwsgierig hoe je meer in het moment kan komen?
Nieuwsgierig hoe je kan beslissen om gelukkig te zijn?
Er zijn nog een paar plaatsjes in de mindfulnesstraining van 8 mei tot 26 juni.
Nieuwsgierig hoe je kan beslissen om gelukkig te zijn?
Er zijn nog een paar plaatsjes in de mindfulnesstraining van 8 mei tot 26 juni.
We didn’t realize we were making memories, we just knew we were having fun!
Contrasten
Wie mij kent verwacht eerder een blog over zwemmen met dolfijnen, duiken in een exotisch rif of kayakken in het noorden. Toch een plek met veel water! Maar, dan ben je vergeten dat ik ook 4 jaar in een woestijn woonde waar ik verliefd op werd. Maar, dat is een ander verhaal...
In de paasvakantie ga ik, samen met mijn zus Els, een woestijnvakantie in Marokko begeleiden voor avontuurlijke mensen met avontuurlijke kids: gezinnen, meters of peters met hun mete/petekind, grootouders met kleinkinderen,...het kan allemaal. Zolang het maar, zoals ik al zei, avontuurlijke spirits zijn, want man, wat een avontuur wordt dit!!!
In de paasvakantie ga ik, samen met mijn zus Els, een woestijnvakantie in Marokko begeleiden voor avontuurlijke mensen met avontuurlijke kids: gezinnen, meters of peters met hun mete/petekind, grootouders met kleinkinderen,...het kan allemaal. Zolang het maar, zoals ik al zei, avontuurlijke spirits zijn, want man, wat een avontuur wordt dit!!!
Blijvende herinneringen
Wat zijn jouw mooiste herinneringen uit je kindertijd?
(Vertel het me hieronder in de reacties! Ben heel benieuwd!)
Bij mij zijn dat geen dingen, maar geuren en smaken, een actie met een "wow-ik-leef-gevoel" (meestal het spannende gevoel iets bijzonders mee te maken), een onbezorgd vakantieplaatje en zeker ook momenten van overgave en stil zijn. In de flow van het moment. Kijken naar hardwerkende bijen in de tuin. Dat soort dingen. Niets doen, daar was ik best goed in.
(ik vraag me af of het mijn ouders opvalt dat dit nu voor een deel is wat ik mensen 'aanleer'). Nu, ook dat is een ander verhaal.
Ik ben ingegaan op Els' vraag om samen een Marokko reis te begeleiden omdat Marokko al deze ingrediënten mengt tot een heerlijke reis: geuren, kleuren, smaken, actie, voelen en overgave.
Els, de globetrotter van de familie, organiseert tal van dit soort reizen. Toch, deze reis is weer eens iets anders doordat we het programma aanpassen aan de kids.
(Vertel het me hieronder in de reacties! Ben heel benieuwd!)
Bij mij zijn dat geen dingen, maar geuren en smaken, een actie met een "wow-ik-leef-gevoel" (meestal het spannende gevoel iets bijzonders mee te maken), een onbezorgd vakantieplaatje en zeker ook momenten van overgave en stil zijn. In de flow van het moment. Kijken naar hardwerkende bijen in de tuin. Dat soort dingen. Niets doen, daar was ik best goed in.
(ik vraag me af of het mijn ouders opvalt dat dit nu voor een deel is wat ik mensen 'aanleer'). Nu, ook dat is een ander verhaal.
Ik ben ingegaan op Els' vraag om samen een Marokko reis te begeleiden omdat Marokko al deze ingrediënten mengt tot een heerlijke reis: geuren, kleuren, smaken, actie, voelen en overgave.
Els, de globetrotter van de familie, organiseert tal van dit soort reizen. Toch, deze reis is weer eens iets anders doordat we het programma aanpassen aan de kids.
Met de muze op reis
Wat gaan we daar allemaal doen?
Met de 2 gezusters Cuypers als reisleidsters kan het niet anders dan dat er gezongen wordt en dat de omgeving intens en mindful ervaren zal worden. Het muzische en het mindfulle zijn nooit ver weg. Dat geldt ook voor de lachbuien, het spelen, dansen en zot doen.
Als je straks doorklikt naar haar pagina zul je zien dat Els' reisorganisatie MuseXperience heet. Die Muze en dat Ervaren, ten VOLLE. Het zit in onze genen.
OK, maar wat gaan we 'doen'?
Met de 2 gezusters Cuypers als reisleidsters kan het niet anders dan dat er gezongen wordt en dat de omgeving intens en mindful ervaren zal worden. Het muzische en het mindfulle zijn nooit ver weg. Dat geldt ook voor de lachbuien, het spelen, dansen en zot doen.
Als je straks doorklikt naar haar pagina zul je zien dat Els' reisorganisatie MuseXperience heet. Die Muze en dat Ervaren, ten VOLLE. Het zit in onze genen.
OK, maar wat gaan we 'doen'?
De desert als dessert, voor wie het leven zoet mag zijn
Laat me de woorden van Els even lenen:
Yoga op de top van een zandduin terwijl de zon langzaam ondergaat, met zijn allen trommelen en zingen rond het vuur, kijken hoe de kinderen één voor één in slaap vallen met een vuurgloed op de wangen, stil worden onder de onmetelijke sterrenhemel en tijd maken om naar elkaar te luisteren, spelen met klank en muziek, en de schoonheid van de stilte (opnieuw) leren appreciëren....
De kinderen komen in een sprookjeswereld terecht. Het sprookje van Duizend en één nacht:
We gaan op een kameel klauteren die je op zijn zachte sloffen langzaam door het zand vervoert. We gaan plezier maken terwijl we elkaar een 'sjasj' omknopen (typische woestijn hoofddoek). We gaan onze ogen uitkijken terwijl één van de nomades brood bakt in het hete woestijnzand en op de traditionele manier thee zet op een houtskoolvuurtje.
We gaan ons te goed doen aan de heerlijke tajine's en andere typische gerechten!
En we maken dolle pret tijdens een wandeling in de oase met de ezelskar.
En dan nu, een echt toetje, in afwachting van Pasen
| Wil je al in de stemming komen van deze onvergetelijke reis, dan kun je deze tekening, zonder watermerk, gratis downloaden en samen inkleuren met je kind(eren). Klik hier of op de tekening. Wil je jullie ingekleurde exemplaren op mijn FB pagina zetten? En vergeet niet hieronder jouw mooiste herinneringen uit je kindertijd te delen! Tot gauw! |  |
De school van het leven...meer dan vakjes
In vakjes
In de jaren negentig schreef ik, voor mijn pedagogisch diploma in het Conservatorium, een eindwerk over muzische vorming in de basisschool. Muzische vorming was nieuw in het curriculum en ik vond het prachtig. En al was het waarschijnlijk nooit bedoeld een “vak” te zijn, toch werden de leerdomeinen muziek, beeld, drama, beweging en media al snel van elkaar los getrokken. Zo werd het ook behapbaar voorgesteld in de eindtermen. Vandaag is er een uurtje muziek, morgen gaan we tekenen. Ik vond het een gemiste kans. Nu nog. Al zijn er uiteraard scholen en mensen die dit briljant invullen natuurlijk!
Wat een procesgerichte intentie had, werd toch weer een allegaartje van vakjes, die men toen best als lastig ervoer, want Muzisch Zijn is eigenlijk niet iets wat je in een lesvoorbereiding kan gieten.
Aan de hand van enquêtes leerde ik dat sommige leerkrachten klaagden “dat ze toch geen muzikanten waren en toch niet alles moesten kunnen”. Andere leerkrachten vonden het juist een mooie kans om hun leerlingen op een andere en leukere manier te leren kennen.
Wat een procesgerichte intentie had, werd toch weer een allegaartje van vakjes, die men toen best als lastig ervoer, want Muzisch Zijn is eigenlijk niet iets wat je in een lesvoorbereiding kan gieten.
Aan de hand van enquêtes leerde ik dat sommige leerkrachten klaagden “dat ze toch geen muzikanten waren en toch niet alles moesten kunnen”. Andere leerkrachten vonden het juist een mooie kans om hun leerlingen op een andere en leukere manier te leren kennen.
Muzisch Zijn
Het was ook niet zo eenvoudig om te begrijpen wat Muzisch Zijn betekent. Het gaat uiteindelijk niet zozeer om de inhoud van de les, maar om het voorleven van een levenshouding, een manier van Zijn.
Met muzische vorming bedoelde men toen vooral dat kinderen de buitenwereld, en vooral het kunstzinnige daarin, kunnen waarnemen en ervaren, daar een mening en smaak in cultiveren, maar ook verschillende kunstzinnige talen leren om expressie te geven aan hun binnenwereld.
Dat steek je niet zo makkelijk in vakjes, zowel qua inhoud, als in tijd.
Met muzische vorming bedoelde men toen vooral dat kinderen de buitenwereld, en vooral het kunstzinnige daarin, kunnen waarnemen en ervaren, daar een mening en smaak in cultiveren, maar ook verschillende kunstzinnige talen leren om expressie te geven aan hun binnenwereld.
Dat steek je niet zo makkelijk in vakjes, zowel qua inhoud, als in tijd.
Hapjes van 50 minuten
Het is iets waar ik, ook in het kunstonderwijs, mee worstel. 50 minuten per week krijg je om kinderen te begeleiden in de wereld van het muzisch Zijn, in de wereld van de algemene muziekcultuur. Strak gespannen, tijdsgebonden. En dat terwijl het gaat om processen die zich niets van tikkende klokken aantrekken. Steeds opnieuw moet je een kind onderbreken in de loop van een leerproces. OK, dan toch maar weer weetjes meegeven. Dat past in een lesuur.
Het vak: mens worden
Vorige week hoorde ik de bekende kinderpsycholoog Peter Adriaensens spreken over de noodzaak meer rust te brengen in de scholen, meer tijd te nemen voor louter Zijn. Hij sprak zijn waardering uit over scholen waar gemediteerd wordt en hij zei: “Dat is het vak dat nog niet bestaat”. Ik hoor heel graag dat hij dit steunt, ik juich het natuurlijk toe! Heerlijk is het, mediteren met kinderen!!!
Maar, eh, meditatie, een vak?
Nee, het hoort erbij, bij mens zijn. Bij het leren kennen van je binnenwereld, met het leren omgaan met de obstakels in het leven, ontdekken wat jou drijft, wie je wil zijn in dit leven.
Muzische en mindfulness, het is een gedroomd paar. Maar stop ze niet in vakjes.
En begrijpelijk, wie bezig is met gezonde voeding wil dat er een vak komt rond voeding, wie bezig is met tuinieren vindt dat iedereen moet leren tuinieren, wie ondernemer is vindt dat elk kind moet leren ondernemen. Ik begrijp dat scholen en leerkrachten moe worden. Je kan niet van alle goede dingen in het leven een vak maken. Maar je kan het wel Zijn! Het voor-beeld zijn. Een mooi mens zijn.
Waar ik Sir Ken Robinson in volg: we kunnen niet weten op welke arbeidsmarkt we onze kinderen moeten voorbereiden.
Doe dat dan ook niet. Of laat dat in elk geval geen prioriteit zijn.
Leer ze over het leven.
Maar, eh, meditatie, een vak?
Nee, het hoort erbij, bij mens zijn. Bij het leren kennen van je binnenwereld, met het leren omgaan met de obstakels in het leven, ontdekken wat jou drijft, wie je wil zijn in dit leven.
Muzische en mindfulness, het is een gedroomd paar. Maar stop ze niet in vakjes.
En begrijpelijk, wie bezig is met gezonde voeding wil dat er een vak komt rond voeding, wie bezig is met tuinieren vindt dat iedereen moet leren tuinieren, wie ondernemer is vindt dat elk kind moet leren ondernemen. Ik begrijp dat scholen en leerkrachten moe worden. Je kan niet van alle goede dingen in het leven een vak maken. Maar je kan het wel Zijn! Het voor-beeld zijn. Een mooi mens zijn.
Waar ik Sir Ken Robinson in volg: we kunnen niet weten op welke arbeidsmarkt we onze kinderen moeten voorbereiden.
Doe dat dan ook niet. Of laat dat in elk geval geen prioriteit zijn.
Leer ze over het leven.
Glazen bol
Toen ik dat eindwerk schreef, twintig jaar geleden, zag de wereld er helemaal anders uit dan vandaag. Niemand weet in welke wereld de kinderen, die nu hun schoolloopbaan beginnen, terechtkomen wanneer ze de school verlaten. Er gebeurt veel in 15 jaar. We hebben geen idee welke vakken we ze moeten geven. Daarom ben ik voorstander van creatief onderwijs: hoera voor muzische, hoera voor persoonlijke ontwikkeling, hoera voor veerkracht, hoera voor creatieve vaardigheden!
Scholen (en overheden!) mogen holistischer durven denken en daar bedoel ik niets zweverigs mee. Holistisch in de zin dat alles elkaar beïnvloedt en samenhangt. Dat kinderen vooral weten wat ze waard zijn, hoe je op een constructieve en positieve manier met anderen omgaat.
De kinderen van nu leven steeds meer in een wereld waar flexibiliteit en creativiteit vooraan staan, waar zelfkennis, (zelf)vertrouwen en dankbaarheid nodig is.
Ze zien de hele wereld, dat is véél data! Ze vergelijken zich met die wijde wereld en vormen zo hun identiteit, ze krijgen meer en meer het gevoel dat ze nooit goed genoeg zullen zijn, niet kunnen beantwoorden aan alle verwachtingen, alle schijn ophouden. Ze zien ook alle problemen, torenhoog zijn die. Hoe moeten ze dat nog allemaal goed maken.
Maar dat moeten ze niet.
Scholen (en overheden!) mogen holistischer durven denken en daar bedoel ik niets zweverigs mee. Holistisch in de zin dat alles elkaar beïnvloedt en samenhangt. Dat kinderen vooral weten wat ze waard zijn, hoe je op een constructieve en positieve manier met anderen omgaat.
De kinderen van nu leven steeds meer in een wereld waar flexibiliteit en creativiteit vooraan staan, waar zelfkennis, (zelf)vertrouwen en dankbaarheid nodig is.
Ze zien de hele wereld, dat is véél data! Ze vergelijken zich met die wijde wereld en vormen zo hun identiteit, ze krijgen meer en meer het gevoel dat ze nooit goed genoeg zullen zijn, niet kunnen beantwoorden aan alle verwachtingen, alle schijn ophouden. Ze zien ook alle problemen, torenhoog zijn die. Hoe moeten ze dat nog allemaal goed maken.
Maar dat moeten ze niet.
Be
Als ieder kind bewust in het leven kan leren staan, keuzes kan maken die ze belangrijk vinden, die ze kunnen aftoetsen aan mooie mensen die het hen voorleven, hun hart kunnen horen en volgen. Dan komt de rest wel vanzelf.
Daarom, als leerkracht, welk vak je ook geeft, leef het voor, belichaam waar je voor staat. Wees wie je wil Zijn, toon leerlingen hoe mooi het leven is, hoe boeiend, hoe we er samen wel komen, hoe je opstaat nadat je viel.
Be the change that you want to see in the world.
Daar moeten we alvast geen vak van maken...
Daarom, als leerkracht, welk vak je ook geeft, leef het voor, belichaam waar je voor staat. Wees wie je wil Zijn, toon leerlingen hoe mooi het leven is, hoe boeiend, hoe we er samen wel komen, hoe je opstaat nadat je viel.
Be the change that you want to see in the world.
Daar moeten we alvast geen vak van maken...
Relax in de klas helpt bewust-zijn ontwikkelen.
Sink beneath the surface and you are free
Pijn is de beste motivator
Er zijn zo van die momenten dat het werken in de zogenaamde “zachte” sector mij triest maken. Juist omdat het helemaal niet zo zacht is. Mensen lijden.
Op zich is dat niet het probleem. “Lijden heeft een edel doel”, meent Eckart Tolle, “nl. de evolutie van het bewustzijn en het opbranden van het ego”.
Door dit proces te zien, zie ik ook heel veel moois gebeuren!
Wat me vooral triest stemt is hoe het lijden steeds maar weer verlengd wordt. Hoe we verslaafd zijn aan onze ellende. Hoe we ons verhaal en de pijn koesteren en in stand houden.
We kijken met zijn allen machteloos toe, wachtend tot de pijn de bodem raakt. Op de bodem van de put rest ons maar één weg meer te nemen en die gaat omhoog, omhoog richting het licht.
Ik ken die weg. Ik zag er mensen, die ik graag zie, hun lotsbestemming van maken.
En ook ik mocht op handen en knieën de bodem leren kennen. En weet je, zelfs op die plek was het zo slecht nog niet. Juist omdat je, eenmaal daar aanbeland, merkt dat je nog steeds leeft.
Zolang je ademt is er meer goed aan jou dan slecht. Zolang je ademt functioneert er meer in jouw lichaam, dan dat er niet functioneert. En uiteindelijk is dat een geweldig inzicht.
Een ander inzicht voor mij was dat de wereld bleef draaien terwijl ik in die put zat. Ze draaide, ook zonder mij. Dat prikte af en toe, maar het was ook een bevrijding. Misschien deed ik wel te hard mijn best.
Het is een harde, maar mooie leerschool. Pijn is dan ook de beste motivator om naar binnen te gaan. Ze wijst je de weg.
Op zich is dat niet het probleem. “Lijden heeft een edel doel”, meent Eckart Tolle, “nl. de evolutie van het bewustzijn en het opbranden van het ego”.
Door dit proces te zien, zie ik ook heel veel moois gebeuren!
Wat me vooral triest stemt is hoe het lijden steeds maar weer verlengd wordt. Hoe we verslaafd zijn aan onze ellende. Hoe we ons verhaal en de pijn koesteren en in stand houden.
We kijken met zijn allen machteloos toe, wachtend tot de pijn de bodem raakt. Op de bodem van de put rest ons maar één weg meer te nemen en die gaat omhoog, omhoog richting het licht.
Ik ken die weg. Ik zag er mensen, die ik graag zie, hun lotsbestemming van maken.
En ook ik mocht op handen en knieën de bodem leren kennen. En weet je, zelfs op die plek was het zo slecht nog niet. Juist omdat je, eenmaal daar aanbeland, merkt dat je nog steeds leeft.
Zolang je ademt is er meer goed aan jou dan slecht. Zolang je ademt functioneert er meer in jouw lichaam, dan dat er niet functioneert. En uiteindelijk is dat een geweldig inzicht.
Een ander inzicht voor mij was dat de wereld bleef draaien terwijl ik in die put zat. Ze draaide, ook zonder mij. Dat prikte af en toe, maar het was ook een bevrijding. Misschien deed ik wel te hard mijn best.
Het is een harde, maar mooie leerschool. Pijn is dan ook de beste motivator om naar binnen te gaan. Ze wijst je de weg.
De leraar komt als de leerling klaar is
Vallend in de put negeren we alle advies die er te rapen valt onderweg. We zijn er niet klaar voor, het is te vroeg. We houden het liever bij de favoriete “ja, maars”. Alle loeiende sirenes en gevaarborden voorbij wandelend. Paardenbril voor de ogen.
Die favoriete “Ja, maars” zijn bvb: “Ja, maar, ik kan nu niet anders, ik heb geen keuze.”, “Ja, maar, ik heb daar nu geen tijd voor”, “Ja, maar daar is geen geld voor”, “Ja, maar, dat gaat nu niet.” Eigenlijk zeg je: “ik ben bang. Wie zal ik zijn zonder dit probleem? Het is mijn identiteit, het is wie ik (geworden) ben”.
Daarom is pijn de beste motivator.
Je hebt geen tijd, maar als je gek wordt van tandpijn dan kun je een halve dag in de wachtzaal van de tandarts zitten om geholpen te worden. Alles moet wijken. Niets is nog belangrijker.
Wat is tijd en geld? De pijn overtuigt en heeft het laatste woord.
Je kent vast de uitspraak: de leraar komt als de leerling klaar is. Wel ja, die leraar wacht je daar op, op die aarden bodem. Vol mededogen zit hij daar, vriendelijk gezicht, in stilte. Geduldig. Misschien is dat niet zo triest.
Die favoriete “Ja, maars” zijn bvb: “Ja, maar, ik kan nu niet anders, ik heb geen keuze.”, “Ja, maar, ik heb daar nu geen tijd voor”, “Ja, maar daar is geen geld voor”, “Ja, maar, dat gaat nu niet.” Eigenlijk zeg je: “ik ben bang. Wie zal ik zijn zonder dit probleem? Het is mijn identiteit, het is wie ik (geworden) ben”.
Daarom is pijn de beste motivator.
Je hebt geen tijd, maar als je gek wordt van tandpijn dan kun je een halve dag in de wachtzaal van de tandarts zitten om geholpen te worden. Alles moet wijken. Niets is nog belangrijker.
Wat is tijd en geld? De pijn overtuigt en heeft het laatste woord.
Je kent vast de uitspraak: de leraar komt als de leerling klaar is. Wel ja, die leraar wacht je daar op, op die aarden bodem. Vol mededogen zit hij daar, vriendelijk gezicht, in stilte. Geduldig. Misschien is dat niet zo triest.
Spiegeling
Het lijkt nogal een donkere blog deze week. Alhoewel, als je ruimte geeft aan ongemak en je kan er rustig naar kijken, stopt de strijd. Het wordt allemaal licht-er. Mensen zeggen: “ik ben (het) zo moe, ik wil rust”. Staak de strijd en je vindt rust. Onder het woelige oppervlak is er rust en boven je zie je altijd het licht.
Ook kinderen en pubers voelen pijn, voelen zich soms blue. Ik maak me wel zorgen zo vaak te horen hoe we als volwassenen het gedrag van kinderen met pijn niet altijd kunnen erkennen, hen gerust stellen en omarmen. Vaak kunnen we het niet omdat we nog niet altijd zien dat we in een spiegel kijken. Hun pijn is ook onze pijn. Zolang we onze eigen pijn niet kunnen omarmen, zullen we kinderen en hun gedrag als problemen zien. Het is tijd om die paardenbril af te gooien. Er is zoveel moois te zien. Ook en vooral, deep down, in the blue.
Ook kinderen en pubers voelen pijn, voelen zich soms blue. Ik maak me wel zorgen zo vaak te horen hoe we als volwassenen het gedrag van kinderen met pijn niet altijd kunnen erkennen, hen gerust stellen en omarmen. Vaak kunnen we het niet omdat we nog niet altijd zien dat we in een spiegel kijken. Hun pijn is ook onze pijn. Zolang we onze eigen pijn niet kunnen omarmen, zullen we kinderen en hun gedrag als problemen zien. Het is tijd om die paardenbril af te gooien. Er is zoveel moois te zien. Ook en vooral, deep down, in the blue.
It may look as if the situation is creating the suffering, but ultimately this is not so, your resistance is.
Eckhart Tolle
Schaamte
De voorbije week kwam ik een paar keer in contact met mensen die zich diep schaamden bij het voelen en tonen van hun emoties. Of plaatsvervangende schaamte voelden voor de emoties van hun kinderen.
Net zoals het oordeel op het oordeel een gevoel van schaamte opwekt, zo zorgt het oordeel over onprettige emoties voor een nog onaangenamere emotie (en gedrag).
Uiteindelijk start het altijd bij een fysiek gevoel: pijn en ongemak.
Ik ga niet beweren dat ik altijd ruimte kon geven aan mijn emoties, verre van! En nog mogen sommige emoties meer gevoeld worden dan andere. Het is een lang proces: mogen voelen. Toelaten te voelen.
Ik wil deze week dan ook oproepen te voelen wat er te voelen valt, het er helemaal te laten zijn. Zelfs de schaamte over het voelen. Ook dat.
Net zoals het oordeel op het oordeel een gevoel van schaamte opwekt, zo zorgt het oordeel over onprettige emoties voor een nog onaangenamere emotie (en gedrag).
Uiteindelijk start het altijd bij een fysiek gevoel: pijn en ongemak.
Ik ga niet beweren dat ik altijd ruimte kon geven aan mijn emoties, verre van! En nog mogen sommige emoties meer gevoeld worden dan andere. Het is een lang proces: mogen voelen. Toelaten te voelen.
Ik wil deze week dan ook oproepen te voelen wat er te voelen valt, het er helemaal te laten zijn. Zelfs de schaamte over het voelen. Ook dat.
Emoties
Vorige week schreef ik over oordelen en meningen. Hoe we die voortdurend hebben, maar toch wel een keuze hebben welke gedachten we volgen en welke niet.
Emoties komen ook niet op bestelling. Ze komen gewoon. Natuurlijk meestal als reactie op gedachten en fysieke ervaringen. Maar net als gedachten kan men ze ook wel onderdrukken en veroordelen, maar je kan ze niet stoppen of uitroeien.
Waarom zien we onze lastige emoties dan zo als een persoonlijk falen? Iets waarover je je moet schamen? Omdat je je liet overmeesteren? Omdat je spijt hebt van je reactie, en je dat als falen ervaart? Ok, maar het is de weerstand tegen de emotie die dit lijden brandstof geeft en verlengt.
Alles in ons lijf is erop gemaakt om ons te helpen, te waarschuwen, te behoeden tegen gevaar, simpelweg om te overleven. Als we dat gaan verdoven, onderdrukken of negeren gaat ons lijf alleen maar harder roepen tot het gehoor krijgt.
Bij het kindertolken zie ik steeds wat de impact is van dat “niet mogen zijn, niet mogen voelen”. Hoe zich dat vastzet in je lijf en je dit een leven lang meedraagt. Hoe het soms resulteert in niet meer kúnnen voelen.
Emoties komen ook niet op bestelling. Ze komen gewoon. Natuurlijk meestal als reactie op gedachten en fysieke ervaringen. Maar net als gedachten kan men ze ook wel onderdrukken en veroordelen, maar je kan ze niet stoppen of uitroeien.
Waarom zien we onze lastige emoties dan zo als een persoonlijk falen? Iets waarover je je moet schamen? Omdat je je liet overmeesteren? Omdat je spijt hebt van je reactie, en je dat als falen ervaart? Ok, maar het is de weerstand tegen de emotie die dit lijden brandstof geeft en verlengt.
Alles in ons lijf is erop gemaakt om ons te helpen, te waarschuwen, te behoeden tegen gevaar, simpelweg om te overleven. Als we dat gaan verdoven, onderdrukken of negeren gaat ons lijf alleen maar harder roepen tot het gehoor krijgt.
Bij het kindertolken zie ik steeds wat de impact is van dat “niet mogen zijn, niet mogen voelen”. Hoe zich dat vastzet in je lijf en je dit een leven lang meedraagt. Hoe het soms resulteert in niet meer kúnnen voelen.
Het voel-taboe
Daarnet nog te horen op de radio, naar aanleiding van het Feest van de Arbeid, hoe zovelen gebukt gaan onder burn-out. Mag ik vandaag, als ervaringsdeskundige, dan weer even waarschuwen voor het niet voelen? Het taboe op voelen?
Uiteindelijk is het probleem niet het voelen van de emotie of de pijn. Het probleem is het oordeel en de weerstand erop.
Een mogelijk voorbeeld: als er een emotionele golf bij je opwelt, merk je dat de ander zich daar oncomfortabel bij voelt. En dan ga je meteen maar weer zorgen voor die ander. Dus ga je je gevoel minimaliseren, negeren, onderdrukken. En dat omdat de ander zich maar weer beter zou voelen. Dat is ook de enige reden waarom we tegen een kind zeggen: “Je moet niet huilen”. Ja, waarom moet dat kind niet huilen? Omdat het onze pijn triggert? En dat willen we zo snel mogelijk niet meer voelen.
Er zit maar één ding op: acceptatie voor jouw mens-zijn.
Compassie en zelfliefde voelen voor het hele pakketje, alles erop en eraan.
Het kind met alle teentjes en vingertjes omarmen en liefhebben.
Uiteindelijk is het probleem niet het voelen van de emotie of de pijn. Het probleem is het oordeel en de weerstand erop.
Een mogelijk voorbeeld: als er een emotionele golf bij je opwelt, merk je dat de ander zich daar oncomfortabel bij voelt. En dan ga je meteen maar weer zorgen voor die ander. Dus ga je je gevoel minimaliseren, negeren, onderdrukken. En dat omdat de ander zich maar weer beter zou voelen. Dat is ook de enige reden waarom we tegen een kind zeggen: “Je moet niet huilen”. Ja, waarom moet dat kind niet huilen? Omdat het onze pijn triggert? En dat willen we zo snel mogelijk niet meer voelen.
Er zit maar één ding op: acceptatie voor jouw mens-zijn.
Compassie en zelfliefde voelen voor het hele pakketje, alles erop en eraan.
Het kind met alle teentjes en vingertjes omarmen en liefhebben.
Wakker worden! Het is Pasen en ook jij kan vandaag een beetje verrijzen...
Eb en Vloed
Alles in ons leven beweegt als eb en vloed, het komt en gaat. Niets blijft hetzelfde.
We weten dat wel. Het is een gegeven, een weetje: “Het gaat wel over”, “t Is weer voorbij”, “Mooie liedjes duren niet lang”. Vorige blog zei ik het al: alles wordt geboren, leeft, sterft, én ...... wordt opnieuw geboren!
We zien de getijden vooral als een fenomeen dat zich buiten ons afspeelt, daar op het strand. Maar we zien het ook als we door het raam kijken: het is licht of donker, nu staat de zon aan de hemel, dan weer de maan, de seizoenen vloeien in elkaar over, het weer verandert uur na uur, bloemen groeien, bloeien en vergaan,...
Maar, meestal zijn we er ons niet van bewust dat ook ons denken en voelen, onze ervaringen en omstandigheden, van moment tot moment veranderen. Ze komen en gaan.
Adem in...Adem uit...
Eb...Vloed...
Inspanning... Ontspanning.
Mensen komen, mensen gaan. Je kookt iets lekkers en eet het op. Je maakt ruzie en legt het bij. Alles gaat in golven.
En toch klampen we ons vast, willen we vasthouden. Of we bestrijden en verjagen.
We weten dat wel. Het is een gegeven, een weetje: “Het gaat wel over”, “t Is weer voorbij”, “Mooie liedjes duren niet lang”. Vorige blog zei ik het al: alles wordt geboren, leeft, sterft, én ...... wordt opnieuw geboren!
We zien de getijden vooral als een fenomeen dat zich buiten ons afspeelt, daar op het strand. Maar we zien het ook als we door het raam kijken: het is licht of donker, nu staat de zon aan de hemel, dan weer de maan, de seizoenen vloeien in elkaar over, het weer verandert uur na uur, bloemen groeien, bloeien en vergaan,...
Maar, meestal zijn we er ons niet van bewust dat ook ons denken en voelen, onze ervaringen en omstandigheden, van moment tot moment veranderen. Ze komen en gaan.
Adem in...Adem uit...
Eb...Vloed...
Inspanning... Ontspanning.
Mensen komen, mensen gaan. Je kookt iets lekkers en eet het op. Je maakt ruzie en legt het bij. Alles gaat in golven.
En toch klampen we ons vast, willen we vasthouden. Of we bestrijden en verjagen.
Drijf mee op de golf
Denk eens aan een ruzie. Waar kwam dat vandaan?
Eerst is er een gevoel van onbehagen, ergens in je lijf. Vanuit een herinnering komt een reflex naar boven, een emotie, een oordeel en je gaat je verdedigen. Je wil je gelijk halen, discussieert, misschien ga je schreeuwen. Of je kruipt in een hoekje, gaat erover zeuren. Wat jouw reactie ook is, het is die golf die groeit en groeit. Na de piek zwakt het gevoel weer af, je kalmeert, je accepteert, je legt bij, of de storm gaat liggen tot de volgende weer opkomt.
Een aangenamer voorbeeld: je doet boodschappen, je kijkt uit naar een gezellig etentje met fijne mensen. De golf groeit. Je kookt, de heerlijke geuren verspreiden zich in huis, jouw welbehagen zwelt aan. Je hebt een heerlijke avond. Je neemt de eerste hap van jouw goddelijk gerecht. Beter dan dit wordt het niet! Na die eerste hap weet je: van hier gaat het alleen nog bergaf. Hop, de gelukssaboteur doet zijn werk en je voelt teleurstelling óf.... je herinnert dat alles komt en gaat! Je weet dat je nu op de terugweg bent, langs de golf naar beneden glijdt. Het is ok.
En zo gaat het met een reis maken, piekeren, jouw energieniveau, ziek zijn, werk, vakantie, poetsen,…
Eerst is er een gevoel van onbehagen, ergens in je lijf. Vanuit een herinnering komt een reflex naar boven, een emotie, een oordeel en je gaat je verdedigen. Je wil je gelijk halen, discussieert, misschien ga je schreeuwen. Of je kruipt in een hoekje, gaat erover zeuren. Wat jouw reactie ook is, het is die golf die groeit en groeit. Na de piek zwakt het gevoel weer af, je kalmeert, je accepteert, je legt bij, of de storm gaat liggen tot de volgende weer opkomt.
Een aangenamer voorbeeld: je doet boodschappen, je kijkt uit naar een gezellig etentje met fijne mensen. De golf groeit. Je kookt, de heerlijke geuren verspreiden zich in huis, jouw welbehagen zwelt aan. Je hebt een heerlijke avond. Je neemt de eerste hap van jouw goddelijk gerecht. Beter dan dit wordt het niet! Na die eerste hap weet je: van hier gaat het alleen nog bergaf. Hop, de gelukssaboteur doet zijn werk en je voelt teleurstelling óf.... je herinnert dat alles komt en gaat! Je weet dat je nu op de terugweg bent, langs de golf naar beneden glijdt. Het is ok.
En zo gaat het met een reis maken, piekeren, jouw energieniveau, ziek zijn, werk, vakantie, poetsen,…
Wakker worden
Vriendelijk omgaan met die golven is makkelijk in een blog geschreven, maar het vraagt wat oefening om het te kunnen toepassen. Meestal willen we, ongeduldig en door reflexen gedreven, door de kolkende golf heen zwemmen en riskeren we in een onderstroom terecht te komen. Heel uitputtend! Merken waar je nú zit op de golf, helpt om rustiger (en wijzer) in het leven te staan. Al vraagt het wel om wakker te zijn, aanwezig. Ontwaken uit een benevelde staat van Zijn.
Ik nodig je uit eens heel mindful jouw eigen golven te observeren.
Dat kan een vloedgolf zijn, maar evenzeer een kleine deining.
Wanneer sta je aan het begin van iets nieuw? Ben je onderweg naar het doel, de top? Sta je boven of ben op de terugweg? Rust je in het dal of is daar een oorlog aan de gang?
Als je wil kun je het delen in de reacties hieronder!
Ik wens je happy waves en een heerlijk wakker worden deze lente.
Ik nodig je uit eens heel mindful jouw eigen golven te observeren.
Dat kan een vloedgolf zijn, maar evenzeer een kleine deining.
Wanneer sta je aan het begin van iets nieuw? Ben je onderweg naar het doel, de top? Sta je boven of ben op de terugweg? Rust je in het dal of is daar een oorlog aan de gang?
Als je wil kun je het delen in de reacties hieronder!
Ik wens je happy waves en een heerlijk wakker worden deze lente.
Dag iedereen!
Ik ben Tamara.
Tot halverwege de 30 was ik klassiek muzikante,
Doctor of Musical Arts in Performance. :-)
Nu sta ik minder op het podium, maar merk ik: het leven ís een performance. Ik blijf mijn lied zingen, steeds strevend naar harmonie, fraserend via spanning naar ontspanning.
Altijd zoekend.
Welkom op mijn blog over Mindful en Muzisch leven.
Veel leesplezier!
Ik ben Tamara.
Tot halverwege de 30 was ik klassiek muzikante,
Doctor of Musical Arts in Performance. :-)
Nu sta ik minder op het podium, maar merk ik: het leven ís een performance. Ik blijf mijn lied zingen, steeds strevend naar harmonie, fraserend via spanning naar ontspanning.
Altijd zoekend.
Welkom op mijn blog over Mindful en Muzisch leven.
Veel leesplezier!
Deel je mijn blog op je sociale media?
Archieven
Januari 2022
Augustus 2021
Augustus 2020
April 2020
Maart 2020
Februari 2020
Augustus 2019
Juli 2019
April 2019
Januari 2019
December 2018
November 2018
September 2018
Augustus 2018
April 2018
Februari 2018
November 2017
Juli 2017
Juni 2017
Mei 2017
April 2017
RSS-feed
Categorieën
Alles
Barefoot In The Wood
Mindful Leven
Mindful Onderwijs
Muziek
Muzisch Zijn
Podium Coaching
Seizoenen
Therapie
The Tides Of Our Lives