Play pause Play
|
 If we were meant to stay in one place, we'd have roots instead of feet (Rachel Wolchin) Over voeten dus, en over staan en stappen...In Augustus vertelde ik je over mijn voorzichtig over-stappen naar het volledig op eigen benen staan. In mijn eigen voeten gaan staan. Grappig hoe dat op mijn 43ste toch heel onwennig kan voelen. Alsof ik mijn eerste stapjes zet. Zelf-standige zijn (of worden) heb ik onderschat....moet ik toegeven! Respect dus voor al wie mij dit voor deed en doet! Hoed af! Ik, die dacht dat ik op mijn voeten stond, merk dat mijn evenwicht danig op de proef gesteld wordt. Vraag maar aan Peter. Maar ja, al zie je bij het begin niet de hele trap, je ziet wel de eerste paar treden. En dus zet je de eerste stap, en dan de tweede, en de derde.... In mijn rugzak, richting de bovenste trede, neem ik zoveel mogelijk vertrouwen met me mee. Dat lukt de ene dag beter dan de andere. Na een dip, krijg ik dat vertrouwen steeds weer terug door even om te kijken, naar alle treden die achter me liggen. Dit is slechts een nieuw verdiep, een nieuwe trap. Niets om me zorgen over te maken. Misschien heb jij ook wel dat gevoel? Dat je ergens op een trap staat richting een doel? Herinner jezelf er dan regelmatig aan te kijken naar wat je al allemaal verwezenlijkt hebt! En zet dan gestaag één stap, en nog één, en nog één... Kleine stapjes, met je oog op het doel, zonder al te willen gearriveerd zijn. Zonder al te willen zijn waar je nog niet bent en simpelweg nog niet kán zijn. Leef niet in een illusie, in een leugen. Leef hier en nu! Leef daar waar je wérkelijk bent.  Het ging dus over voeten en zo.Juist. Ik heb ook nog een aankondiging. trrrrrrrrrrrrromgerrrrrrrrrrrrroffel Peter en ik hebben ...... een vennootschap opgericht. Barefoot in the Wood! Haha, ik kon het niet laten. Hewel, ja, ons bedrijfje is ons kindje en 't is nog kwetsbaar. Maar het zit vol levensgoesting en potentieel. Je hoort binnenkort nog veel meer over al onze plannen. Hoe Peter en ik samen willen bouwen aan eenvoudig, natuurlijk design van onze binnen- en buitenwereld. Benieuwd waar die voetjes ons gaan brengen. Je komt altijd op je pootjes terechtVia deze weg wil ik even iedereen bedanken die mij, ons, gesteund hebben bij deze transitie. Jullie vertrouwden erop dat we op onze voetjes terecht komen. En dat is ook zo. Dat is altijd zo geweest en zal altijd zo zijn. Ook dank aan al mijn lieve klanten, mindfulle yoginis en yogakids! Het is heel fijn om vast te stellen dat steeds meer mensen hun weg vinden naar mijn praktijk om persoonlijk begeleid te worden. Hier wat stilte vinden in de stormen van het leven. Ook kinderen en tieners, die overprikkeld raakten, komen hier even op adem, vinden terug hun vaste grond, ontdekken en voelen hun voeten weer. Die voeten, die precies zo ver van dat volle hoofd zaten, dat ze vergeten waren dat ze er hebben en dat ze hen dragen. Dat ze ermee kunnen stilstaan, en soms zelfs vast komen te zitten, maar er ook mee kunnen dansen, springen en spelen. Ik herinner je er maar even aan: je hoeft niet vastgeklonken, als voeten in drijfzand, op een wachtlijst te gaan staan, als er geen psychische stoornis is. Zit je met iets: bel maar! 0472 069131 Op mijn website vind je ook alle info over het Kindertolken, de Playshops!, Mindful Yoga en Mindfulness, Lezingen en Workshops. Groot aanbod, maar ja.... Dit ben ik dan ook ten voeten uit.... Tot gauw! Liefs, Tamara
1 Comment
 If every 8 year old in the world is taught meditation, we will eliminate violence from the world within one generation. Soms vraag ik me af: “wat als mindfulness niet op mijn pad was gekomen?”. Ik moet zeggen dat ik daar wat angst bij voel, want het zag er op een gegeven moment niet zo rooskleurig uit. Verliefd op het leven Ik herinner me dat ik als kind heel blij was, verwonderd, speels. Van thuis uit had ik het geluk op te groeien in een grote tuin, gevoed te worden uit die tuin, zingend, spelend in grachten, zandbakken en tijdens de zomer in Ardeense bossen en rivieren. Ik kreeg de kans de aarde te voelen. Nog steeds voelt de aarde als mijn thuis, mijn moeder, mijn veilige haven. Niet verwonderlijk dan dat je verliefd bent op het leven. Maar al snel werd me duidelijk dat dat niet de standaard was. Daardoor werd ik zelf ook beetje bij beetje meer en meer afgeleid, weggeleid van dat zorgeloze. Tot op een punt dat de uitdagingen wel heel groot werden. Het dreef me zo ver van die oorspronkelijke liefde dat ik crashte. En toen! Toen moest ik manieren vinden om weer te gaan voelen. Die verbinding van weleer terugvinden. Want door die verbinding voelde ik geen angst, geen eenzaamheid, geen stress. Iemand zei me in die moeilijke periode: ‘je hebt al die jaren nauwelijks iets gevoeld’. Ik herinner me mijn innerlijk protest: ‘ik ben wel een muzikant, he, tuurlijk voel ik!’. Haha, toch had ze gelijk. Voelen was te pijnlijk en dat zie ik jammer genoeg overal rond me. Toen ik de veelbesproken reportage over Schild en Vriend zag, wou ik (eerlijk?) van deze planeet kunnen verdwijnen. Als ik rond me kijk en zie hoe er nog steeds zoveel rommel langs de wegen ligt en artikels lees over de staat van de oceanen, de staat van onze wonderlijke aarde, voel ik een schaamte voor ons Mens Zijn. Er is blijkbaar overal heel veel pijn. Want die rommel en haat is niets meer dan uitslag van wat onderhuids aan de hand is. Maar Mens Zijn is niet eenvoudig! Zien met de ogen van een jong kindHet zou nochtans heel eenvoudig kúnnen zijn, als er genoeg liefde was, compassie. Dan is het allemaal kinderspel. Dan voel je vrede. Ben je vredig met jezelf, met de ander, met je ervaringen. Als je bewust kijkt, voelt, proeft, luistert, ruikt, dan kun je alleen maar verwonderd zijn over de schoonheid en intelligentie van dit leven. En zien dat jij dat ook bent. En daardoor dankbaar! Weer verliefd worden op het leven. Alles zien uit de ogen van een kind. De uitdaging is steeds weer om te beginnen bij jezelf. De uitspraak klopt: “ Je kan pas van anderen houden als je van jezelf houdt“. Zolang deze uitspraak weerstand oproept betekent het zéker dat ze klopt. Als je van jezelf houdt, hou je van het leven, van deze aarde, van de ander. Dan heb je geen behoefte aan strijd. Maar Mens Zijn ís niet eenvoudig. Blijkbaar proberen in België elke dag 28 mensen zichzelf van het leven te beroven! In dit kleine landje! Ik citeer uit een interview met professor Gwendolyn Portzky van de Eenheid voor Zelfmoordonderzoek aan de universiteit van Gent: “Zo blijken Vlaamse jongeren in tegenstelling tot Nederlandse niet zo probleemoplossend te denken. “Ze gaan liever uit feesten dan te zoeken naar oplossingen”, aldus Portzky. “Een andere factor is ook de schaamte en de taboesfeer die in ons land nog rond het probleem hangt. De Vlaming schaamt zich om hulp te zoeken vanuit een – verkeerd – idee dat het een teken van zwakte is. Nederlanders zijn veel meer geneigd om de confrontatie aan te gaan en het uit te praten. In het geval van de jongeren zullen Nederlanders ook veel sneller hulp zoeken bij ouders en hulpverleners. Als Vlaamse jongeren tóch over hun problemen praten, wenden ze zich eerder tot vrienden.” En Portzky heeft nog een opmerkelijke hypothese. “Als ik met Nederlandse collega’s spreek, typeren zij ons vaak als hardwerkende Vlamingen, die willen presteren en allemaal een groot huis en een mooie wagen willen hebben. In Nederland bestaat die drive veel minder. Dat speelt ook mee.” Verdoven die handelVooral de zin: “Ze gaan liever uit feesten dan te zoeken naar oplossingen”, blijft bij mij hangen. Hier gaat het om feesten, maar ze konden evengoed elke vorm van afleiding noemen: overmatig eten, drinken, pillen slikken, te veel facebooken, klagen en zagen, roddelen, de schuld op anderen steken, haten, zappend tv kijken, fanatiek werken, fanatiek sporten, etc. Alles met 'té' voor. Als je pijn hebt wil je jezelf verdoven. Dan wil je vooral niet voelen. Maar als je alle gevoel verdooft verdoof je niet alleen de pijn en de stress, maar ook plezier en alle andere positieve gevoelens. Dat heb ik veelvuldig gedaan -en natuurlijk soms nog. Want, Mens Zijn is toch écht niet eenvoudig. Al dacht ik dat ik goed bezig was, hoor! Pas toen ik ging opmerken hoe ik tegen mezelf sprak, was ik geshockeerd! Als iemand anders zo tegen me zou spreken, zou ik die nooit meer willen zien! Haha! Man man, wat sprak ik toch hard tegen mezelf! Nochtans, diep vanbinnen hield ik nog steeds van dat kleine blonde krullenkopje van 3 jaar. Wat deed ik haar aan? Wat was er onderweg gebeurd dat ik zo ging denken? Wakker worden uit de hypnose van alledagDankzij mindfulness werd ik mindfuller en verdween de mindlessness.
Ik besloot om dat kleine meisje, dat er nog steeds is, weer te omarmen en haar graag te zien. Zo vulde ik mijn batterij weer op. Toch blijf ik waakzaam. De wereld blijft een plek vol uitersten, vol uitdagingen, teleurstellingen en verdriet. Maar ik heb gelukkig geleerd hierop te surfen. En is dat niet wat ons allemaal te doen staat? Dit leven leven, met zijn ups en downs? Het antwoord op mijn vraag: “wat als mindfulness niet op mijn pad was gekomen?”, blijft moeilijk in te schatten. Ik durf echter met zekerheid te zeggen dat het me absoluut elke dag weer helpt op tijd wakker te schieten wanneer ik gehypnotiseerd op automatische piloot ga functioneren. En dat maakt steeds weer een heel groot verschil! Sluit even je ogen en stel jezelf de vraag: “Wie ben ik als ik mezelf graag zie? Hoe zou ik spreken? Hoe zou ik bewegen? Hoe zouden anderen zich tegenover mij gedragen? “ En stel je dan eens voor dat we dat allemaal gewoon gaan doen?! Vandaag is het de Internationale dag van de Vrede. Ik raad iedereen aan het kleine, maar geweldige boekje te lezen: Vrede kun je leren van David Van Reybrouck en Thomas d’Ansembourg. Zij geloven, met mij en ondertussen vele anderen, dat mocht iedereen mindfulness, geweldloze communicatie en compassie leren (op school en elders) vrede een haalbare realiteit werd. So, let’s just do this then!!! In 8 weken leer ik je graag hoe je weer van jezelf kan houden, waardoor alle keuzes die daaruit voortvloeien je leiden naar een eenvoudiger leven. >> lees hier hoe en wat en waar Tot de volgende blog!  Misschien heb jij ook een tijdje geleden mijn Ebook gedownload (10 Do's en Don'ts van het ontspannen performen). Weet je nog? Ik hoop dat het je wat inspiratie gaf. In mijn volgende blogs zoom ik dieper in op elk onderdeel uit dat Ebook. Vandaag begin ik met de eerste: “Begrijp je Lichaam”. Opgejaagd gevoelOnlangs had ik dat zenuwachtige gevoel waarbij ik voelde dat mijn darmen vreemd reageerden, mijn handen tintelden, mijn adem zat hoog en mijn gedachten schoten door mijn hoofd als knallend vuurwerk. Dat opgejaagde gevoel. Je kent het wel. Misschien denk je nu dat ik vreselijk nerveus was voor een optreden en schrik had dat het niet goed zou lopen? Ik voelde inderdaad al die gewaarwordingen die we kunnen hebben wanneer we schrik hebben om het niet goed te doen, of denken niet klaar te zijn en we ons belachelijk zouden kunnen maken. Angst, en de daaropvolgende normale stressrespons, dus. Maar nee, hoor!!! Er was geen optreden of iets in die zin. VlindersHet was gewoon ochtend. Ik was net wakker en had een geweldig idee voor een nieuw project. Ik kon niet wachten om eraan te beginnen, maar voelde ook een gereserveerdheid en bezorgdheid. Het leek me zo groots, zo veel werk. Dit gevoel was opwinding die energie geeft, die me uit mijn comfortzone haalt. Het inspireert me en drijft me voort om mezelf weer te overstijgen en uit te dagen. Tegelijkertijd boezemt die opwinding ook wel angst in. Herken je dat? De schrik om het onbekende tegemoet te treden. Daar zijn emotionele risico’s aan verbonden. Want je loopt het risico om afgewezen te worden. Je stelt je kwetsbaar op. Dat vraagt moed. Maar ook het tegenovergestelde kan gebeuren: dat je succes hebt! En DAT is pas echt beangstigend. Want, wat dan? Zoveel ruimte en aandacht ben je niet gewoon. Je komt in de spotlights te staan, je kan je niet langer verstoppen en je klein houden. Veel open ruimte kan heel spannend zijn. Het lijkt wel op een soort pleinvrees. Die opwinding voelt dus oncomfortabel en is intens. Het voelt als vlinders in de buik. Je bent geneigd in de 'vlucht en vecht' verdediging te schieten. Weglopen of ertegen vechten. Toch is het beter dit gevoel toe te laten, dan kun je er comfortabel mee worden en die energie gebruiken. Je hoeft het alleszins niet te bestrijden. Terwijl ik dit schrijf bedenk ik: vlinders in de buik? Het voelt voor de vlinder wellicht hetzelfde wanneer hij uit de cocon komt en merkt dat hij niet langer over de grond kruipt, maar de sky nu the limit geworden is! :-)  En dan zijn er ook MonstersAnderzijds, er is ook die angst die je belemmert en die je kan voorkomen. Het gaat over angst voor een potentieel gevaar, geen echt gevaar. Dat activeert ook die 'vecht en vlucht' reflex in ons stress centrum. Maar we hoeven onszelf niet te beschermen tegen elk 'potentieel' emotioneel risico. Hoe vermoeiend! Ik noem dit ‘angst voor spoken’, zoals bang zijn voor het monster onder het bed. Ingebeelde angst, dus. Misschien denk je nu: “dat is belachelijk, ik ben niet bang voor spoken.” Maar toch doen we het allemaal en zitten er overal spoken en monsters op de loer. Denk maar eens hoe vaak je gaat nadenken over iets dat je ergens in de toekomst moet doen en je wordt daar nu al zenuwachtig van. bvb “Ik moet er niet aan denken om te dansen voor die jury, ik zal volledig blokkeren”. Dat is zo’n monster. Dat is een irrationele, ingebeelde angst. Het is er niet echt. Niet hier op deze plek, en niet nu in dit moment. Het kán waarheid worden, maar NU is het slechts een gedachte die jou de kast opjaagt. Dat is de angst die je kan voelen voor een examen, een concert, een sollicitatie, auditie, … Een paar voorbeeldjes. Het kan zijn dat je bang bent
Wat niet wil zeggen dat we ze niet serieus moeten nemen. Zeker! Al deze spoken voelen wel heel reëel en veroorzaken heel wat problemen: overspanning, stress, zelfs ziekte. We gaan ze zelfs bestrijden met medicatie en alcohol. Niet iets om licht over te gaan. Voel ik nu vlinders of spoken? Check it out! Interessant, he? Hoe angst op verschillende manieren opduikt, hetzelfde aanvoelt, maar de ene keer wenselijk is, de andere keer niet?
Daardoor is het belangrijk dat je het verschil voelt tussen de vlinders en de spoken. Ik ga je vragen, de volgende keer dat je dit zenuwachtige gevoel hebt, te checken of je te maken hebt met vlinders of spoken. Het gaat om vlinders als…
Wat je voelt is angst voor spoken als….
Deel op de facebookpagina van Take Your Stage hoe jij deze afweging bij jezelf ervaart. Dit inspireert anderen ongetwijfeld. Misschien ontdekte je dat je soms vlinders gaat bestrijden? Of merkte je gedachten op die slechts spoken blijken te zijn? Tell me, tell me!!! Als je graag jouw spoken wil bestrijden (niet de butterflies dus!!!) doe dan mee aan de 5 weekse cursus Take Your Stage: we beginnen op 29 september. Ik kijk er heel erg naar uit! Tot dan! 
Vallen en breken
In een consult, niet lang geleden, kwam de symboliek van het vallen als een rode draad bovendrijven. Vallen is voor mij vrije val, overgave. Vaak gaat het over de overgave om de controle van het bewuste los te laten en je over te geven aan het onbewuste.
Bijvoorbeeld: Je valt in slaap. Als je dat wil controleren en afdwingen, dan lukt het niet. Terwijl je valt, valt alle gehechtheid aan het resultaat weg. Ook als je muziek speelt geef je je over aan het moment. Overgave, heel belangrijk! Nu vertelde deze cliënte me een paar weken na het consult iets bijzonders. Ze herinnerde zich dat ze jaren geleden tijdens een stilte retraite een val maakte en een rib brak. Ze realiseerde zich nu weer dat dit voorval haar gedwongen had om stiller te worden en te vertragen. Met deze val begon een proces van naar binnen gaan. Zelf schreef ze er dit mooie verslag over: Stilte is meer dan de afwezigheid van geluid. Echte stilte heelt wat gebroken is. Daarom zijn stiltedagen een helingskuur voor zowel lichaam als geest. Dat mocht ik ervaren tijdens mijn verblijf in de abdij in Chimay.
Toen ze me dit vertelde schoot me de zin van Leonard Cohen te binnen:
“There is a crack in everything, that’s how the light gets in” Alsof de gebroken rib een opening maakte in haar beschermend harnas om het licht binnen te kunnen laten. En dan terug heel worden
Ga maar eens na. Hoeveel mensen ken je die na een periode van ziek zijn, burn-out, ongeval, ontslag,… je vertellen dat ze er beter uitgekomen zijn? Dat ze geleerd hebben stil te worden en te luisteren naar hun innerlijke stem? Dat ze nu zien hoe ze zichzelf dingen wijsmaakten of zich realiseerden dat ze zichzelf voorbij aan het hollen waren. Dat ze dit niet opmerkten vóór die val (onge-val) of slag (ont-slag). Gewoon doorgaan, het spel spelen tot alle levens verspeeld zijn. Game over.
Dankje, liefste crack (en dan bedoel ik niet de drug, maar de barst)
Je herkent het misschien, je mind zál zich verzetten tegen de stilte. Hij voert talrijke argumentaties aan:
Maar als je voelt dat je er zwaar van wordt, moe, verdrietig, teleurgesteld, zelfs ziek en neerslachtig. Ja, dan…. Dan is de crack, de barst, de val, de scheur, de klap een wake-up call. Een opening. Een deur die opengaat naar een verborgen, onontgonnen land. En dat kan een hele opluchting zijn. Zoiets als het ventiel dat popt van de stoompan. De druk die te groot werd en dan die onvermijdelijke ontlading. Zoals in sprookjes
Gedwongen stil-vallen of bewust stil worden is dus niets om bang van te zijn. Integendeel. Onder al de ruis, lawaai en afleiding liggen schatten te wachten!
Misschien geloof je niet in sprookjes, maar die staan tjokvol van het betreden van dat onbekende land. En om daar te geraken moet je door één of andere “crack”, een verborgen deur of opening . En als de held(in) het aandurft begint de queeste naar binnen, naar beneden, het mysterieuze onbewuste in. Allerlei obstakels, innerlijke angsten overwinnend, arriveert de held(in) uiteindelijk op de bestemming. En ja hoor, daar valt altijd wel een schat te vinden. Mijn cracks?
Ikzelf heb heel wat cracks gehad. De meest opvallende waren een auto- immuunziekte en een burn-out.
Mijn immuunsysteem wilde me eerst laten weten dat ik mezelf aan het af-breken was en die burn-out, ja, dat alle reserves opgebrand waren, he. Ik beweerde toen echter dat ik een bore-out had. Ook niet onjuist. Very bored, I was! Verder kwamen de één na de andere tegen-slag. Al die slagen, krassen en blutsen hebben de schil uiteindelijk doen barsten. Het licht kon naar binnen, of was het juist naar buiten??? Maar dit alles was blijkbaar nog niet genoeg om echt gehoor te geven aan wat ik al lang uit mijn binnenste hoorde stromen. Luister je nu eindelijk?
Een aantal weken geleden, in mijn klas, was er iets mis met de geluidsinstallatie en ik kreeg een akelig harde knal gepresenteerd, recht in mijn oor. Het voelde fysiek aan als zo’n vuistslag, zoals je die in films ziet. Heel mijn rechteroor en wang gloeiden ervan. Nog een paar dagen last van gehad.
Je moet weten dat ik al jaren zeur dat ik niet genoeg voldoening krijg van mijn vaste job. Maar de voordelen halen het altijd maar weer van de nadelen. Al is dat nadeel (dat mijn ziel er verpietert en verkruimelt) niet meteen een te verwaarlozen nadeel. Maar, dit voor-val voelde toch aan als een keiharde wake-up call, die een barst sloeg en me zei: “wanneer ga je nu eens luisteren? Is dit luid genoeg? Wat doe jij hier nog? “ Ok, ik luister
Vanaf september 2018 vind je me niet meer in mijn klas in Oostende. De school waar ik de laatste 35 jaar behoorlijk wat tijd doorbracht.
Maar je zal me vinden tussen al die geweldig gedreven mensen, die een verhaal willen vertellen, ergens op een podium. Zij die zich daar nu, door plankenkoorts, nog te vaak geremd in voelen . Voel jij je aangesproken? Kom eens langs! Ik help je deze draak, die de weg naar de schat blokkeert, in de ogen te kijken. Dus, stoere held, stoere heldin, kom maar op en laat ons dit monster een poepje laten ruiken. Ik ga tussen nu en september steeds meer in het licht staan, opdat jullie me kunnen vinden. Met een nieuwe site, blog etc…. Voorlopig kun je nog terecht op deze site. PS: Kreeg jij ook al zo'n crack en je wil wat begeleiding om de stilte in te gaan? Sluit je dan nog snel aan in de mindfulnesstraining vanaf 8 mei 2018 of meld je aan voor individuele coaching via deze link. Tot gauw!  Ken je dat? Het gevoel overvallen te worden door geluk. Je bent beschaamd om het iemand te vertellen, want je voelt je zo gelukkig dat je schrik hebt anderen te kwetsen met jouw geluk. Je weet dat het te mooi is en je door al dat gestraal wel eens iemands ogen zou kunnen beschadigen.  Ken je dat? Plots lijkt alles compleet en perfect. Al besef je dat je eigenlijk veel grotere dromen hebt en morgen daardoor vast weer ongelukkig wordt. Maar nu, dit moment, kan het niet stuk. Je bent volkomen gelukkig. Dit moment. Ken je dat? Je voelt je zo gelukkig en je weet dat je het binnenkort weer moet afstaan (want men zegt dat geluk maar heel even duurt). Toch, het verandert nu even niks. Je bent gewoon te gelukkig. Ken je dat? Hier en nu. Je beseft: beter wordt het niet. En dat hoeft ook niet. Gelukkig zegGelukkig! Ik ben een gelukzak, want ik ken dit soort geluksmomenten. Soms duurt het een seconde, soms wel een hele dag! En heel af en toe een week. Wow!! En weet je wat ervoor zorgt dat het soms heel snel wegebt? Dat stemmetje. Dat stemmetje dat zegt dat ik moet opletten dat ik niemand tegen de borst stoot met al mijn genieten en tevreden zijn. "Gelukkige mensen zijn dan ook waanzinnig irritant. Ze moeten het er nog wat meer inwrijven." ;-) Herken je dat? Je zegt iets positiefs, maar meteen komt die maar… “Ja, een héérlijke vakantie gehad, mooi weer, lekker eten, zalig gezwommen, fantastische streek, lieve mensen,….maar ja, wel lastig hoor, al die muggen.” Snel wat afzwakken, voor men wantrouwig wordt. Want, zo gelukkig? Nee, dat is verdacht. Ken je dat?  Geluk wil je delen. Al is dat toch wel een uitdaging. Mijn top geluksmomenten zijn altijd woordeloos. Zodra ik erover ga praten bladdert de glans er af. En geluk delen door iets samen te beleven is ook zo’n dingetje. Helemaal hetzelfde geluk ervaren? Dat zullen we waarschijnlijk nooit weten. Ik denk dat geluk inderdaad dat carrouselletje is. Alleen voelbaar in het moment. Dit moment, waar je helemaal wakker bent. Geen angst of verlangen voor de toekomst, geen verdriet en boosheid over het verleden. Alleen maar nu. Dit perfecte moment. Ik nodig je uit. Stop met lezen en wees je bewust van dit moment. Voeg er niets aan toe en haal er niets van weg. Ga niet nadenken over vroeger of later. Ben je veilig? Heb je het warm genoeg? Ben je gevoed? Ben je gekleed? Hier is alles goed. Van zodra je gaat nadenken over vroeger of later, dan, tja…. Dan komt die maar wellicht. Dan is het anders. Dan verandert alles.  Nieuwsgierig hoe je meer in het moment kan komen?
Nieuwsgierig hoe je kan beslissen om gelukkig te zijn? Er zijn nog een paar plaatsjes in de mindfulnesstraining van 8 mei tot 26 juni.  We didn’t realize we were making memories, we just knew we were having fun! ContrastenWie mij kent verwacht eerder een blog over zwemmen met dolfijnen, duiken in een exotisch rif of kayakken in het noorden. Toch een plek met veel water! Maar, dan ben je vergeten dat ik ook 4 jaar in een woestijn woonde waar ik verliefd op werd. Maar, dat is een ander verhaal... In de paasvakantie ga ik, samen met mijn zus Els, een woestijnvakantie in Marokko begeleiden voor avontuurlijke mensen met avontuurlijke kids: gezinnen, meters of peters met hun mete/petekind, grootouders met kleinkinderen,...het kan allemaal. Zolang het maar, zoals ik al zei, avontuurlijke spirits zijn, want man, wat een avontuur wordt dit!!! Blijvende herinneringenWat zijn jouw mooiste herinneringen uit je kindertijd? (Vertel het me hieronder in de reacties! Ben heel benieuwd!) Bij mij zijn dat geen dingen, maar geuren en smaken, een actie met een "wow-ik-leef-gevoel" (meestal het spannende gevoel iets bijzonders mee te maken), een onbezorgd vakantieplaatje en zeker ook momenten van overgave en stil zijn. In de flow van het moment. Kijken naar hardwerkende bijen in de tuin. Dat soort dingen. Niets doen, daar was ik best goed in. (ik vraag me af of het mijn ouders opvalt dat dit nu voor een deel is wat ik mensen 'aanleer'). Nu, ook dat is een ander verhaal. Ik ben ingegaan op Els' vraag om samen een Marokko reis te begeleiden omdat Marokko al deze ingrediënten mengt tot een heerlijke reis: geuren, kleuren, smaken, actie, voelen en overgave. Els, de globetrotter van de familie, organiseert tal van dit soort reizen. Toch, deze reis is weer eens iets anders doordat we het programma aanpassen aan de kids.  Met de muze op reisWat gaan we daar allemaal doen? Met de 2 gezusters Cuypers als reisleidsters kan het niet anders dan dat er gezongen wordt en dat de omgeving intens en mindful ervaren zal worden. Het muzische en het mindfulle zijn nooit ver weg. Dat geldt ook voor de lachbuien, het spelen, dansen en zot doen. Als je straks doorklikt naar haar pagina zul je zien dat Els' reisorganisatie MuseXperience heet. Die Muze en dat Ervaren, ten VOLLE. Het zit in onze genen. OK, maar wat gaan we 'doen'? De desert als dessert, voor wie het leven zoet mag zijnLaat me de woorden van Els even lenen: Yoga op de top van een zandduin terwijl de zon langzaam ondergaat, met zijn allen trommelen en zingen rond het vuur, kijken hoe de kinderen één voor één in slaap vallen met een vuurgloed op de wangen, stil worden onder de onmetelijke sterrenhemel en tijd maken om naar elkaar te luisteren, spelen met klank en muziek, en de schoonheid van de stilte (opnieuw) leren appreciëren.... De kinderen komen in een sprookjeswereld terecht. Het sprookje van Duizend en één nacht: We gaan op een kameel klauteren die je op zijn zachte sloffen langzaam door het zand vervoert. We gaan plezier maken terwijl we elkaar een 'sjasj' omknopen (typische woestijn hoofddoek). We gaan onze ogen uitkijken terwijl één van de nomades brood bakt in het hete woestijnzand en op de traditionele manier thee zet op een houtskoolvuurtje. En dan nu, een echt toetje, in afwachting van Pasen
 Wat als Hier Zijn al genoeg was? "Ik moet nog zoveel doen" "Doe ik wel genoeg?" Altijd maar Doen en Moeten. Het zal nooit genoeg zijn, er is altijd wel nog iets te doen. We zijn Human Do-ings, en lopen onszelf voorbij, stuurloos. The Human DoingHeb je er al eens op gelet dat we in deze Westerse maatschappij onze identiteit halen uit wat we Hebben en wat we Doen? We vinden het Zijn ook belangrijk, maar dat is eerder het soort “zijn”dat gekoppeld is aan wat we Doen. “Goeiedag, wie ben jij?” “Dag, ik ben Jasmine en ik ben dokter, ik speel graag tennis en ik hou van lekker koken”. Je zegt: ik ben, maar eigenlijk zeg je wat je allemaal doet. Het geeft aan met welke rol je je identificeert op dat moment, de rol die doorweegt, zeg maar. Je bent natuurlijk nog veel meer dan dat, je speelt honderden rollen, hebt tal van identiteiten, allemaal afhankelijk van de context, van je stemming, van de graad van aanwezig zijn. Maar zegt dat werkelijk wat het is te Zijn? Wat als je je af en toe kon losmaken van die rollen, gewoon Zijn, niet 'iets' of 'iemand' (moeten) zijn. Dit spel met werkwoorden kan verwarrend zijn. Zeker wanneer we tijdens een mindfulness training spreken over de doe- en zijnsmodus. Doen en ZijnWanneer je in de doe-modus bent, word je vooral aangestuurd door het Denken, door onze denkende geest. Dat Denken wil je voortdurend aanzetten tot actie. Het is een automatisch proces dat reageert vanuit een verhaal. Dat verhaal gaat vaak over iets dat gebeurd is, of iets dat nog moet komen. Ga maar eens lekker zitten, sluit je ogen en observeer wat er gebeurt in je gedachten. Ik durf bijna wedden dat er een, al dan niet kritische, stem komt die je aanmaant iets interessanters te Doen, dat het nu wel lang genoeg geduurd heeft, dat je beter even snel doorleest, want er moet nog vanalles. Denken en Doen zijn een hecht koppel, ze voeden elkaar. (Waarom krijg ik nu het beeld van Statler en Waldorf voor mij, de bejaarde muppets op het balkon van de Muppetshow?) Maar er is nog zo'n hecht koppel. Dat is de tandem: Voelen en Zijn. Als je in de Zijns-modus bent zet je een stap achteruit, je persoonlijke betrokkenheid fade uit, je gaat Voelen en waarnemen. Het is overgave. Je bent niet bezig met een doel, je geeft je over aan het proces van wat er zich op dat moment ontvouwt. Het is die staat van Zijn waarin er geen Tijd bestaat, je valt samen met dat wat nu gebeurt. Je kan dit ervaren terwijl je iets doet, maar het is niet dezelfde ervaring als in de doe-modus. Je hebt een veel bewuster contact met het huidige moment, met je lichaam, je adem, je omgeving. Het is geen vlucht, het vraagt wel degelijk alertheid. Doordat je uit de denkmodus stapte bevind je je plots in het Nu. Zeker, want je lijf kan alleen voelen en waarnemen wat er hier Nu is. Je bent simpelweg aanwezig. In deze modus word je vanzelf creatiever, er borrelt een waaier aan mogelijkheden op. Je krijgt toegang tot een onuitputtelijke bron. Je voelt ook dat je kan kiezen hoe je wil handelen, er is ruimte. Human BeingWaarom ik dit allemaal vertel. Ik krijg vaak vragen zoals: “Ik zie nu wat er gebeurt, maar wat moet ik nu Doen?” En, “ik kan toch niet gewoon maar Zijn”. Of, “Als ik focus op wie ik wil Zijn, dan Doe ik niets meer. “ Allemaal terechte vragen en, inderdaad, ons Denken kan hier niet veel mee. Het is iets dat je niet kan begrijpen met je hoofd, dat is Doe-modus, het is iets dat je voelt, in Zijns-modus. Mensen denken vaak, wanneer het hierover gaat, dat er een right or wrong is (ook een eigenschap van ons denkend brein, dualiteit). Of men vreest dat je moet kiezen om het ene of het andere te zijn/doen. Nee, hoor. Beide modi zijn van onschatbare waarde. Alleen is het belangrijk dat je kan overschakelen tussen beide, zeker als je minder last van stress wil ervaren. We hebben in onze doe-maatschappij afgeleerd te voelen en te zijn. Het wordt geminacht. Maar juist zij die het minachten, voelen vaak niet meer dat ze iets missen, tot de machine vastloopt en ze gaan zoeken hoe ze die machine weer in gang krijgen. En ook dat kan even duren voor men er achter komt dat dat ook weer een actie is in doe-modus. Vandaar dat mensen met een burn-out, best eerst aanvaarden dat de batterij plat is en dat er dus niets te Doen valt, alleen maar rusten, voelen, Zijn. En daarna leren switchen tussen beide. Switchen dusOm terug te komen op de vragen hierboven.
Bij de eerste vraag “Ik zie nu wat er gebeurt, maar wat moet ik nu Doen?”, gaat het erover dat het Denken geen tijd, geduld noch respect heeft voor het nodige proces, het ziet alleen het doel en wil dat dat gisteren al gerealiseerd was. Het denken wil dus over de fase van het voelen heen springen. Over het even Zijn met wat er is. In die modus waar Tijd geen rol speelt. Als je toch even naar die Zijnsmodus zou gaan zul je daar het antwoord vinden op je vraag. En zul je misschien zelfs zien dat veel zich vanzelf ontvouwt, ook zonder jouw tussenkomst. Bij de tweede vraag en derde vraag: “ik kan toch niet gewoon maar Zijn”. Of, “Als ik focus op wie ik wil Zijn, dan Doe ik niets meer”, gaat het eerder om dat heen en weer bewegen tussen beide modi. Stel jezelf eerst de vraag wie je wil Zijn in deze wereld, in dit leven. Dat vraagt bewust worden van wat voor jou essentieel is. Alles wat je dan Doet zal met deze intentie gedaan worden. Dan ben je niet zomaar iets aan het Doen, dan Ben je. Ik hoor graag jullie vragen of ideëen in de reacties hieronder! Wil je dit switchen leren? Hier vind je al de nieuwe data van de mindfulnesstrainingen 2017-18. Tot gauw!  De school van het leven...meer dan vakjes In vakjesIn de jaren negentig schreef ik, voor mijn pedagogisch diploma in het Conservatorium, een eindwerk over muzische vorming in de basisschool. Muzische vorming was nieuw in het curriculum en ik vond het prachtig. En al was het waarschijnlijk nooit bedoeld een “vak” te zijn, toch werden de leerdomeinen muziek, beeld, drama, beweging en media al snel van elkaar los getrokken. Zo werd het ook behapbaar voorgesteld in de eindtermen. Vandaag is er een uurtje muziek, morgen gaan we tekenen. Ik vond het een gemiste kans. Nu nog. Al zijn er uiteraard scholen en mensen die dit briljant invullen natuurlijk! Wat een procesgerichte intentie had, werd toch weer een allegaartje van vakjes, die men toen best als lastig ervoer, want Muzisch Zijn is eigenlijk niet iets wat je in een lesvoorbereiding kan gieten. Aan de hand van enquêtes leerde ik dat sommige leerkrachten klaagden “dat ze toch geen muzikanten waren en toch niet alles moesten kunnen”. Andere leerkrachten vonden het juist een mooie kans om hun leerlingen op een andere en leukere manier te leren kennen. Muzisch ZijnHet was ook niet zo eenvoudig om te begrijpen wat Muzisch Zijn betekent. Het gaat uiteindelijk niet zozeer om de inhoud van de les, maar om het voorleven van een levenshouding, een manier van Zijn. Met muzische vorming bedoelde men toen vooral dat kinderen de buitenwereld, en vooral het kunstzinnige daarin, kunnen waarnemen en ervaren, daar een mening en smaak in cultiveren, maar ook verschillende kunstzinnige talen leren om expressie te geven aan hun binnenwereld. Dat steek je niet zo makkelijk in vakjes, zowel qua inhoud, als in tijd. Hapjes van 50 minutenHet is iets waar ik, ook in het kunstonderwijs, mee worstel. 50 minuten per week krijg je om kinderen te begeleiden in de wereld van het muzisch Zijn, in de wereld van de algemene muziekcultuur. Strak gespannen, tijdsgebonden. En dat terwijl het gaat om processen die zich niets van tikkende klokken aantrekken. Steeds opnieuw moet je een kind onderbreken in de loop van een leerproces. OK, dan toch maar weer weetjes meegeven. Dat past in een lesuur. Het vak: mens wordenVorige week hoorde ik de bekende kinderpsycholoog Peter Adriaensens spreken over de noodzaak meer rust te brengen in de scholen, meer tijd te nemen voor louter Zijn. Hij sprak zijn waardering uit over scholen waar gemediteerd wordt en hij zei: “Dat is het vak dat nog niet bestaat”. Ik hoor heel graag dat hij dit steunt, ik juich het natuurlijk toe! Heerlijk is het, mediteren met kinderen!!! Maar, eh, meditatie, een vak? Nee, het hoort erbij, bij mens zijn. Bij het leren kennen van je binnenwereld, met het leren omgaan met de obstakels in het leven, ontdekken wat jou drijft, wie je wil zijn in dit leven. Muzische en mindfulness, het is een gedroomd paar. Maar stop ze niet in vakjes. En begrijpelijk, wie bezig is met gezonde voeding wil dat er een vak komt rond voeding, wie bezig is met tuinieren vindt dat iedereen moet leren tuinieren, wie ondernemer is vindt dat elk kind moet leren ondernemen. Ik begrijp dat scholen en leerkrachten moe worden. Je kan niet van alle goede dingen in het leven een vak maken. Maar je kan het wel Zijn! Het voor-beeld zijn. Een mooi mens zijn. Waar ik Sir Ken Robinson in volg: we kunnen niet weten op welke arbeidsmarkt we onze kinderen moeten voorbereiden. Doe dat dan ook niet. Of laat dat in elk geval geen prioriteit zijn. Leer ze over het leven. Glazen bolToen ik dat eindwerk schreef, twintig jaar geleden, zag de wereld er helemaal anders uit dan vandaag. Niemand weet in welke wereld de kinderen, die nu hun schoolloopbaan beginnen, terechtkomen wanneer ze de school verlaten. Er gebeurt veel in 15 jaar. We hebben geen idee welke vakken we ze moeten geven. Daarom ben ik voorstander van creatief onderwijs: hoera voor muzische, hoera voor persoonlijke ontwikkeling, hoera voor veerkracht, hoera voor creatieve vaardigheden! Scholen (en overheden!) mogen holistischer durven denken en daar bedoel ik niets zweverigs mee. Holistisch in de zin dat alles elkaar beïnvloedt en samenhangt. Dat kinderen vooral weten wat ze waard zijn, hoe je op een constructieve en positieve manier met anderen omgaat. De kinderen van nu leven steeds meer in een wereld waar flexibiliteit en creativiteit vooraan staan, waar zelfkennis, (zelf)vertrouwen en dankbaarheid nodig is. Ze zien de hele wereld, dat is véél data! Ze vergelijken zich met die wijde wereld en vormen zo hun identiteit, ze krijgen meer en meer het gevoel dat ze nooit goed genoeg zullen zijn, niet kunnen beantwoorden aan alle verwachtingen, alle schijn ophouden. Ze zien ook alle problemen, torenhoog zijn die. Hoe moeten ze dat nog allemaal goed maken. Maar dat moeten ze niet. BeAls ieder kind bewust in het leven kan leren staan, keuzes kan maken die ze belangrijk vinden, die ze kunnen aftoetsen aan mooie mensen die het hen voorleven, hun hart kunnen horen en volgen. Dan komt de rest wel vanzelf. Daarom, als leerkracht, welk vak je ook geeft, leef het voor, belichaam waar je voor staat. Wees wie je wil Zijn, toon leerlingen hoe mooi het leven is, hoe boeiend, hoe we er samen wel komen, hoe je opstaat nadat je viel. Be the change that you want to see in the world. Daar moeten we alvast geen vak van maken...  Relax in de klas helpt bewust-zijn ontwikkelen.
 Sink beneath the surface and you are free Pijn is de beste motivatorEr zijn zo van die momenten dat het werken in de zogenaamde “zachte” sector mij triest maken. Juist omdat het helemaal niet zo zacht is. Mensen lijden. Op zich is dat niet het probleem. “Lijden heeft een edel doel”, meent Eckart Tolle, “nl. de evolutie van het bewustzijn en het opbranden van het ego”. Door dit proces te zien, zie ik ook heel veel moois gebeuren! Wat me vooral triest stemt is hoe het lijden steeds maar weer verlengd wordt. Hoe we verslaafd zijn aan onze ellende. Hoe we ons verhaal en de pijn koesteren en in stand houden. We kijken met zijn allen machteloos toe, wachtend tot de pijn de bodem raakt. Op de bodem van de put rest ons maar één weg meer te nemen en die gaat omhoog, omhoog richting het licht. Ik ken die weg. Ik zag er mensen, die ik graag zie, hun lotsbestemming van maken. En ook ik mocht op handen en knieën de bodem leren kennen. En weet je, zelfs op die plek was het zo slecht nog niet. Juist omdat je, eenmaal daar aanbeland, merkt dat je nog steeds leeft. Zolang je ademt is er meer goed aan jou dan slecht. Zolang je ademt functioneert er meer in jouw lichaam, dan dat er niet functioneert. En uiteindelijk is dat een geweldig inzicht. Een ander inzicht voor mij was dat de wereld bleef draaien terwijl ik in die put zat. Ze draaide, ook zonder mij. Dat prikte af en toe, maar het was ook een bevrijding. Misschien deed ik wel te hard mijn best. Het is een harde, maar mooie leerschool. Pijn is dan ook de beste motivator om naar binnen te gaan. Ze wijst je de weg. De leraar komt als de leerling klaar isVallend in de put negeren we alle advies die er te rapen valt onderweg. We zijn er niet klaar voor, het is te vroeg. We houden het liever bij de favoriete “ja, maars”. Alle loeiende sirenes en gevaarborden voorbij wandelend. Paardenbril voor de ogen. Die favoriete “Ja, maars” zijn bvb: “Ja, maar, ik kan nu niet anders, ik heb geen keuze.”, “Ja, maar, ik heb daar nu geen tijd voor”, “Ja, maar daar is geen geld voor”, “Ja, maar, dat gaat nu niet.” Eigenlijk zeg je: “ik ben bang. Wie zal ik zijn zonder dit probleem? Het is mijn identiteit, het is wie ik (geworden) ben”. Daarom is pijn de beste motivator. Je hebt geen tijd, maar als je gek wordt van tandpijn dan kun je een halve dag in de wachtzaal van de tandarts zitten om geholpen te worden. Alles moet wijken. Niets is nog belangrijker. Wat is tijd en geld? De pijn overtuigt en heeft het laatste woord. Je kent vast de uitspraak: de leraar komt als de leerling klaar is. Wel ja, die leraar wacht je daar op, op die aarden bodem. Vol mededogen zit hij daar, vriendelijk gezicht, in stilte. Geduldig. Misschien is dat niet zo triest. SpiegelingHet lijkt nogal een donkere blog deze week. Alhoewel, als je ruimte geeft aan ongemak en je kan er rustig naar kijken, stopt de strijd. Het wordt allemaal licht-er. Mensen zeggen: “ik ben (het) zo moe, ik wil rust”. Staak de strijd en je vindt rust. Onder het woelige oppervlak is er rust en boven je zie je altijd het licht.
Ook kinderen en pubers voelen pijn, voelen zich soms blue. Ik maak me wel zorgen zo vaak te horen hoe we als volwassenen het gedrag van kinderen met pijn niet altijd kunnen erkennen, hen gerust stellen en omarmen. Vaak kunnen we het niet omdat we nog niet altijd zien dat we in een spiegel kijken. Hun pijn is ook onze pijn. Zolang we onze eigen pijn niet kunnen omarmen, zullen we kinderen en hun gedrag als problemen zien. Het is tijd om die paardenbril af te gooien. Er is zoveel moois te zien. Ook en vooral, deep down, in the blue.  Appreciate the practice, not only the teaching. The learning is in the practice. GroeiprocesAlles wat je nu kunt en kent heb je ooit geleerd. Elk leerproces is een neurologisch en biologisch groeiproces. Het start met een eerste elektrische puls in je hersenen tot het na veel herhaling vorm krijgt in je gedrag en een gewoonte wordt. Iets dat uiteindelijk deel is van jou. Een proces is het omgekeerde van hocus pocus pas! Het gaat niet samen met instant, direct, omdat ik het wil. Waarom ik het heb over iets wat je wellicht de evidentie zelve vindt? Omdat alles wat we willen leren, bereiken, veranderen tijd nodig heeft. En is dat nu net hetgene dat we denken niet te hebben? Over tijd en neurologie schrijf ik zeker nog wel eens, maar waar ik het vandaag over wil hebben is de waarde van oefenen. De waarde van herhaling. To practice or not to practiceOefenen hebben musici tot een kunst verheven. Het zit hem in de toewijding, de kalmte en vastberadenheid van het steeds weer gaan zitten om te doen wat nodig is. Elk motorisch, mentaal en muzikaal detail uitpuren, herhalen en herhalen, heel mindful, aandachtig. Steeds jezelf feed-back gevend op wat je hoort en voelt. En, vertrouwen! Vertrouwen dat de practice leidt tot dat waar je het voor doet: vrij musiceren. Je staat boven het technische, je beheerst het spel. Je speelt. Je musiceert. Dit proces van “studeren”, zoals muzikanten dat dan noemen, wordt een tweede natuur. In muzieklokalen zie je dan ook vaak posters ter motivering: “Practice makes perfect.” Het is gewoon wat je doet. Als leerkracht in het muziekonderwijs en mindfulnesstrainer zie ik voortdurend de tweestrijd: enerzijds het besef van de noodzaak te oefenen en anderzijds hoe moeilijk het is ertoe te komen. Als je nu een muziekinstrument leert of mindful wil worden het vraagt practice. En practice maakt misschien niet perfect, maar nothing changes when nothing changes. De leraar in jezelfDeze week hoorde ik Dawa Tarchin Phillips spreken over hoe we het onderricht, de leraar, overschatten en het zelf oefenen onderschatten.
Als leraar en eeuwige student is het misschien paradoxaal dit uit mijn pen te zien rollen, maar ik vind het een briljante uitspraak. We volgen lessen, lezen boeken. Maar: the learning is in the practice. Je kan lessen volgen tot in den treure, maar de leerling mag het oefenen niet onderschatten en het leren buiten zichzelf leggen. De leraar zet een deur open, belichaamt een mogelijke weg, maar heeft geen enkele controle over het effectieve leren. Het is de leerling die het werk doet, die zijn grenzen verlegt en groeit. Dat is de waarde van het oefenen. En dat gebeurt allemaal tussen de lessen door. In dat leerproces kom je je grenzen tegen, dat is oncomfortabel. Je wil snel naar het comfortabele gevoel iets te kunnen, iets te weten. Daarom blijf je ofwel ver weg van die grenzen of je bent gehaast om over de hindernis heen te springen. Niet willen zijn waar je bent is pijnlijk. Daarom wordt dit proces vaak als lastig ervaren. Vertrouw op het proces en geniet van elke stap, wees daar waar je bent met het oog op waar je heen wil. En denk eraan: the learning ís in the practice!  It may look as if the situation is creating the suffering, but ultimately this is not so, your resistance is. SchaamteDe voorbije week kwam ik een paar keer in contact met mensen die zich diep schaamden bij het voelen en tonen van hun emoties. Of plaatsvervangende schaamte voelden voor de emoties van hun kinderen. Net zoals het oordeel op het oordeel een gevoel van schaamte opwekt, zo zorgt het oordeel over onprettige emoties voor een nog onaangenamere emotie (en gedrag). Uiteindelijk start het altijd bij een fysiek gevoel: pijn en ongemak. Ik ga niet beweren dat ik altijd ruimte kon geven aan mijn emoties, verre van! En nog mogen sommige emoties meer gevoeld worden dan andere. Het is een lang proces: mogen voelen. Toelaten te voelen. Ik wil deze week dan ook oproepen te voelen wat er te voelen valt, het er helemaal te laten zijn. Zelfs de schaamte over het voelen. Ook dat. EmotiesVorige week schreef ik over oordelen en meningen. Hoe we die voortdurend hebben, maar toch wel een keuze hebben welke gedachten we volgen en welke niet. Emoties komen ook niet op bestelling. Ze komen gewoon. Natuurlijk meestal als reactie op gedachten en fysieke ervaringen. Maar net als gedachten kan men ze ook wel onderdrukken en veroordelen, maar je kan ze niet stoppen of uitroeien. Waarom zien we onze lastige emoties dan zo als een persoonlijk falen? Iets waarover je je moet schamen? Omdat je je liet overmeesteren? Omdat je spijt hebt van je reactie, en je dat als falen ervaart? Ok, maar het is de weerstand tegen de emotie die dit lijden brandstof geeft en verlengt. Alles in ons lijf is erop gemaakt om ons te helpen, te waarschuwen, te behoeden tegen gevaar, simpelweg om te overleven. Als we dat gaan verdoven, onderdrukken of negeren gaat ons lijf alleen maar harder roepen tot het gehoor krijgt. Bij het kindertolken zie ik steeds wat de impact is van dat “niet mogen zijn, niet mogen voelen”. Hoe zich dat vastzet in je lijf en je dit een leven lang meedraagt. Hoe het soms resulteert in niet meer kúnnen voelen. Het voel-taboeDaarnet nog te horen op de radio, naar aanleiding van het Feest van de Arbeid, hoe zovelen gebukt gaan onder burn-out. Mag ik vandaag, als ervaringsdeskundige, dan weer even waarschuwen voor het niet voelen? Het taboe op voelen?
Uiteindelijk is het probleem niet het voelen van de emotie of de pijn. Het probleem is het oordeel en de weerstand erop. Een mogelijk voorbeeld: als er een emotionele golf bij je opwelt, merk je dat de ander zich daar oncomfortabel bij voelt. En dan ga je meteen maar weer zorgen voor die ander. Dus ga je je gevoel minimaliseren, negeren, onderdrukken. En dat omdat de ander zich maar weer beter zou voelen. Dat is ook de enige reden waarom we tegen een kind zeggen: “Je moet niet huilen”. Ja, waarom moet dat kind niet huilen? Omdat het onze pijn triggert? En dat willen we zo snel mogelijk niet meer voelen. Er zit maar één ding op: acceptatie voor jouw mens-zijn. Compassie en zelfliefde voelen voor het hele pakketje, alles erop en eraan. Het kind met alle teentjes en vingertjes omarmen en liefhebben.  "Het verschil tussen een bloem en onkruid is een oordeel." MeningenOveral hebben we een mening over en we doen het voortdurend. Let er maar eens op. Er wordt nogal wat commentaar gegeven in onze controlekamer. Men wijst graag naar(*) Facebook, twitter, bloggers: “ál die ventilaties! Dat mensen zich daarmee bezig houden!” *lees: men oordeelt graag over ;-) Maar zoek het niet te ver. Wat denk jij nu, op dit moment? Over deze blog bijvoorbeeld. Ik hoor kinderen die alles klasseren in leuk of niet leuk. Ze horen dan ook veel de vraag: “Wat vond je ervan? Was het leuk?” Met hoop op bevestiging misschien? We kunnen ook vragen: “wat heb je ervaren?” Er opent zich meteen een waaier aan mogelijke antwoorden. En wat er dan ook ervaren werd, het is wat het is. Kies een stand-punt Maar ja, het is logisch, onze neocortex leeft in een dualistische wereld. We plaatsen alles in een vakje: links of rechts, boven of onder. Anders weten we er ons geen raad mee. Het is goed of fout, zwart of wit, lelijk of mooi, lekker of vies, gelijk of ongelijk. Kampjes maken. Dat is duidelijk. We worden steeds weer gedwongen over alles een mening te hebben en een kant te kiezen. Of-of. Geen: en-en. Gij zult niet oordelenOndanks dat we het voortdurend doen, valt het me wel op dat een oordeel hebben vaak gezien wordt als iets zondigs, een ver-oordeling of een be-oordeling. Et voila, daar verschijnt het oordeel op het oordeel. Schuldgevoelens. Of we gaan ons oordelen verdedigen. Er is altijd een strijd te winnen. Hoe moeilijk we het onszelf toch maken, niet? Op zich is er natuurlijk helemaal niets mis met een oordeel en nadenken over je waarnemingen, een standpunt innemen. Wel is het fijn als we zien dát we ze hebben en ze af en toe in vraag kunnen stellen. Volgen we ze of niet? Daarnaast kunnen we ook wel eens naar de wereld kijken vanuit pure observatie. Heerlijk eenvoudig.  "We zijn zo graag in de vrije natuur, omdat deze geen mening over ons heeft." BevrijdingAls je puur observeert en geen mening vormt over die observatie valt veel druk weg. Alles mag er dan zijn en wordt gedragen (verdragen). Ook jij dus, zoals je bent, geen weerstand.
Nietzsche heeft gelijk, ware het niet dat zijn uitspraak gaat over het wegvallen van 'onze zorg' over de mening van anderen. (voor mij althans, ah ja, want het gaat hier slechts over mijn mening) Het mentaal gekwetter over onszelf en ons leven kan nog steeds heel luidruchtig zijn. Simpelweg aanwezig zijn, naar je omgeving kijken zonder oordeel, is heel bevrijdend. Probeer het maar. Wanneer je een wandeling maakt in de natuur, kijk eens alsof je ogen lenzen zijn van een camera. Laat ze enkel vormen en kleuren registreren, zonder er iets van te vinden. Zonder te interpreteren, meteen te associëren, te klasseren in mooi of niet mooi. Zonder oordeel, dus. Laat je me hieronder weten hoe je dat ervoer?  Wakker worden! Het is Pasen en ook jij kan vandaag een beetje verrijzen... Eb en VloedAlles in ons leven beweegt als eb en vloed, het komt en gaat. Niets blijft hetzelfde. We weten dat wel. Het is een gegeven, een weetje: “Het gaat wel over”, “t Is weer voorbij”, “Mooie liedjes duren niet lang”. Vorige blog zei ik het al: alles wordt geboren, leeft, sterft, én ...... wordt opnieuw geboren! We zien de getijden vooral als een fenomeen dat zich buiten ons afspeelt, daar op het strand. Maar we zien het ook als we door het raam kijken: het is licht of donker, nu staat de zon aan de hemel, dan weer de maan, de seizoenen vloeien in elkaar over, het weer verandert uur na uur, bloemen groeien, bloeien en vergaan,... Maar, meestal zijn we er ons niet van bewust dat ook ons denken en voelen, onze ervaringen en omstandigheden, van moment tot moment veranderen. Ze komen en gaan. Adem in...Adem uit... Eb...Vloed... Inspanning... Ontspanning. Mensen komen, mensen gaan. Je kookt iets lekkers en eet het op. Je maakt ruzie en legt het bij. Alles gaat in golven. En toch klampen we ons vast, willen we vasthouden. Of we bestrijden en verjagen.  Drijf mee op de golfDenk eens aan een ruzie. Waar kwam dat vandaan? Eerst is er een gevoel van onbehagen, ergens in je lijf. Vanuit een herinnering komt een reflex naar boven, een emotie, een oordeel en je gaat je verdedigen. Je wil je gelijk halen, discussieert, misschien ga je schreeuwen. Of je kruipt in een hoekje, gaat erover zeuren. Wat jouw reactie ook is, het is die golf die groeit en groeit. Na de piek zwakt het gevoel weer af, je kalmeert, je accepteert, je legt bij, of de storm gaat liggen tot de volgende weer opkomt. Een aangenamer voorbeeld: je doet boodschappen, je kijkt uit naar een gezellig etentje met fijne mensen. De golf groeit. Je kookt, de heerlijke geuren verspreiden zich in huis, jouw welbehagen zwelt aan. Je hebt een heerlijke avond. Je neemt de eerste hap van jouw goddelijk gerecht. Beter dan dit wordt het niet! Na die eerste hap weet je: van hier gaat het alleen nog bergaf. Hop, de gelukssaboteur doet zijn werk en je voelt teleurstelling óf.... je herinnert dat alles komt en gaat! Je weet dat je nu op de terugweg bent, langs de golf naar beneden glijdt. Het is ok. En zo gaat het met een reis maken, piekeren, jouw energieniveau, ziek zijn, werk, vakantie, poetsen,…  Wakker wordenVriendelijk omgaan met die golven is makkelijk in een blog geschreven, maar het vraagt wat oefening om het te kunnen toepassen. Meestal willen we, ongeduldig en door reflexen gedreven, door de kolkende golf heen zwemmen en riskeren we in een onderstroom terecht te komen. Heel uitputtend! Merken waar je nú zit op de golf, helpt om rustiger (en wijzer) in het leven te staan. Al vraagt het wel om wakker te zijn, aanwezig. Ontwaken uit een benevelde staat van Zijn. Ik nodig je uit eens heel mindful jouw eigen golven te observeren. Dat kan een vloedgolf zijn, maar evenzeer een kleine deining. Wanneer sta je aan het begin van iets nieuw? Ben je onderweg naar het doel, de top? Sta je boven of ben op de terugweg? Rust je in het dal of is daar een oorlog aan de gang? Als je wil kun je het delen in de reacties hieronder! Ik wens je happy waves en een heerlijk wakker worden deze lente.   Elk eindresultaat, elke vrucht zeg maar, werd ooit gezaaid. Wat zaai jij deze lente? LentekindJa, ik ben een zaaier. En een lentekind. Dat vooral! Zaadjes, die een winter lang onder de grond wachtten, barsten nu van verlangen om bij de eerste zonnestralen te kunnen ontkiemen. En dus moest deze blog ook nú het daglicht zien. Ze prikte, zeurde, kriebelde. Ze kon niet wachten om te mogen groeien, haar leven te beginnen. Elk seizoen vandoenIn mijn 42ste lente begin ik te zien wat het betekent om vooral een zaaier te zijn, steeds weer nieuwe zaadjes te willen zaaien. Nieuwe dingen te verzinnen, in gang te trekken. Het bedekte ont-dekken. Ik zet graag processen in gang, blijf een tijdje aanwezig, maar vertrouw er dan op dat het leven de rest doet. Er zijn ook uitgesproken zomertypes. Zij komen dan op het toneel. Zij voeden, steunen, geven warmte en aandacht. Het kan niet op: hun bron raakt nooit opgedroogd. Niet alleen soigneren ze mensen, ook dieren, planten, en evenzeer ideeën, projecten, producten. Ze begeleiden en koesteren het groeien. Ze zijn zonnig, warm en optimistisch. Maar, zaaien is niet persé hun talent.... Herfsttypes oogsten én kunnen die oogst ook aan de man brengen, of conserveren voor mindere tijden. Zij weten wat te doen met de vruchten, worden daar niet ongemakkelijk van. Zij kunnen ontvangen. Ze kunnen ook loslaten, delen, want ze weten: er is genoeg voor iedereen! Ja, de oogst is rijkelijk, want goed gezaaid en goed gekweekt. Maar vraag ze niet te voeden.... De wintertypes? Wel, zij kunnen wachten, stil zijn, naar binnen gaan. Zij zijn goed in aanwezig zijn. Niet de grootste doeners. Doch, in het wachten ligt hun kracht. Ze laten toe. Ze inspireren tot diepte en creatie. Zij laten de ideeën in hun diepste lagen rusten, tot die klaar zijn. Dus weet, alles wat uiteindelijk groeit en levensvatbaar blijkt, is sterk en krachtig, is perfect. Alleen maar door er te zijn. Dus, laat hen niet oogsten.... Samen vormen we een soort ecosysteemNiemand is uitsluitend het één of het ander type. We hebben een stukje van elk. Elk leven, elk jaar, zelfs elke maand of elk project, volgen we deze circle of life. Voortdurend geboren worden, leven en sterven. Maar zoals ik al zei merk je bij jezelf vaak een bepaalde voorkeur en dat is normaal. Mensen hebben elkaar nodig, vullen elkaar aan. Lang dacht ik alles zelf te moeten doen: concerten organiseren, de publiciteit ontwerpen en verspreiden, de kaartverkoop bijhouden, de mensen aan de deur ontvangen, het concert spelen, de bar bemannen, plus de opkuis! Klinkt belachelijk, he?! Maar wie mij kent, weet dat ik dat allemaal deed en dat normaal vond. Ik had toen nog niet door dat ik van nature een zaaier was! En dat zaaiers hulp nodig hebben willen ze blijven leven en kunnen oogsten. En het belangrijkste: hoe de stilte van de winter (en leren daaraan overgeven) levensreddend werd.... Ik zie het ook terug in mijn serre: elke lente staan er honderden potjes met frisgroene plantjes. Dolgelukkig wordt ik daarvan. Maar eens ze verplant zijn, verlies ik mijn interesse. De oogst is dan wel voldoende, maar mager in verhouding tot het gezaaide zaad. Eens dit patroon me opviel, zag ik twee mogelijkheden. Wanneer er een zomerse, herfst of winteraanpak nodig is om een project te doen slagen, dan roep ik nu veel eerder hulp in. En je ziet het zo, iedereen is dan helemaal in zijn element! Als een goed geolied ecosysteem. Als ik het toch liever alleen wil doen ga ik mindful en compassie-gewijs te werk.
Zaaien om te oogstenLet maar eens op de energie die jij voelt deze lente. Zin om aan nieuwe dingen te beginnen? Wat wil er geboren worden? Dingen waar je afgelopen winter over begon te dromen? Wat zou je willen oogsten binnenkort? Op korte termijn? Op lange termijn?
Ga het zaaien! Hoe graag we ook willen dat alles waar we van dromen hocus pocus gebeurt, zo werkt het meestal niet.
Laat je me in een reactie hieronder weten wat jij zaait deze lente! Ik ben heel benieuwd. Succes! |
Dag iedereen!
Ik ben Tamara. Tot halverwege de 30 was ik klassiek muzikante, Doctor of Musical Arts in Performance. :-) Nu sta ik minder op het podium, maar merk ik: het leven ís een performance. Ik blijf mijn lied zingen, steeds strevend naar harmonie, fraserend via spanning naar ontspanning. Altijd zoekend. Welkom op mijn blog over Mindful en Muzisch leven. Veel leesplezier! Deel je mijn blog op je sociale media?
Archieven
April 2024
Categorieën
All
|
RSS Feed