In the deep blue

Sink beneath the surface and you are free

Pijn is de beste motivator

Er zijn zo van die momenten dat het werken in de zogenaamde “zachte” sector mij triest maken. Juist omdat het helemaal niet zo zacht is. Mensen lijden.
Op zich is dat niet het probleem. “Lijden heeft een edel doel”, meent Eckart Tolle, “nl. de evolutie van het bewustzijn en het opbranden van het ego”.
Door dit proces te zien, zie ik ook heel veel moois gebeuren!

Wat me vooral triest stemt is hoe het lijden steeds maar weer verlengd wordt. Hoe we verslaafd zijn aan onze ellende. Hoe we ons verhaal en de pijn koesteren en in stand houden.
We kijken met zijn allen machteloos toe, wachtend tot de pijn de bodem raakt. Op de bodem van de put rest ons maar één weg meer te nemen en die gaat omhoog, omhoog richting het licht.  

Ik ken die weg. Ik zag er mensen, die ik graag zie, hun lotsbestemming van maken.
En ook ik mocht op handen en knieën de bodem leren kennen. En weet je, zelfs op die plek was het zo slecht nog niet.  Juist omdat je, eenmaal daar aanbeland, merkt dat je nog steeds leeft.
Zolang je ademt is er meer goed aan jou dan slecht. Zolang je ademt functioneert er meer in jouw lichaam, dan dat er niet functioneert. En uiteindelijk is dat een geweldig inzicht.
Een ander inzicht voor mij was dat de wereld bleef draaien terwijl ik in die put zat. Ze draaide, ook zonder mij. Dat prikte af en toe, maar het was ook een bevrijding. Misschien deed ik wel te hard mijn best.
Het is een harde, maar mooie leerschool. Pijn is dan ook de beste motivator om naar binnen te gaan. Ze wijst je de weg.

De leraar komt als de leerling klaar is

Vallend in de put negeren we alle advies die er te rapen valt onderweg. We zijn er niet klaar voor, het is te vroeg. We houden het liever bij de favoriete “ja, maars”. Alle loeiende sirenes en gevaarborden voorbij wandelend. Paardenbril voor de ogen. 
Die favoriete “Ja, maars” zijn bvb: “Ja, maar, ik kan nu niet anders, ik heb geen keuze.”, “Ja, maar, ik heb daar nu geen tijd voor”, “Ja, maar daar is geen geld voor”, “Ja, maar, dat gaat nu niet.” Eigenlijk zeg je: “ik ben bang.  Wie zal ik zijn zonder dit probleem? Het is mijn identiteit, het is wie ik (geworden) ben”. 

Daarom is pijn de beste motivator. 
Je hebt geen tijd, maar als je gek wordt van tandpijn dan kun je een halve dag in de wachtzaal van de tandarts zitten om geholpen te worden. Alles moet wijken. Niets is nog belangrijker. 
Wat is tijd en geld? De pijn overtuigt en heeft het laatste woord. 

Je kent vast de uitspraak: de leraar komt als de leerling klaar is. Wel ja, die leraar wacht je daar op, op die aarden bodem. Vol mededogen zit hij daar, vriendelijk gezicht, in stilte. Geduldig.   Misschien is dat niet zo triest.  

Spiegeling

Het lijkt nogal een donkere blog deze week. Alhoewel, als je ruimte geeft aan ongemak en je kan er rustig naar kijken, stopt de strijd. Het wordt allemaal licht-er.  Mensen zeggen: “ik ben (het) zo moe, ik wil rust”. Staak de strijd en je vindt rust.  Onder het woelige oppervlak is er rust en boven je zie je altijd het licht.    

Ook kinderen en pubers voelen pijn, voelen zich soms blue.  Ik maak me wel zorgen zo vaak  te horen hoe we als volwassenen het gedrag van kinderen met pijn niet altijd kunnen erkennen, hen gerust stellen en omarmen. Vaak kunnen we het niet omdat we nog niet altijd zien dat we in een spiegel kijken. Hun pijn is ook onze pijn. Zolang we onze eigen pijn niet kunnen omarmen, zullen we kinderen en hun gedrag als problemen zien. Het is tijd om die paardenbril af te gooien. Er is zoveel moois te zien. Ook en vooral, deep down, in the blue.