Over voelen wat er te voelen is

​It may look as if the situation is creating the suffering, but ultimately this is not so, your resistance is. 
​Eckhart Tolle ​​

Schaamte

De voorbije week kwam ik een paar keer in contact met mensen die zich diep schaamden bij het voelen en tonen van hun emoties. Of plaatsvervangende schaamte voelden voor de emoties van hun kinderen.  
​Net zoals het oordeel op het oordeel een gevoel van schaamte opwekt, zo zorgt het oordeel over onprettige emoties voor een nog onaangenamere emotie (en gedrag).
Uiteindelijk start het altijd bij een fysiek gevoel: pijn en ongemak.

Ik ga niet beweren dat ik altijd ruimte kon geven aan mijn emoties, verre van! En nog mogen sommige emoties meer gevoeld worden dan andere. Het is een lang proces: mogen voelen. Toelaten te voelen.

Ik wil deze week dan ook oproepen te voelen wat er te voelen valt, het er helemaal te laten zijn. Zelfs de schaamte over het voelen. Ook dat.

Emoties

Vorige week schreef ik over oordelen en meningen. Hoe we die voortdurend hebben, maar toch wel een keuze hebben welke gedachten we volgen en welke niet.
Emoties komen ook niet op bestelling. Ze komen gewoon. Natuurlijk meestal als reactie op gedachten en fysieke ervaringen. Maar net als gedachten kan men ze ook wel onderdrukken en veroordelen, maar je kan ze niet stoppen of uitroeien.
Waarom zien we onze lastige emoties dan zo als een persoonlijk falen? Iets waarover je je moet schamen? Omdat je je liet overmeesteren? Omdat je spijt hebt van je reactie, en je dat als falen ervaart? Ok, maar het is de weerstand tegen de emotie die dit lijden brandstof geeft en verlengt.

Alles in ons lijf is erop gemaakt om ons te helpen, te waarschuwen, te behoeden tegen gevaar, simpelweg om te overleven. Als we dat gaan verdoven, onderdrukken of negeren gaat ons lijf alleen maar harder roepen tot het gehoor krijgt.

Bij het kindertolken zie ik steeds wat de impact is van dat “niet mogen zijn, niet mogen voelen”. Hoe zich dat vastzet in je lijf en je dit een leven lang meedraagt. Hoe het soms resulteert in niet meer kúnnen voelen.

Het voel-taboe

Daarnet nog te horen op de radio, naar aanleiding van het Feest van de Arbeid, hoe zovelen gebukt gaan onder burn-out. Mag ik vandaag, als ervaringsdeskundige, dan weer even waarschuwen voor het niet voelen? Het taboe op voelen?
​
Uiteindelijk is het probleem niet het voelen van de emotie of de pijn. Het probleem is het oordeel en de weerstand erop.
​Een mogelijk voorbeeld: als er een emotionele golf bij je opwelt, merk je dat de ander zich daar oncomfortabel bij voelt. En dan ga je meteen maar weer zorgen voor die ander. Dus ga je je gevoel minimaliseren, negeren, onderdrukken. En dat omdat de ander zich maar weer beter zou voelen. Dat is ook de enige reden waarom we tegen een kind zeggen: “Je moet niet huilen”. Ja, waarom moet dat kind niet huilen? Omdat het onze pijn triggert? En dat willen we zo snel mogelijk niet meer voelen.

Er zit maar één ding op: acceptatie voor jouw mens-zijn.
Compassie en zelfliefde voelen voor het hele pakketje, alles erop en eraan.
Het kind met alle teentjes en vingertjes omarmen en liefhebben.