Play pause Play
|
 Misschien heb jij ook een tijdje geleden mijn Ebook gedownload (10 Do's en Don'ts van het ontspannen performen). Weet je nog? Ik hoop dat het je wat inspiratie gaf. In mijn volgende blogs zoom ik dieper in op elk onderdeel uit dat Ebook. Vandaag begin ik met de eerste: “Begrijp je Lichaam”. Opgejaagd gevoelOnlangs had ik dat zenuwachtige gevoel waarbij ik voelde dat mijn darmen vreemd reageerden, mijn handen tintelden, mijn adem zat hoog en mijn gedachten schoten door mijn hoofd als knallend vuurwerk. Dat opgejaagde gevoel. Je kent het wel. Misschien denk je nu dat ik vreselijk nerveus was voor een optreden en schrik had dat het niet goed zou lopen? Ik voelde inderdaad al die gewaarwordingen die we kunnen hebben wanneer we schrik hebben om het niet goed te doen, of denken niet klaar te zijn en we ons belachelijk zouden kunnen maken. Angst, en de daaropvolgende normale stressrespons, dus. Maar nee, hoor!!! Er was geen optreden of iets in die zin. VlindersHet was gewoon ochtend. Ik was net wakker en had een geweldig idee voor een nieuw project. Ik kon niet wachten om eraan te beginnen, maar voelde ook een gereserveerdheid en bezorgdheid. Het leek me zo groots, zo veel werk. Dit gevoel was opwinding die energie geeft, die me uit mijn comfortzone haalt. Het inspireert me en drijft me voort om mezelf weer te overstijgen en uit te dagen. Tegelijkertijd boezemt die opwinding ook wel angst in. Herken je dat? De schrik om het onbekende tegemoet te treden. Daar zijn emotionele risico’s aan verbonden. Want je loopt het risico om afgewezen te worden. Je stelt je kwetsbaar op. Dat vraagt moed. Maar ook het tegenovergestelde kan gebeuren: dat je succes hebt! En DAT is pas echt beangstigend. Want, wat dan? Zoveel ruimte en aandacht ben je niet gewoon. Je komt in de spotlights te staan, je kan je niet langer verstoppen en je klein houden. Veel open ruimte kan heel spannend zijn. Het lijkt wel op een soort pleinvrees. Die opwinding voelt dus oncomfortabel en is intens. Het voelt als vlinders in de buik. Je bent geneigd in de 'vlucht en vecht' verdediging te schieten. Weglopen of ertegen vechten. Toch is het beter dit gevoel toe te laten, dan kun je er comfortabel mee worden en die energie gebruiken. Je hoeft het alleszins niet te bestrijden. Terwijl ik dit schrijf bedenk ik: vlinders in de buik? Het voelt voor de vlinder wellicht hetzelfde wanneer hij uit de cocon komt en merkt dat hij niet langer over de grond kruipt, maar de sky nu the limit geworden is! :-)  En dan zijn er ook MonstersAnderzijds, er is ook die angst die je belemmert en die je kan voorkomen. Het gaat over angst voor een potentieel gevaar, geen echt gevaar. Dat activeert ook die 'vecht en vlucht' reflex in ons stress centrum. Maar we hoeven onszelf niet te beschermen tegen elk 'potentieel' emotioneel risico. Hoe vermoeiend! Ik noem dit ‘angst voor spoken’, zoals bang zijn voor het monster onder het bed. Ingebeelde angst, dus. Misschien denk je nu: “dat is belachelijk, ik ben niet bang voor spoken.” Maar toch doen we het allemaal en zitten er overal spoken en monsters op de loer. Denk maar eens hoe vaak je gaat nadenken over iets dat je ergens in de toekomst moet doen en je wordt daar nu al zenuwachtig van. bvb “Ik moet er niet aan denken om te dansen voor die jury, ik zal volledig blokkeren”. Dat is zo’n monster. Dat is een irrationele, ingebeelde angst. Het is er niet echt. Niet hier op deze plek, en niet nu in dit moment. Het kán waarheid worden, maar NU is het slechts een gedachte die jou de kast opjaagt. Dat is de angst die je kan voelen voor een examen, een concert, een sollicitatie, auditie, … Een paar voorbeeldjes. Het kan zijn dat je bang bent
Wat niet wil zeggen dat we ze niet serieus moeten nemen. Zeker! Al deze spoken voelen wel heel reëel en veroorzaken heel wat problemen: overspanning, stress, zelfs ziekte. We gaan ze zelfs bestrijden met medicatie en alcohol. Niet iets om licht over te gaan. Voel ik nu vlinders of spoken? Check it out! Interessant, he? Hoe angst op verschillende manieren opduikt, hetzelfde aanvoelt, maar de ene keer wenselijk is, de andere keer niet?
Daardoor is het belangrijk dat je het verschil voelt tussen de vlinders en de spoken. Ik ga je vragen, de volgende keer dat je dit zenuwachtige gevoel hebt, te checken of je te maken hebt met vlinders of spoken. Het gaat om vlinders als…
Wat je voelt is angst voor spoken als….
Deel op de facebookpagina van Take Your Stage hoe jij deze afweging bij jezelf ervaart. Dit inspireert anderen ongetwijfeld. Misschien ontdekte je dat je soms vlinders gaat bestrijden? Of merkte je gedachten op die slechts spoken blijken te zijn? Tell me, tell me!!! Als je graag jouw spoken wil bestrijden (niet de butterflies dus!!!) doe dan mee aan de 5 weekse cursus Take Your Stage: we beginnen op 29 september. Ik kijk er heel erg naar uit! Tot dan!
0 Reacties
Vallen en breken
In een consult, niet lang geleden, kwam de symboliek van het vallen als een rode draad bovendrijven. Vallen is voor mij vrije val, overgave. Vaak gaat het over de overgave om de controle van het bewuste los te laten en je over te geven aan het onbewuste.
Bijvoorbeeld: Je valt in slaap. Als je dat wil controleren en afdwingen, dan lukt het niet. Terwijl je valt, valt alle gehechtheid aan het resultaat weg. Ook als je muziek speelt geef je je over aan het moment. Overgave, heel belangrijk! Nu vertelde deze cliënte me een paar weken na het consult iets bijzonders. Ze herinnerde zich dat ze jaren geleden tijdens een stilte retraite een val maakte en een rib brak. Ze realiseerde zich nu weer dat dit voorval haar gedwongen had om stiller te worden en te vertragen. Met deze val begon een proces van naar binnen gaan. Zelf schreef ze er dit mooie verslag over: Stilte is meer dan de afwezigheid van geluid. Echte stilte heelt wat gebroken is. Daarom zijn stiltedagen een helingskuur voor zowel lichaam als geest. Dat mocht ik ervaren tijdens mijn verblijf in de abdij in Chimay.
Toen ze me dit vertelde schoot me de zin van Leonard Cohen te binnen:
“There is a crack in everything, that’s how the light gets in” Alsof de gebroken rib een opening maakte in haar beschermend harnas om het licht binnen te kunnen laten. En dan terug heel worden
Ga maar eens na. Hoeveel mensen ken je die na een periode van ziek zijn, burn-out, ongeval, ontslag,… je vertellen dat ze er beter uitgekomen zijn? Dat ze geleerd hebben stil te worden en te luisteren naar hun innerlijke stem? Dat ze nu zien hoe ze zichzelf dingen wijsmaakten of zich realiseerden dat ze zichzelf voorbij aan het hollen waren. Dat ze dit niet opmerkten vóór die val (onge-val) of slag (ont-slag). Gewoon doorgaan, het spel spelen tot alle levens verspeeld zijn. Game over.
Dankje, liefste crack (en dan bedoel ik niet de drug, maar de barst)
Je herkent het misschien, je mind zál zich verzetten tegen de stilte. Hij voert talrijke argumentaties aan:
Maar als je voelt dat je er zwaar van wordt, moe, verdrietig, teleurgesteld, zelfs ziek en neerslachtig. Ja, dan…. Dan is de crack, de barst, de val, de scheur, de klap een wake-up call. Een opening. Een deur die opengaat naar een verborgen, onontgonnen land. En dat kan een hele opluchting zijn. Zoiets als het ventiel dat popt van de stoompan. De druk die te groot werd en dan die onvermijdelijke ontlading. Zoals in sprookjes
Gedwongen stil-vallen of bewust stil worden is dus niets om bang van te zijn. Integendeel. Onder al de ruis, lawaai en afleiding liggen schatten te wachten!
Misschien geloof je niet in sprookjes, maar die staan tjokvol van het betreden van dat onbekende land. En om daar te geraken moet je door één of andere “crack”, een verborgen deur of opening . En als de held(in) het aandurft begint de queeste naar binnen, naar beneden, het mysterieuze onbewuste in. Allerlei obstakels, innerlijke angsten overwinnend, arriveert de held(in) uiteindelijk op de bestemming. En ja hoor, daar valt altijd wel een schat te vinden. Mijn cracks?
Ikzelf heb heel wat cracks gehad. De meest opvallende waren een auto- immuunziekte en een burn-out.
Mijn immuunsysteem wilde me eerst laten weten dat ik mezelf aan het af-breken was en die burn-out, ja, dat alle reserves opgebrand waren, he. Ik beweerde toen echter dat ik een bore-out had. Ook niet onjuist. Very bored, I was! Verder kwamen de één na de andere tegen-slag. Al die slagen, krassen en blutsen hebben de schil uiteindelijk doen barsten. Het licht kon naar binnen, of was het juist naar buiten??? Maar dit alles was blijkbaar nog niet genoeg om echt gehoor te geven aan wat ik al lang uit mijn binnenste hoorde stromen. Luister je nu eindelijk?
Een aantal weken geleden, in mijn klas, was er iets mis met de geluidsinstallatie en ik kreeg een akelig harde knal gepresenteerd, recht in mijn oor. Het voelde fysiek aan als zo’n vuistslag, zoals je die in films ziet. Heel mijn rechteroor en wang gloeiden ervan. Nog een paar dagen last van gehad.
Je moet weten dat ik al jaren zeur dat ik niet genoeg voldoening krijg van mijn vaste job. Maar de voordelen halen het altijd maar weer van de nadelen. Al is dat nadeel (dat mijn ziel er verpietert en verkruimelt) niet meteen een te verwaarlozen nadeel. Maar, dit voor-val voelde toch aan als een keiharde wake-up call, die een barst sloeg en me zei: “wanneer ga je nu eens luisteren? Is dit luid genoeg? Wat doe jij hier nog? “ Ok, ik luister
Vanaf september 2018 vind je me niet meer in mijn klas in Oostende. De school waar ik de laatste 35 jaar behoorlijk wat tijd doorbracht.
Maar je zal me vinden tussen al die geweldig gedreven mensen, die een verhaal willen vertellen, ergens op een podium. Zij die zich daar nu, door plankenkoorts, nog te vaak geremd in voelen . Voel jij je aangesproken? Kom eens langs! Ik help je deze draak, die de weg naar de schat blokkeert, in de ogen te kijken. Dus, stoere held, stoere heldin, kom maar op en laat ons dit monster een poepje laten ruiken. Ik ga tussen nu en september steeds meer in het licht staan, opdat jullie me kunnen vinden. Met een nieuwe site, blog etc…. Voorlopig kun je nog terecht op deze site. PS: Kreeg jij ook al zo'n crack en je wil wat begeleiding om de stilte in te gaan? Sluit je dan nog snel aan in de mindfulnesstraining vanaf 8 mei 2018 of meld je aan voor individuele coaching via deze link. Tot gauw!  De school van het leven...meer dan vakjes In vakjesIn de jaren negentig schreef ik, voor mijn pedagogisch diploma in het Conservatorium, een eindwerk over muzische vorming in de basisschool. Muzische vorming was nieuw in het curriculum en ik vond het prachtig. En al was het waarschijnlijk nooit bedoeld een “vak” te zijn, toch werden de leerdomeinen muziek, beeld, drama, beweging en media al snel van elkaar los getrokken. Zo werd het ook behapbaar voorgesteld in de eindtermen. Vandaag is er een uurtje muziek, morgen gaan we tekenen. Ik vond het een gemiste kans. Nu nog. Al zijn er uiteraard scholen en mensen die dit briljant invullen natuurlijk! Wat een procesgerichte intentie had, werd toch weer een allegaartje van vakjes, die men toen best als lastig ervoer, want Muzisch Zijn is eigenlijk niet iets wat je in een lesvoorbereiding kan gieten. Aan de hand van enquêtes leerde ik dat sommige leerkrachten klaagden “dat ze toch geen muzikanten waren en toch niet alles moesten kunnen”. Andere leerkrachten vonden het juist een mooie kans om hun leerlingen op een andere en leukere manier te leren kennen. Muzisch ZijnHet was ook niet zo eenvoudig om te begrijpen wat Muzisch Zijn betekent. Het gaat uiteindelijk niet zozeer om de inhoud van de les, maar om het voorleven van een levenshouding, een manier van Zijn. Met muzische vorming bedoelde men toen vooral dat kinderen de buitenwereld, en vooral het kunstzinnige daarin, kunnen waarnemen en ervaren, daar een mening en smaak in cultiveren, maar ook verschillende kunstzinnige talen leren om expressie te geven aan hun binnenwereld. Dat steek je niet zo makkelijk in vakjes, zowel qua inhoud, als in tijd. Hapjes van 50 minutenHet is iets waar ik, ook in het kunstonderwijs, mee worstel. 50 minuten per week krijg je om kinderen te begeleiden in de wereld van het muzisch Zijn, in de wereld van de algemene muziekcultuur. Strak gespannen, tijdsgebonden. En dat terwijl het gaat om processen die zich niets van tikkende klokken aantrekken. Steeds opnieuw moet je een kind onderbreken in de loop van een leerproces. OK, dan toch maar weer weetjes meegeven. Dat past in een lesuur. Het vak: mens wordenVorige week hoorde ik de bekende kinderpsycholoog Peter Adriaensens spreken over de noodzaak meer rust te brengen in de scholen, meer tijd te nemen voor louter Zijn. Hij sprak zijn waardering uit over scholen waar gemediteerd wordt en hij zei: “Dat is het vak dat nog niet bestaat”. Ik hoor heel graag dat hij dit steunt, ik juich het natuurlijk toe! Heerlijk is het, mediteren met kinderen!!! Maar, eh, meditatie, een vak? Nee, het hoort erbij, bij mens zijn. Bij het leren kennen van je binnenwereld, met het leren omgaan met de obstakels in het leven, ontdekken wat jou drijft, wie je wil zijn in dit leven. Muzische en mindfulness, het is een gedroomd paar. Maar stop ze niet in vakjes. En begrijpelijk, wie bezig is met gezonde voeding wil dat er een vak komt rond voeding, wie bezig is met tuinieren vindt dat iedereen moet leren tuinieren, wie ondernemer is vindt dat elk kind moet leren ondernemen. Ik begrijp dat scholen en leerkrachten moe worden. Je kan niet van alle goede dingen in het leven een vak maken. Maar je kan het wel Zijn! Het voor-beeld zijn. Een mooi mens zijn. Waar ik Sir Ken Robinson in volg: we kunnen niet weten op welke arbeidsmarkt we onze kinderen moeten voorbereiden. Doe dat dan ook niet. Of laat dat in elk geval geen prioriteit zijn. Leer ze over het leven. Glazen bolToen ik dat eindwerk schreef, twintig jaar geleden, zag de wereld er helemaal anders uit dan vandaag. Niemand weet in welke wereld de kinderen, die nu hun schoolloopbaan beginnen, terechtkomen wanneer ze de school verlaten. Er gebeurt veel in 15 jaar. We hebben geen idee welke vakken we ze moeten geven. Daarom ben ik voorstander van creatief onderwijs: hoera voor muzische, hoera voor persoonlijke ontwikkeling, hoera voor veerkracht, hoera voor creatieve vaardigheden! Scholen (en overheden!) mogen holistischer durven denken en daar bedoel ik niets zweverigs mee. Holistisch in de zin dat alles elkaar beïnvloedt en samenhangt. Dat kinderen vooral weten wat ze waard zijn, hoe je op een constructieve en positieve manier met anderen omgaat. De kinderen van nu leven steeds meer in een wereld waar flexibiliteit en creativiteit vooraan staan, waar zelfkennis, (zelf)vertrouwen en dankbaarheid nodig is. Ze zien de hele wereld, dat is véél data! Ze vergelijken zich met die wijde wereld en vormen zo hun identiteit, ze krijgen meer en meer het gevoel dat ze nooit goed genoeg zullen zijn, niet kunnen beantwoorden aan alle verwachtingen, alle schijn ophouden. Ze zien ook alle problemen, torenhoog zijn die. Hoe moeten ze dat nog allemaal goed maken. Maar dat moeten ze niet. BeAls ieder kind bewust in het leven kan leren staan, keuzes kan maken die ze belangrijk vinden, die ze kunnen aftoetsen aan mooie mensen die het hen voorleven, hun hart kunnen horen en volgen. Dan komt de rest wel vanzelf. Daarom, als leerkracht, welk vak je ook geeft, leef het voor, belichaam waar je voor staat. Wees wie je wil Zijn, toon leerlingen hoe mooi het leven is, hoe boeiend, hoe we er samen wel komen, hoe je opstaat nadat je viel. Be the change that you want to see in the world. Daar moeten we alvast geen vak van maken...  Relax in de klas helpt bewust-zijn ontwikkelen.
 Appreciate the practice, not only the teaching. The learning is in the practice. GroeiprocesAlles wat je nu kunt en kent heb je ooit geleerd. Elk leerproces is een neurologisch en biologisch groeiproces. Het start met een eerste elektrische puls in je hersenen tot het na veel herhaling vorm krijgt in je gedrag en een gewoonte wordt. Iets dat uiteindelijk deel is van jou. Een proces is het omgekeerde van hocus pocus pas! Het gaat niet samen met instant, direct, omdat ik het wil. Waarom ik het heb over iets wat je wellicht de evidentie zelve vindt? Omdat alles wat we willen leren, bereiken, veranderen tijd nodig heeft. En is dat nu net hetgene dat we denken niet te hebben? Over tijd en neurologie schrijf ik zeker nog wel eens, maar waar ik het vandaag over wil hebben is de waarde van oefenen. De waarde van herhaling. To practice or not to practiceOefenen hebben musici tot een kunst verheven. Het zit hem in de toewijding, de kalmte en vastberadenheid van het steeds weer gaan zitten om te doen wat nodig is. Elk motorisch, mentaal en muzikaal detail uitpuren, herhalen en herhalen, heel mindful, aandachtig. Steeds jezelf feed-back gevend op wat je hoort en voelt. En, vertrouwen! Vertrouwen dat de practice leidt tot dat waar je het voor doet: vrij musiceren. Je staat boven het technische, je beheerst het spel. Je speelt. Je musiceert. Dit proces van “studeren”, zoals muzikanten dat dan noemen, wordt een tweede natuur. In muzieklokalen zie je dan ook vaak posters ter motivering: “Practice makes perfect.” Het is gewoon wat je doet. Als leerkracht in het muziekonderwijs en mindfulnesstrainer zie ik voortdurend de tweestrijd: enerzijds het besef van de noodzaak te oefenen en anderzijds hoe moeilijk het is ertoe te komen. Als je nu een muziekinstrument leert of mindful wil worden het vraagt practice. En practice maakt misschien niet perfect, maar nothing changes when nothing changes. De leraar in jezelfDeze week hoorde ik Dawa Tarchin Phillips spreken over hoe we het onderricht, de leraar, overschatten en het zelf oefenen onderschatten.
Als leraar en eeuwige student is het misschien paradoxaal dit uit mijn pen te zien rollen, maar ik vind het een briljante uitspraak. We volgen lessen, lezen boeken. Maar: the learning is in the practice. Je kan lessen volgen tot in den treure, maar de leerling mag het oefenen niet onderschatten en het leren buiten zichzelf leggen. De leraar zet een deur open, belichaamt een mogelijke weg, maar heeft geen enkele controle over het effectieve leren. Het is de leerling die het werk doet, die zijn grenzen verlegt en groeit. Dat is de waarde van het oefenen. En dat gebeurt allemaal tussen de lessen door. In dat leerproces kom je je grenzen tegen, dat is oncomfortabel. Je wil snel naar het comfortabele gevoel iets te kunnen, iets te weten. Daarom blijf je ofwel ver weg van die grenzen of je bent gehaast om over de hindernis heen te springen. Niet willen zijn waar je bent is pijnlijk. Daarom wordt dit proces vaak als lastig ervaren. Vertrouw op het proces en geniet van elke stap, wees daar waar je bent met het oog op waar je heen wil. En denk eraan: the learning ís in the practice! |
Dag iedereen!
Ik ben Tamara. Tot halverwege de 30 was ik klassiek muzikante, Doctor of Musical Arts in Performance. :-) Nu sta ik minder op het podium, maar merk ik: het leven ís een performance. Ik blijf mijn lied zingen, steeds strevend naar harmonie, fraserend via spanning naar ontspanning. Altijd zoekend. Welkom op mijn blog over Mindful en Muzisch leven. Veel leesplezier! Deel je mijn blog op je sociale media?
Archieven
April 2020
Categorieën
Alles
|
RSS-feed