Play pause Play
|
Play pause Play
|
"Het verschil tussen een bloem en onkruid is een oordeel." MeningenOveral hebben we een mening over en we doen het voortdurend. Let er maar eens op. Er wordt nogal wat commentaar gegeven in onze controlekamer. Men wijst graag naar(*) Facebook, twitter, bloggers: “ál die ventilaties! Dat mensen zich daarmee bezig houden!” *lees: men oordeelt graag over ;-) Maar zoek het niet te ver. Wat denk jij nu, op dit moment? Over deze blog bijvoorbeeld. Ik hoor kinderen die alles klasseren in leuk of niet leuk. Ze horen dan ook veel de vraag: “Wat vond je ervan? Was het leuk?” Met hoop op bevestiging misschien? We kunnen ook vragen: “wat heb je ervaren?” Er opent zich meteen een waaier aan mogelijke antwoorden. En wat er dan ook ervaren werd, het is wat het is. Kies een stand-punt Maar ja, het is logisch, onze neocortex leeft in een dualistische wereld. We plaatsen alles in een vakje: links of rechts, boven of onder. Anders weten we er ons geen raad mee. Het is goed of fout, zwart of wit, lelijk of mooi, lekker of vies, gelijk of ongelijk. Kampjes maken. Dat is duidelijk. We worden steeds weer gedwongen over alles een mening te hebben en een kant te kiezen. Of-of. Geen: en-en. Gij zult niet oordelenOndanks dat we het voortdurend doen, valt het me wel op dat een oordeel hebben vaak gezien wordt als iets zondigs, een ver-oordeling of een be-oordeling. Et voila, daar verschijnt het oordeel op het oordeel. Schuldgevoelens. Of we gaan ons oordelen verdedigen. Er is altijd een strijd te winnen. Hoe moeilijk we het onszelf toch maken, niet? Op zich is er natuurlijk helemaal niets mis met een oordeel en nadenken over je waarnemingen, een standpunt innemen. Wel is het fijn als we zien dát we ze hebben en ze af en toe in vraag kunnen stellen. Volgen we ze of niet? Daarnaast kunnen we ook wel eens naar de wereld kijken vanuit pure observatie. Heerlijk eenvoudig. "We zijn zo graag in de vrije natuur, omdat deze geen mening over ons heeft." BevrijdingAls je puur observeert en geen mening vormt over die observatie valt veel druk weg. Alles mag er dan zijn en wordt gedragen (verdragen). Ook jij dus, zoals je bent, geen weerstand.
Nietzsche heeft gelijk, ware het niet dat zijn uitspraak gaat over het wegvallen van 'onze zorg' over de mening van anderen. (voor mij althans, ah ja, want het gaat hier slechts over mijn mening) Het mentaal gekwetter over onszelf en ons leven kan nog steeds heel luidruchtig zijn. Simpelweg aanwezig zijn, naar je omgeving kijken zonder oordeel, is heel bevrijdend. Probeer het maar. Wanneer je een wandeling maakt in de natuur, kijk eens alsof je ogen lenzen zijn van een camera. Laat ze enkel vormen en kleuren registreren, zonder er iets van te vinden. Zonder te interpreteren, meteen te associëren, te klasseren in mooi of niet mooi. Zonder oordeel, dus. Laat je me hieronder weten hoe je dat ervoer?
2 Comments
Wakker worden! Het is Pasen en ook jij kan vandaag een beetje verrijzen... Eb en VloedAlles in ons leven beweegt als eb en vloed, het komt en gaat. Niets blijft hetzelfde. We weten dat wel. Het is een gegeven, een weetje: “Het gaat wel over”, “t Is weer voorbij”, “Mooie liedjes duren niet lang”. Vorige blog zei ik het al: alles wordt geboren, leeft, sterft, én ...... wordt opnieuw geboren! We zien de getijden vooral als een fenomeen dat zich buiten ons afspeelt, daar op het strand. Maar we zien het ook als we door het raam kijken: het is licht of donker, nu staat de zon aan de hemel, dan weer de maan, de seizoenen vloeien in elkaar over, het weer verandert uur na uur, bloemen groeien, bloeien en vergaan,... Maar, meestal zijn we er ons niet van bewust dat ook ons denken en voelen, onze ervaringen en omstandigheden, van moment tot moment veranderen. Ze komen en gaan. Adem in...Adem uit... Eb...Vloed... Inspanning... Ontspanning. Mensen komen, mensen gaan. Je kookt iets lekkers en eet het op. Je maakt ruzie en legt het bij. Alles gaat in golven. En toch klampen we ons vast, willen we vasthouden. Of we bestrijden en verjagen. Drijf mee op de golfDenk eens aan een ruzie. Waar kwam dat vandaan? Eerst is er een gevoel van onbehagen, ergens in je lijf. Vanuit een herinnering komt een reflex naar boven, een emotie, een oordeel en je gaat je verdedigen. Je wil je gelijk halen, discussieert, misschien ga je schreeuwen. Of je kruipt in een hoekje, gaat erover zeuren. Wat jouw reactie ook is, het is die golf die groeit en groeit. Na de piek zwakt het gevoel weer af, je kalmeert, je accepteert, je legt bij, of de storm gaat liggen tot de volgende weer opkomt. Een aangenamer voorbeeld: je doet boodschappen, je kijkt uit naar een gezellig etentje met fijne mensen. De golf groeit. Je kookt, de heerlijke geuren verspreiden zich in huis, jouw welbehagen zwelt aan. Je hebt een heerlijke avond. Je neemt de eerste hap van jouw goddelijk gerecht. Beter dan dit wordt het niet! Na die eerste hap weet je: van hier gaat het alleen nog bergaf. Hop, de gelukssaboteur doet zijn werk en je voelt teleurstelling óf.... je herinnert dat alles komt en gaat! Je weet dat je nu op de terugweg bent, langs de golf naar beneden glijdt. Het is ok. En zo gaat het met een reis maken, piekeren, jouw energieniveau, ziek zijn, werk, vakantie, poetsen,… Wakker wordenVriendelijk omgaan met die golven is makkelijk in een blog geschreven, maar het vraagt wat oefening om het te kunnen toepassen. Meestal willen we, ongeduldig en door reflexen gedreven, door de kolkende golf heen zwemmen en riskeren we in een onderstroom terecht te komen. Heel uitputtend! Merken waar je nú zit op de golf, helpt om rustiger (en wijzer) in het leven te staan. Al vraagt het wel om wakker te zijn, aanwezig. Ontwaken uit een benevelde staat van Zijn.
Ik nodig je uit eens heel mindful jouw eigen golven te observeren. Dat kan een vloedgolf zijn, maar evenzeer een kleine deining. Wanneer sta je aan het begin van iets nieuw? Ben je onderweg naar het doel, de top? Sta je boven of ben op de terugweg? Rust je in het dal of is daar een oorlog aan de gang? Als je wil kun je het delen in de reacties hieronder! Ik wens je happy waves en een heerlijk wakker worden deze lente. Elk eindresultaat, elke vrucht zeg maar, werd ooit gezaaid. Wat zaai jij deze lente? LentekindJa, ik ben een zaaier. En een lentekind. Dat vooral! Zaadjes, die een winter lang onder de grond wachtten, barsten nu van verlangen om bij de eerste zonnestralen te kunnen ontkiemen. En dus moest deze blog ook nú het daglicht zien. Ze prikte, zeurde, kriebelde. Ze kon niet wachten om te mogen groeien, haar leven te beginnen. Elk seizoen vandoenIn mijn 42ste lente begin ik te zien wat het betekent om vooral een zaaier te zijn, steeds weer nieuwe zaadjes te willen zaaien. Nieuwe dingen te verzinnen, in gang te trekken. Het bedekte ont-dekken. Ik zet graag processen in gang, blijf een tijdje aanwezig, maar vertrouw er dan op dat het leven de rest doet. Er zijn ook uitgesproken zomertypes. Zij komen dan op het toneel. Zij voeden, steunen, geven warmte en aandacht. Het kan niet op: hun bron raakt nooit opgedroogd. Niet alleen soigneren ze mensen, ook dieren, planten, en evenzeer ideeën, projecten, producten. Ze begeleiden en koesteren het groeien. Ze zijn zonnig, warm en optimistisch. Maar, zaaien is niet persé hun talent.... Herfsttypes oogsten én kunnen die oogst ook aan de man brengen, of conserveren voor mindere tijden. Zij weten wat te doen met de vruchten, worden daar niet ongemakkelijk van. Zij kunnen ontvangen. Ze kunnen ook loslaten, delen, want ze weten: er is genoeg voor iedereen! Ja, de oogst is rijkelijk, want goed gezaaid en goed gekweekt. Maar vraag ze niet te voeden.... De wintertypes? Wel, zij kunnen wachten, stil zijn, naar binnen gaan. Zij zijn goed in aanwezig zijn. Niet de grootste doeners. Doch, in het wachten ligt hun kracht. Ze laten toe. Ze inspireren tot diepte en creatie. Zij laten de ideeën in hun diepste lagen rusten, tot die klaar zijn. Dus weet, alles wat uiteindelijk groeit en levensvatbaar blijkt, is sterk en krachtig, is perfect. Alleen maar door er te zijn. Dus, laat hen niet oogsten.... Samen vormen we een soort ecosysteemNiemand is uitsluitend het één of het ander type. We hebben een stukje van elk. Elk leven, elk jaar, zelfs elke maand of elk project, volgen we deze circle of life. Voortdurend geboren worden, leven en sterven. Maar zoals ik al zei merk je bij jezelf vaak een bepaalde voorkeur en dat is normaal. Mensen hebben elkaar nodig, vullen elkaar aan. Lang dacht ik alles zelf te moeten doen: concerten organiseren, de publiciteit ontwerpen en verspreiden, de kaartverkoop bijhouden, de mensen aan de deur ontvangen, het concert spelen, de bar bemannen, plus de opkuis! Klinkt belachelijk, he?! Maar wie mij kent, weet dat ik dat allemaal deed en dat normaal vond. Ik had toen nog niet door dat ik van nature een zaaier was! En dat zaaiers hulp nodig hebben willen ze blijven leven en kunnen oogsten. En het belangrijkste: hoe de stilte van de winter (en leren daaraan overgeven) levensreddend werd.... Ik zie het ook terug in mijn serre: elke lente staan er honderden potjes met frisgroene plantjes. Dolgelukkig wordt ik daarvan. Maar eens ze verplant zijn, verlies ik mijn interesse. De oogst is dan wel voldoende, maar mager in verhouding tot het gezaaide zaad. Eens dit patroon me opviel, zag ik twee mogelijkheden. Wanneer er een zomerse, herfst of winteraanpak nodig is om een project te doen slagen, dan roep ik nu veel eerder hulp in. En je ziet het zo, iedereen is dan helemaal in zijn element! Als een goed geolied ecosysteem. Als ik het toch liever alleen wil doen ga ik mindful en compassie-gewijs te werk.
Zaaien om te oogstenLet maar eens op de energie die jij voelt deze lente. Zin om aan nieuwe dingen te beginnen? Wat wil er geboren worden? Dingen waar je afgelopen winter over begon te dromen? Wat zou je willen oogsten binnenkort? Op korte termijn? Op lange termijn?
Ga het zaaien! Hoe graag we ook willen dat alles waar we van dromen hocus pocus gebeurt, zo werkt het meestal niet.
Laat je me in een reactie hieronder weten wat jij zaait deze lente! Ik ben heel benieuwd. Succes! |
Dag iedereen!
Ik ben Tamara. Tot halverwege de 30 was ik klassiek muzikante, Doctor of Musical Arts in Performance. :-) Nu sta ik minder op het podium, maar merk ik: het leven ís een performance. Ik blijf mijn lied zingen, steeds strevend naar harmonie, fraserend via spanning naar ontspanning. Altijd zoekend. Welkom op mijn blog over Mindful en Muzisch leven. Veel leesplezier! Deel je mijn blog op je sociale media?
Archieven
April 2024
Categorieën
All
|