The human Doing

Wat als Hier Zijn al genoeg was?

"Ik moet nog zoveel doen" 
"Doe ik wel genoeg?"
Altijd maar Doen en Moeten.  
Het zal nooit genoeg zijn, er is altijd wel nog iets te doen.  
We zijn Human Do-ings, en lopen onszelf voorbij, stuurloos.     

The Human Doing

Heb je er al eens op gelet dat we in deze Westerse maatschappij onze identiteit halen uit wat we Hebben en wat we Doen? We vinden het Zijn ook belangrijk, maar dat is eerder het soort “zijn”dat gekoppeld is aan wat we Doen.
“Goeiedag, wie ben jij?”
“Dag, ik ben Jasmine en ik ben dokter, ik speel graag tennis en ik hou van lekker koken”.  Je zegt: ik ben, maar eigenlijk zeg je wat je allemaal doet.
Het geeft aan met welke rol je je identificeert op dat moment, de rol die doorweegt, zeg maar. Je bent natuurlijk nog veel meer dan dat, je speelt honderden rollen, hebt tal van identiteiten, allemaal afhankelijk van de context, van je stemming, van de graad van aanwezig zijn.
Maar zegt dat werkelijk wat het is te Zijn?  
Wat als je je af en toe kon losmaken van die rollen, gewoon Zijn, niet 'iets' of 'iemand' (moeten) zijn.   

Dit spel met werkwoorden kan verwarrend zijn. Zeker wanneer we tijdens een mindfulness training spreken over de doe- en zijnsmodus.

Doen en Zijn

Wanneer je in de doe-modus bent, word je vooral aangestuurd door het Denken, door onze denkende geest. Dat Denken wil je voortdurend aanzetten tot actie. Het is een automatisch proces dat reageert vanuit een verhaal. Dat verhaal gaat vaak over iets dat gebeurd is, of iets dat nog moet komen. 
Ga maar eens lekker zitten, sluit je ogen en observeer wat er gebeurt in je gedachten. 

Ik durf bijna wedden dat er een, al dan niet kritische, stem komt die je aanmaant iets interessanters te Doen, dat het nu wel lang genoeg geduurd heeft, dat je beter even snel doorleest, want er moet nog vanalles.   Denken en Doen zijn een hecht koppel, ze voeden elkaar. 
(Waarom krijg ik nu het beeld van Statler en Waldorf voor mij, de bejaarde muppets op het balkon van de Muppetshow?) 

Maar er is nog zo'n hecht koppel. Dat is de tandem: Voelen en Zijn. 
Als je in de Zijns-modus bent zet je een stap achteruit, je persoonlijke betrokkenheid fade uit, je gaat Voelen en waarnemen. Het is overgave. Je bent niet bezig met een doel, je geeft je over aan het proces van wat er zich op dat moment ontvouwt. 
Het is die staat van Zijn waarin er geen Tijd bestaat, je valt samen met dat wat nu gebeurt.  Je kan dit ervaren terwijl je iets doet, maar het is niet dezelfde ervaring als in de doe-modus. Je hebt een veel bewuster contact met het huidige moment, met je lichaam, je adem, je omgeving. Het is geen vlucht, het vraagt wel degelijk alertheid. 
Doordat je uit de denkmodus stapte bevind je je plots in het Nu.  Zeker, want je lijf kan alleen voelen en waarnemen wat er hier Nu is.  
Je bent simpelweg aanwezig. ​
In deze modus word je vanzelf creatiever, er borrelt een waaier aan mogelijkheden op. Je krijgt toegang tot een onuitputtelijke bron. Je voelt ook dat je kan kiezen hoe je wil handelen, er is ruimte. 

Human Being

Waarom ik dit allemaal vertel.
Ik krijg vaak vragen zoals: “Ik zie nu wat er gebeurt, maar wat moet ik nu Doen?” En, “ik kan toch niet gewoon maar Zijn”. Of, “Als ik focus op wie ik wil Zijn, dan Doe ik niets meer. “
Allemaal terechte vragen en, inderdaad, ons Denken kan hier niet veel mee. 
Het is iets dat je niet kan begrijpen met je hoofd, dat is Doe-modus, het is iets dat je voelt, in Zijns-modus. 
Mensen denken vaak, wanneer het hierover gaat, dat er een right or wrong is (ook een eigenschap van ons denkend brein, dualiteit). Of men vreest dat je moet kiezen om het ene of het andere te zijn/doen.  Nee, hoor. Beide modi zijn van onschatbare waarde. Alleen is het belangrijk dat je kan overschakelen tussen beide, zeker als je minder last van stress wil ervaren. 
We hebben in onze doe-maatschappij afgeleerd te voelen en te zijn. Het wordt geminacht. Maar juist zij die het minachten, voelen vaak niet meer dat ze iets missen, tot de machine vastloopt en ze gaan zoeken hoe ze die machine weer in gang krijgen. En ook dat kan even duren voor men er achter komt dat dat ook weer een actie is in doe-modus. 
Vandaar dat mensen met een burn-out, best eerst aanvaarden dat de batterij plat is en dat er dus niets te Doen valt, alleen maar rusten, voelen, Zijn. 
En daarna leren switchen tussen beide. 

Switchen dus

Om terug te komen op de vragen hierboven. 
Bij de eerste vraag “Ik zie nu wat er gebeurt, maar wat moet ik nu Doen?”, gaat het erover dat het Denken geen tijd, geduld noch respect heeft voor het nodige proces, het ziet alleen het doel en wil dat dat gisteren al gerealiseerd was. Het denken wil dus over de fase van het voelen heen springen. Over het even Zijn met wat er is. In die modus waar Tijd geen rol speelt.  Als je toch even naar die Zijnsmodus zou gaan zul je daar het antwoord vinden op je vraag.  En zul je misschien zelfs zien dat veel zich vanzelf ontvouwt, ook zonder jouw tussenkomst.  
Bij de tweede vraag en derde vraag: “ik kan toch niet gewoon maar Zijn”. Of, “Als ik focus op wie ik wil Zijn, dan Doe ik niets meer”, gaat het eerder om dat heen en weer bewegen tussen beide modi. Stel jezelf eerst de vraag wie je wil Zijn in deze wereld, in dit leven. Dat vraagt bewust worden van wat voor jou essentieel is. Alles wat je dan Doet zal met deze intentie gedaan worden. Dan ben je niet zomaar iets aan het Doen, dan Ben je. 

Ik hoor graag jullie vragen of ideëen in de reacties hieronder! 
Wil je dit switchen leren?  Hier vind je al de nieuwe data van de mindfulnesstrainingen 2017-18.   Tot gauw!